W Pigułce

  • roślina wieloletnia, jadalna, miododajna, ekspansywna, okrywowa, użytkowa, lecznicza i przyprawowa
  • osiąga wysokość od 10 do 20 cm
  • cała roślina jest aromatyczna – wydziela silny, charakterystyczny, ziołowo – korzenny zapach

 

kłącza:

  • cienkie, wiotkie, rozłogowe, pełzające tuż pod powierzchnią ziemi lub po niej
  • są węzłowate, na ich węzłach łatwo się ukorzeniają, umożliwiając szybkie rozrastanie się rośliny i tworzenie gęstych, okrywowych darni

korzenie:

  • są włókniste, cienkie, dobrze przystosowane do wilgotnych i przepuszczalnych gleb
  • łodyga: płożąca, pełzająca, silnie rozgałęziona; czterokanciasta, miękka, zwykle naga, choć miejscami może być delikatnie owłosiona. W węzłach łatwo się zakorzenia, co sprzyja ekspansyjnemu rozrastaniu się rośliny
  • pędy kwiatowe: wyrastają pionowo lub łukowato wznoszą się ku górze.
  • liście: ogonkowe, sercowato-nerkowate do okrągławych, o karbowano-ząbkowanym brzegu; zielone lub lekko fioletowawe na spodzie (szczególnie przy większym nasłonecznieniu). Powierzchnia liści naga lub lekko owłosiona, aromatyczna po roztarciu.

cechy blaszki liściowej

  • liście zimotrwałe, długości od 1 do 3 cm. Spodnia strona blaszki liściowej często zabarwiona fioletowoczerwono, szczególnie u roślin rosnących na stanowiskach bardziej słonecznych lub suchych
  • powierzchnia blaszki naga lub słabo owłosiona, intensywnie aromatyczna po roztarciu (zapach korzenny, lekko balsamiczny)
  • liście dolne:
    • nerkowate do sercowato-nerkowatych, z karbowano-ząbkowanym brzegiem, ogonkowe (ogonek wyraźnie dłuższy niż u górnych liści). Blaszka liściowa cienka, często lekko pofałdowana, naga lub delikatnie owłosiona. Kolor liści intensywnie zielony, u roślin rosnących w pełnym słońcu — często z odcieniem purpurowym lub fioletowawym na spodzie
  • liście górne:
    • szeroko sercowate lub okrągławe, z krótszym ogonkiem niż liście dolne. Również ogonkowe, ale ogonki krótsze i sztywniejsze. Brzeg blaszki silniej karbowany, powierzchnia lekko błyszcząca, czasem z drobnym owłosieniem
  • ustawienie liści na łodydze – naprzeciwległe (liście wyrastają parami na jednym poziomie, z przeciwległych stron łodygi)
  • pora kwitnienia — od kwietnia do czerwca (IV – VI);
    u roślin z siewu kwitnienie zwykle dopiero w drugim roku życia; u egzemplarzy rozmnażanych wegetatywnie kwitnienie możliwe wcześniej
  • barwa kwiatów – fioletowa do fioletowoniebieskiej; rzadziej spotyka się odcienie bladoniebieskie lub liliowe
    • kwiaty osadzone po 2 do 4 w kątach liści, na krótkich szypułkach
    • korona kwiatu — dwuwargowa, długości około 12–15 mm; warga górna krótka, wzniesiona, warga dolna szeroka, trójłatkowa, z wyraźnie większym środkowym łatkiem, często nakrapianym jaśniejszymi plamkam

 

  • rozłupnia

 

  • rośnie w zaroślach, na przydrożach, przychaciach, łąkach, miedzach, obrzeżach pól i lasów, a także na wilgotnych brzegach rzek, jezior i bagien; często występuje również w lasach liściastych
  • w uprawach rolnych, a zwłaszcza w ogrodach, jest pospolitym chwastem.
  • preferuje gleby zasobne w składniki mineralne, szczególnie bogate w azot
  • na terenie całej Polski występuje dość pospolicie.

W Pigułce

  • roślina wieloletnia, jadalna, miododajna, ekspansywna, okrywowa, użytkowa, lecznicza i przyprawowa
  • osiąga wysokość od 10 do 20 cm
  • cała roślina jest aromatyczna – wydziela silny, charakterystyczny, ziołowo – korzenny zapach

 

kłącza:

  • cienkie, wiotkie, rozłogowe, pełzające tuż pod powierzchnią ziemi lub po niej
  • są węzłowate, na ich węzłach łatwo się ukorzeniają, umożliwiając szybkie rozrastanie się rośliny i tworzenie gęstych, okrywowych darni

korzenie:

  • są włókniste, cienkie, dobrze przystosowane do wilgotnych i przepuszczalnych gleb
  • łodyga: płożąca, pełzająca, silnie rozgałęziona; czterokanciasta, miękka, zwykle naga, choć miejscami może być delikatnie owłosiona. W węzłach łatwo się zakorzenia, co sprzyja ekspansyjnemu rozrastaniu się rośliny
  • pędy kwiatowe: wyrastają pionowo lub łukowato wznoszą się ku górze.
  • liście: ogonkowe, sercowato-nerkowate do okrągławych, o karbowano-ząbkowanym brzegu; zielone lub lekko fioletowawe na spodzie (szczególnie przy większym nasłonecznieniu). Powierzchnia liści naga lub lekko owłosiona, aromatyczna po roztarciu.

cechy blaszki liściowej

  • liście zimotrwałe, długości od 1 do 3 cm. Spodnia strona blaszki liściowej często zabarwiona fioletowoczerwono, szczególnie u roślin rosnących na stanowiskach bardziej słonecznych lub suchych
  • powierzchnia blaszki naga lub słabo owłosiona, intensywnie aromatyczna po roztarciu (zapach korzenny, lekko balsamiczny)
  • liście dolne:
    • nerkowate do sercowato-nerkowatych, z karbowano-ząbkowanym brzegiem, ogonkowe (ogonek wyraźnie dłuższy niż u górnych liści). Blaszka liściowa cienka, często lekko pofałdowana, naga lub delikatnie owłosiona. Kolor liści intensywnie zielony, u roślin rosnących w pełnym słońcu — często z odcieniem purpurowym lub fioletowawym na spodzie
  • liście górne:
    • szeroko sercowate lub okrągławe, z krótszym ogonkiem niż liście dolne. Również ogonkowe, ale ogonki krótsze i sztywniejsze. Brzeg blaszki silniej karbowany, powierzchnia lekko błyszcząca, czasem z drobnym owłosieniem
  • ustawienie liści na łodydze – naprzeciwległe (liście wyrastają parami na jednym poziomie, z przeciwległych stron łodygi)
  • pora kwitnienia — od kwietnia do czerwca (IV – VI);
    u roślin z siewu kwitnienie zwykle dopiero w drugim roku życia; u egzemplarzy rozmnażanych wegetatywnie kwitnienie możliwe wcześniej
  • barwa kwiatów – fioletowa do fioletowoniebieskiej; rzadziej spotyka się odcienie bladoniebieskie lub liliowe
    • kwiaty osadzone po 2 do 4 w kątach liści, na krótkich szypułkach
    • korona kwiatu — dwuwargowa, długości około 12–15 mm; warga górna krótka, wzniesiona, warga dolna szeroka, trójłatkowa, z wyraźnie większym środkowym łatkiem, często nakrapianym jaśniejszymi plamkam

 

  • rozłupnia

 

  • rośnie w zaroślach, na przydrożach, przychaciach, łąkach, miedzach, obrzeżach pól i lasów, a także na wilgotnych brzegach rzek, jezior i bagien; często występuje również w lasach liściastych
  • w uprawach rolnych, a zwłaszcza w ogrodach, jest pospolitym chwastem.
  • preferuje gleby zasobne w składniki mineralne, szczególnie bogate w azot
  • na terenie całej Polski występuje dość pospolicie.

Ciekawostki

  • „Kurdybanek” a skóra kurdybana
    Nazwa ludowa „kurdybanek” pochodzi prawdopodobnie od porównania liści do wyprawionej skóry zwanej kurdybanem — miękkiej, pachnącej i elastycznej
  • Znaczenie w medycynie zakonnej
    Bluszczyk był wysoko ceniony przez benedyktynów i cystersów. Uważano go za „ziele oczyszczające krew”, stosowano w kuracjach wiosennych i przeciwko „wiosennemu zmęczeniu”
  • Magiczna ochrona pszczół
    Dawniej pszczelarze wykładali gałązki bluszczyku przy ulach, aby „przyciągnąć dobro” i ułatwić rojom zakładanie nowych gniazd
  • Roślina oczyszczająca dom
    W tradycji ludowej wierzono, że bluszczyk kurdybanek ma moc oczyszczania domostwa z „złej energii” i chorób — dlatego wieszano wiązki tej rośliny nad drzwiami i oknami
  • Ziele odpędzające uroki
    Dawne zielarki i szeptuchy wykorzystywały bluszczyk kurdybanek do okadzania ludzi i zwierząt, by odpędzać „złe oko” i uroki

SUROWIEC ZIELARSKI

BLUSZCZYK KURDYBANEK – Glechoma hederacea

  • ziele bluszczyka kurdybanka – Glehomae herba

CZAS ZBIORU

  • ziele zbiera się przed lub w czasie kwitnienia – od kwietnia do maja (IV – V)
  • najlepiej w pierwszej fazie kwitnienia, gdy roślina jest najbardziej aromatyczna i bogata w związki czynne

za najbardziej wartościowe uchodzi ziele pochodzące z roślin rosnących na stanowiskach słonecznych

warto wiedzieć
  • bluszczyk rosnący na słońcu – ma pędy krótkie, fioletowe lub fioletowozielone, czasem czerwono – lub brunatnofioletowe; listki są drobniejsze, sztywniejsze i często lekko pofałdowane
  • bluszczyk rosnący w cieniu — wytwarza pędy wydłużone, zielone lub jasnozielone, wiotkie i pełzające, liście są większe, cieńsze i bardziej delikatne
  • zbioru nie należy prowadzić po deszczu ani w czasie dużej wilgotności powietrza — aby uniknąć szybkiego psucia się materiału

SUSZENIE

  • zebrany surowiec należy rozłożyć cienką warstwą w suchym, przewiewnym i zacienionym miejscu
    • w warunkach naturalnych suszenie powinno przebiegać możliwie szybko, ponieważ olejki eteryczne, które odpowiadają za aromat i część właściwości leczniczych, łatwo się ulatniają
  • w suszarkach zaleca się suszenie w temperaturze 35 – 40˚C, aby zachować jak najwięcej substancji czynnych i uniknąć przegrzania rośliny
  • po wysuszeniu surowiec powinien mieć przyjemny, silnie aromatyczny zapach i zachować naturalne zabarwienie (zielone liście, fioletowe kwiaty)
  • zbyt długie lub wilgotne suszenie może powodować ciemnienie surowca i utratę aromatu

PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE

  • garbniki
  • flawonoidy
  • gorycze
  • kwasy fenolowe
  • olejek eteryczny – śladowe ilości
  • triterpeny i sekwiterpeny
  • cholina
  • kwasy organiczne
  • sole mineralne

DZIAŁANIE

  • wykrztuśne
    • dawniej popularny składnik syropów „na płuca” i przy przewlekłych nieżytach oskrzeli – działanie raczej słabe
  • odtruwające („czyszczące krew”)
    • stosowany od wieków w kuracjach wiosennych, w „oczyszczaniu organizmu” po zimie
  • wzmacniające żołądek i poprawiające trawienie
    • używany jako przyprawa do tłustych potraw i do nalewek „na trawienie”
      • usprawnia proces trawienia – zwiększa wydzielanie soków trawiennych przez co poprawia trawienie – głównie za sprawą goryczy
  • ściągające i przeciwbiegunkowe – działanie delikatne
  • moczopędne
  • pobudzające przemianę materii
  • hepatoprotekcyjne (ochraniające wątrobę) – ochraniające miąższ wątroby przed uszkodzeniem toksynami, marskością i stłuszczeniem
  • przeciwzapalne i regenerujące na błony śluzowe przewodu pokarmowego, dróg moczowych i dróg oddechowych
  • przeciwdrobnoustrojowe – wykazano umiarkowaną aktywność przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i niektórym grzybom;  działanie raczej słabe
  • gojące
  • przeciwłojotokowe
  • przeciwreumatyczne
  • żółciopędne

Żółciopędne i wspomagające funkcje wątroby

  • ziele bluszczyka zwiększa wydzielanie żółci i ułatwia jej przepływ do dwunastnicy, co zapobiega zastojom żółci w pęcherzyku żółciowym; zmniejsza tym samym ryzyko powstawania kamieni żółciowych
  • kuracje przetworami z bluszczyka wpływają również na jakość żółci — zwiększają w niej zawartość kwasu chenodeoksycholowego, jednego z najskuteczniejszych związków hamujących tworzenie kamieni cholesterolowych i wspomagających ich rozpuszczanie (wg prof. Ożarowskiego).
  • bluszczyk znajduje tradycyjne zastosowanie pomocnicze w profilaktyce i leczeniu schorzeń takich jak: cholestaza, kamica żółciowa, przewlekłe stany zapalne dróg żółciowych oraz w zaburzeniach czynności wątroby

 

ZASTOSOWANIE

wewnętrzne:

  • układ pokarmowy:
    • kamica żółciowa – pomocniczo
    • stan zapalny dróg żółciowych – wspomagająco
    • nieżyt przewodu pokarmowego (osłabienie i nieżyt żołądka, jelit i dróg żółciowych)
    • zaburzenia trawienne (brak apetytu, wzdęcia, ból brzucha, niestrawność, nieregularne wypróżnianie)
    • niedostateczne wydzielanie soków trawiennych, np. niedokwaśność
      • wg prof. Ożarowskiego jest to główne działanie bluszczyka kurdybanka
    • żółtaczka
    • w mało nasilonej niewydolności wątroby
  • układ oddechowy:
    jako środek o działaniu wspomagającym przy:

    • zapaleniu oskrzeli i błony śluzowej nosa
    • kaszlu
    • astmie
  • pozostałe:
    • osłabiona odporność

zewnętrzne:
głównie w formie okładów i przemywań (napary lub odwary)

  • łupież wywołany drożdżakami – nacieranie nalewką na 60 – 70% alkoholu
  • trądzik
  • oparzenia I stopnia
  • świąd skóry
  • wrzody, liszaje, rany
  • stan zapalny gardła i jamy ustnej – płukanie odwarem
  • łupież i zakażenia drożdżakowe skóry głowy – płukanki naparem lub nacierania nalewką na alkoholu 60 – 70 %

ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności

  • nadwrażliwość lub alergia na składniki błyszczyka kurdybanka
  • kobiety w ciąży i karmiące

Nie są znane żadne zagrożenia dla zdrowia ani skutki uboczne w związku z prawidłowym podawaniem wyznaczonych dawek terapeutycznych. 

PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA

Z czym warto łączyć bluszczyk:

  • w problemach skórnych – w połączeniu z kwiatem rumianku, liśćmi szałwii i zielem macierzanki; stosowane w formie odwarów do okładów
  • jako środek odtruwający, poprawiający trawienie i żółciopędny – w zestawieniu z liśćmi pokrzywy, zielem rdestu ptasiego, liśćmi orzecha włoskiego, zielem dziurawca, korzeniem mniszka i liściem mięty; stosowane w formie naparów lub odwarów
  • w żółtaczce – szczególnie w połączeniu z zielem piołunu
  • w osłabieniu żołądka –  z kłączem tataraku

1. Napar z ziela bluszczyka

Składniki:

  • 1 łyżka ziela bluszczyka
  • 1 szklanka gorącej wody

Przepis:
Ziele zalać gorącą wodą, zaparzać pod przykryciem przez 10 minut.

Zastosowanie i dawkowanie:

  • wewnętrznie: przy niedokwaśności żołądka, braku apetytu, zapaleniu oskrzeli, krtani, kaszlu, astmie — pić 2 – 3 razy dziennie po 1 szklance
  • zewnętrznie: na złośliwe wrzody, trudno gojące się rany — stosować ciepłe okłady z naparu

2. Odwar z bluszczyka

Składniki:

  • 1 łyżka ziela bluszczyka
  • 1 – 1,5 szklanki wody

Przepis:
Ziele zalać ciepłą wodą, gotować na małym ogniu pod przykryciem przez ok. 5 minut. Następnie odstawić na 10 minut i przecedzić.

Zastosowanie i dawkowanie:

  • wewnętrznie: jako środek żółciopędny i poprawiający trawienie — pić po ½ szklanki 2 – 3 razy dziennie na 30 minut przed posiłkiem.
  • zewnętrznie: do przemywań, okładów i płukania w chorobach skóry i błon śluzowych.

3. Nalewka kurdybankowa

Składniki:

  • ½ szklanki suchego, drobno posiekanego ziela bluszczyka
  • 400 ml wódki (40 – 60%)

Przepis:
Ziele zalać wódką, macerować przez 14 dni, często wstrząsając. Po maceracji przefiltrować.

Zastosowanie i dawkowanie:
Zażywać 3 – 4 razy dziennie po 1 – 2 łyżeczki w 50 ml wody lub mleka osłodzonego miodem.


4. Intrakt

Składniki:

  • świeże ziele bluszczyka
  • alkohol (40 – 60%)

Przepis:
Przygotować jak nalewkę, ale zalewać świeże ziele gorącym alkoholem. Macerować 14 dni, przefiltrować.

Zastosowanie i dawkowanie:

  • przerywa ataki astmy i duszności
  • polecany w leczeniu zakażeń i nieżytów dróg oddechowych (w tym alergicznych), przy chrypce, kaszlu, zapaleniu oskrzeli i krtani, zapaleniu płuc i zatok
  • bardzo skuteczny w połączeniu z sokiem aroniowym, malinowym, lipowym lub jeżynowym

Dawkowanie: 1 – 2 łyżeczki kilka razy dziennie


5. Syropek kurdybankowy

Składniki:

  • świeże ziele bluszczyka
  • miód lub cukier (na 100 ml soku — 200 ml miodu lub cukru)
  • opcjonalnie: kilka lasek cynamonu, wanilii, goździków, sok z 1 cytryny

Przepis:
Świeże ziele przepuścić przez wyciskarkę lub maszynkę do mięsa. Na każde 100 ml soku dodać 200 ml miodu lub cukru. Dokładnie wymieszać z przyprawami i sokiem z cytryny.

Zastosowanie i dawkowanie:
Przy osłabieniu organizmu, przeziębieniu, kaszlu.

Dawkowanie:

  • Dorośli: 3–4 razy dziennie po 1 – 2 łyżki
  • Dzieci: 2 łyżeczki 4 razy dziennie

Uwagi: Preparaty z bluszczykiem przyjmuje się wg zasady — małe dawki, ale często.


6. Syrop kurdybankowy na katar i kaszel

Składniki:

  • 1 część intraktu lub nalewki
  • 1 część miodu

Przepis:
Wymieszać składniki na zimno.

Zastosowanie i dawkowanie:
Na katar i uciążliwy kaszel. Zażywać co 4 – 6 godzin po 1 łyżce.


7. Syrop kurdybankowy wzmacniający — dla dzieci

Składniki:

  • 6 części ziela bluszczyka
  • 4 części kwiatów mniszka (z łodyżkami)
  • 4 części kwiatów bzu czarnego
  • miód (w proporcji 1:1 do uzyskanego soku)

Przepis:
Zioła wsypać do garnka, zalać wodą (nieco powyżej poziomu ziół). Doprowadzić do wrzenia, gotować na małym ogniu ok. 10 minut, następnie parzyć przez kolejne 30 minut.
Odcedzić sok, połączyć z miodem (proporcja 1:1), ponownie zagotować i gorący przelać do wyparzonych butelek.

Zastosowanie i dawkowanie:
W celu wzmocnienia odporności, kilka razy dziennie po 1 łyżce. Można dodawać do herbaty.

źródło: S. Korżawska „Ziołowe ambrozję”


BIBLIOGRAFIA

BIBLIOGRAFIA  – botanika

0%
OFERTA SPECJALNA

„Botanika dla Zielarza w pigułce"
to same najważniejsze rzeczy, które powinieneś wiedzieć

Możesz zamówić wersję elektroniczną, która będzie pomocna przy oznaczaniu roślin