W Pigułce
kłącza:
- cienkie, wiotkie, rozłogowe, pełzające tuż pod powierzchnią ziemi lub po niej
- są węzłowate, na ich węzłach łatwo się ukorzeniają, umożliwiając szybkie rozrastanie się rośliny i tworzenie gęstych, okrywowych darni
korzenie:
- są włókniste, cienkie, dobrze przystosowane do wilgotnych i przepuszczalnych gleb
- łodyga: płożąca, pełzająca, silnie rozgałęziona; czterokanciasta, miękka, zwykle naga, choć miejscami może być delikatnie owłosiona. W węzłach łatwo się zakorzenia, co sprzyja ekspansyjnemu rozrastaniu się rośliny
- pędy kwiatowe: wyrastają pionowo lub łukowato wznoszą się ku górze.
- liście: ogonkowe, sercowato-nerkowate do okrągławych, o karbowano-ząbkowanym brzegu; zielone lub lekko fioletowawe na spodzie (szczególnie przy większym nasłonecznieniu). Powierzchnia liści naga lub lekko owłosiona, aromatyczna po roztarciu.
cechy blaszki liściowej
- liście zimotrwałe, długości od 1 do 3 cm. Spodnia strona blaszki liściowej często zabarwiona fioletowoczerwono, szczególnie u roślin rosnących na stanowiskach bardziej słonecznych lub suchych
- powierzchnia blaszki naga lub słabo owłosiona, intensywnie aromatyczna po roztarciu (zapach korzenny, lekko balsamiczny)
- liście dolne:
- nerkowate do sercowato-nerkowatych, z karbowano-ząbkowanym brzegiem, ogonkowe (ogonek wyraźnie dłuższy niż u górnych liści). Blaszka liściowa cienka, często lekko pofałdowana, naga lub delikatnie owłosiona. Kolor liści intensywnie zielony, u roślin rosnących w pełnym słońcu — często z odcieniem purpurowym lub fioletowawym na spodzie
- liście górne:
- szeroko sercowate lub okrągławe, z krótszym ogonkiem niż liście dolne. Również ogonkowe, ale ogonki krótsze i sztywniejsze. Brzeg blaszki silniej karbowany, powierzchnia lekko błyszcząca, czasem z drobnym owłosieniem
- ustawienie liści na łodydze – naprzeciwległe (liście wyrastają parami na jednym poziomie, z przeciwległych stron łodygi)
- pora kwitnienia — od kwietnia do czerwca (IV – VI);
u roślin z siewu kwitnienie zwykle dopiero w drugim roku życia; u egzemplarzy rozmnażanych wegetatywnie kwitnienie możliwe wcześniej - barwa kwiatów – fioletowa do fioletowoniebieskiej; rzadziej spotyka się odcienie bladoniebieskie lub liliowe
- kwiaty osadzone po 2 do 4 w kątach liści, na krótkich szypułkach
- korona kwiatu — dwuwargowa, długości około 12–15 mm; warga górna krótka, wzniesiona, warga dolna szeroka, trójłatkowa, z wyraźnie większym środkowym łatkiem, często nakrapianym jaśniejszymi plamkam
- rośnie w zaroślach, na przydrożach, przychaciach, łąkach, miedzach, obrzeżach pól i lasów, a także na wilgotnych brzegach rzek, jezior i bagien; często występuje również w lasach liściastych
- w uprawach rolnych, a zwłaszcza w ogrodach, jest pospolitym chwastem.
- preferuje gleby zasobne w składniki mineralne, szczególnie bogate w azot
- na terenie całej Polski występuje dość pospolicie.
W Pigułce
- roślina wieloletnia, jadalna, miododajna, ekspansywna, okrywowa, użytkowa, lecznicza i przyprawowa
- osiąga wysokość od 10 do 20 cm
- cała roślina jest aromatyczna – wydziela silny, charakterystyczny, ziołowo – korzenny zapach
kłącza:
- cienkie, wiotkie, rozłogowe, pełzające tuż pod powierzchnią ziemi lub po niej
- są węzłowate, na ich węzłach łatwo się ukorzeniają, umożliwiając szybkie rozrastanie się rośliny i tworzenie gęstych, okrywowych darni
korzenie:
- są włókniste, cienkie, dobrze przystosowane do wilgotnych i przepuszczalnych gleb
- łodyga: płożąca, pełzająca, silnie rozgałęziona; czterokanciasta, miękka, zwykle naga, choć miejscami może być delikatnie owłosiona. W węzłach łatwo się zakorzenia, co sprzyja ekspansyjnemu rozrastaniu się rośliny
- pędy kwiatowe: wyrastają pionowo lub łukowato wznoszą się ku górze.
- liście: ogonkowe, sercowato-nerkowate do okrągławych, o karbowano-ząbkowanym brzegu; zielone lub lekko fioletowawe na spodzie (szczególnie przy większym nasłonecznieniu). Powierzchnia liści naga lub lekko owłosiona, aromatyczna po roztarciu.
cechy blaszki liściowej
- liście zimotrwałe, długości od 1 do 3 cm. Spodnia strona blaszki liściowej często zabarwiona fioletowoczerwono, szczególnie u roślin rosnących na stanowiskach bardziej słonecznych lub suchych
- powierzchnia blaszki naga lub słabo owłosiona, intensywnie aromatyczna po roztarciu (zapach korzenny, lekko balsamiczny)
- liście dolne:
- nerkowate do sercowato-nerkowatych, z karbowano-ząbkowanym brzegiem, ogonkowe (ogonek wyraźnie dłuższy niż u górnych liści). Blaszka liściowa cienka, często lekko pofałdowana, naga lub delikatnie owłosiona. Kolor liści intensywnie zielony, u roślin rosnących w pełnym słońcu — często z odcieniem purpurowym lub fioletowawym na spodzie
- liście górne:
- szeroko sercowate lub okrągławe, z krótszym ogonkiem niż liście dolne. Również ogonkowe, ale ogonki krótsze i sztywniejsze. Brzeg blaszki silniej karbowany, powierzchnia lekko błyszcząca, czasem z drobnym owłosieniem
- ustawienie liści na łodydze – naprzeciwległe (liście wyrastają parami na jednym poziomie, z przeciwległych stron łodygi)
- pora kwitnienia — od kwietnia do czerwca (IV – VI);
u roślin z siewu kwitnienie zwykle dopiero w drugim roku życia; u egzemplarzy rozmnażanych wegetatywnie kwitnienie możliwe wcześniej - barwa kwiatów – fioletowa do fioletowoniebieskiej; rzadziej spotyka się odcienie bladoniebieskie lub liliowe
- kwiaty osadzone po 2 do 4 w kątach liści, na krótkich szypułkach
- korona kwiatu — dwuwargowa, długości około 12–15 mm; warga górna krótka, wzniesiona, warga dolna szeroka, trójłatkowa, z wyraźnie większym środkowym łatkiem, często nakrapianym jaśniejszymi plamkam
- rośnie w zaroślach, na przydrożach, przychaciach, łąkach, miedzach, obrzeżach pól i lasów, a także na wilgotnych brzegach rzek, jezior i bagien; często występuje również w lasach liściastych
- w uprawach rolnych, a zwłaszcza w ogrodach, jest pospolitym chwastem.
- preferuje gleby zasobne w składniki mineralne, szczególnie bogate w azot
- na terenie całej Polski występuje dość pospolicie.
Ciekawostki
- „Kurdybanek” a skóra kurdybana
Nazwa ludowa „kurdybanek” pochodzi prawdopodobnie od porównania liści do wyprawionej skóry zwanej kurdybanem — miękkiej, pachnącej i elastycznej - Znaczenie w medycynie zakonnej
Bluszczyk był wysoko ceniony przez benedyktynów i cystersów. Uważano go za „ziele oczyszczające krew”, stosowano w kuracjach wiosennych i przeciwko „wiosennemu zmęczeniu” - Magiczna ochrona pszczół
Dawniej pszczelarze wykładali gałązki bluszczyku przy ulach, aby „przyciągnąć dobro” i ułatwić rojom zakładanie nowych gniazd - Roślina oczyszczająca dom
W tradycji ludowej wierzono, że bluszczyk kurdybanek ma moc oczyszczania domostwa z „złej energii” i chorób — dlatego wieszano wiązki tej rośliny nad drzwiami i oknami - Ziele odpędzające uroki
Dawne zielarki i szeptuchy wykorzystywały bluszczyk kurdybanek do okadzania ludzi i zwierząt, by odpędzać „złe oko” i uroki
SUROWIEC ZIELARSKI
BLUSZCZYK KURDYBANEK – Glechoma hederacea
- ziele bluszczyka kurdybanka – Glehomae herba
CZAS ZBIORU
- ziele zbiera się przed lub w czasie kwitnienia – od kwietnia do maja (IV – V)
- najlepiej w pierwszej fazie kwitnienia, gdy roślina jest najbardziej aromatyczna i bogata w związki czynne
za najbardziej wartościowe uchodzi ziele pochodzące z roślin rosnących na stanowiskach słonecznych
warto wiedzieć
- bluszczyk rosnący na słońcu – ma pędy krótkie, fioletowe lub fioletowozielone, czasem czerwono – lub brunatnofioletowe; listki są drobniejsze, sztywniejsze i często lekko pofałdowane
- bluszczyk rosnący w cieniu — wytwarza pędy wydłużone, zielone lub jasnozielone, wiotkie i pełzające, liście są większe, cieńsze i bardziej delikatne
- zbioru nie należy prowadzić po deszczu ani w czasie dużej wilgotności powietrza — aby uniknąć szybkiego psucia się materiału
SUSZENIE
- zebrany surowiec należy rozłożyć cienką warstwą w suchym, przewiewnym i zacienionym miejscu
- w warunkach naturalnych suszenie powinno przebiegać możliwie szybko, ponieważ olejki eteryczne, które odpowiadają za aromat i część właściwości leczniczych, łatwo się ulatniają
- w suszarkach zaleca się suszenie w temperaturze 35 – 40˚C, aby zachować jak najwięcej substancji czynnych i uniknąć przegrzania rośliny
- po wysuszeniu surowiec powinien mieć przyjemny, silnie aromatyczny zapach i zachować naturalne zabarwienie (zielone liście, fioletowe kwiaty)
- zbyt długie lub wilgotne suszenie może powodować ciemnienie surowca i utratę aromatu
PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE
- garbniki
- flawonoidy
- gorycze
- kwasy fenolowe
- olejek eteryczny – śladowe ilości
- triterpeny i sekwiterpeny
- cholina
- kwasy organiczne
- sole mineralne
DZIAŁANIE
- wykrztuśne
- dawniej popularny składnik syropów „na płuca” i przy przewlekłych nieżytach oskrzeli – działanie raczej słabe
- odtruwające („czyszczące krew”)
- stosowany od wieków w kuracjach wiosennych, w „oczyszczaniu organizmu” po zimie
- wzmacniające żołądek i poprawiające trawienie
- używany jako przyprawa do tłustych potraw i do nalewek „na trawienie”
- usprawnia proces trawienia – zwiększa wydzielanie soków trawiennych przez co poprawia trawienie – głównie za sprawą goryczy
- używany jako przyprawa do tłustych potraw i do nalewek „na trawienie”
- ściągające i przeciwbiegunkowe – działanie delikatne
- moczopędne
- pobudzające przemianę materii
- hepatoprotekcyjne (ochraniające wątrobę) – ochraniające miąższ wątroby przed uszkodzeniem toksynami, marskością i stłuszczeniem
- przeciwzapalne i regenerujące na błony śluzowe przewodu pokarmowego, dróg moczowych i dróg oddechowych
- przeciwdrobnoustrojowe – wykazano umiarkowaną aktywność przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i niektórym grzybom; działanie raczej słabe
- gojące
- przeciwłojotokowe
- przeciwreumatyczne
- żółciopędne
Żółciopędne i wspomagające funkcje wątroby
- ziele bluszczyka zwiększa wydzielanie żółci i ułatwia jej przepływ do dwunastnicy, co zapobiega zastojom żółci w pęcherzyku żółciowym; zmniejsza tym samym ryzyko powstawania kamieni żółciowych
- kuracje przetworami z bluszczyka wpływają również na jakość żółci — zwiększają w niej zawartość kwasu chenodeoksycholowego, jednego z najskuteczniejszych związków hamujących tworzenie kamieni cholesterolowych i wspomagających ich rozpuszczanie (wg prof. Ożarowskiego).
- bluszczyk znajduje tradycyjne zastosowanie pomocnicze w profilaktyce i leczeniu schorzeń takich jak: cholestaza, kamica żółciowa, przewlekłe stany zapalne dróg żółciowych oraz w zaburzeniach czynności wątroby
ZASTOSOWANIE
wewnętrzne:
- układ pokarmowy:
- kamica żółciowa – pomocniczo
- stan zapalny dróg żółciowych – wspomagająco
- nieżyt przewodu pokarmowego (osłabienie i nieżyt żołądka, jelit i dróg żółciowych)
- zaburzenia trawienne (brak apetytu, wzdęcia, ból brzucha, niestrawność, nieregularne wypróżnianie)
- niedostateczne wydzielanie soków trawiennych, np. niedokwaśność
- wg prof. Ożarowskiego jest to główne działanie bluszczyka kurdybanka
- żółtaczka
- w mało nasilonej niewydolności wątroby
- układ oddechowy:
jako środek o działaniu wspomagającym przy:- zapaleniu oskrzeli i błony śluzowej nosa
- kaszlu
- astmie
- pozostałe:
- osłabiona odporność
zewnętrzne:
głównie w formie okładów i przemywań (napary lub odwary)
- łupież wywołany drożdżakami – nacieranie nalewką na 60 – 70% alkoholu
- trądzik
- oparzenia I stopnia
- świąd skóry
- wrzody, liszaje, rany
- stan zapalny gardła i jamy ustnej – płukanie odwarem
- łupież i zakażenia drożdżakowe skóry głowy – płukanki naparem lub nacierania nalewką na alkoholu 60 – 70 %
ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności
- nadwrażliwość lub alergia na składniki błyszczyka kurdybanka
- kobiety w ciąży i karmiące
Nie są znane żadne zagrożenia dla zdrowia ani skutki uboczne w związku z prawidłowym podawaniem wyznaczonych dawek terapeutycznych.
PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA
Z czym warto łączyć bluszczyk:
- w problemach skórnych – w połączeniu z kwiatem rumianku, liśćmi szałwii i zielem macierzanki; stosowane w formie odwarów do okładów
- jako środek odtruwający, poprawiający trawienie i żółciopędny – w zestawieniu z liśćmi pokrzywy, zielem rdestu ptasiego, liśćmi orzecha włoskiego, zielem dziurawca, korzeniem mniszka i liściem mięty; stosowane w formie naparów lub odwarów
- w żółtaczce – szczególnie w połączeniu z zielem piołunu
- w osłabieniu żołądka – z kłączem tataraku
1. Napar z ziela bluszczyka
Składniki:
- 1 łyżka ziela bluszczyka
- 1 szklanka gorącej wody
Przepis:
Ziele zalać gorącą wodą, zaparzać pod przykryciem przez 10 minut.
Zastosowanie i dawkowanie:
- wewnętrznie: przy niedokwaśności żołądka, braku apetytu, zapaleniu oskrzeli, krtani, kaszlu, astmie — pić 2 – 3 razy dziennie po 1 szklance
- zewnętrznie: na złośliwe wrzody, trudno gojące się rany — stosować ciepłe okłady z naparu
2. Odwar z bluszczyka
Składniki:
- 1 łyżka ziela bluszczyka
- 1 – 1,5 szklanki wody
Przepis:
Ziele zalać ciepłą wodą, gotować na małym ogniu pod przykryciem przez ok. 5 minut. Następnie odstawić na 10 minut i przecedzić.
Zastosowanie i dawkowanie:
- wewnętrznie: jako środek żółciopędny i poprawiający trawienie — pić po ½ szklanki 2 – 3 razy dziennie na 30 minut przed posiłkiem.
- zewnętrznie: do przemywań, okładów i płukania w chorobach skóry i błon śluzowych.
3. Nalewka kurdybankowa
Składniki:
- ½ szklanki suchego, drobno posiekanego ziela bluszczyka
- 400 ml wódki (40 – 60%)
Przepis:
Ziele zalać wódką, macerować przez 14 dni, często wstrząsając. Po maceracji przefiltrować.
Zastosowanie i dawkowanie:
Zażywać 3 – 4 razy dziennie po 1 – 2 łyżeczki w 50 ml wody lub mleka osłodzonego miodem.
4. Intrakt
Składniki:
- świeże ziele bluszczyka
- alkohol (40 – 60%)
Przepis:
Przygotować jak nalewkę, ale zalewać świeże ziele gorącym alkoholem. Macerować 14 dni, przefiltrować.
Zastosowanie i dawkowanie:
- przerywa ataki astmy i duszności
- polecany w leczeniu zakażeń i nieżytów dróg oddechowych (w tym alergicznych), przy chrypce, kaszlu, zapaleniu oskrzeli i krtani, zapaleniu płuc i zatok
- bardzo skuteczny w połączeniu z sokiem aroniowym, malinowym, lipowym lub jeżynowym
Dawkowanie: 1 – 2 łyżeczki kilka razy dziennie
5. Syropek kurdybankowy
Składniki:
- świeże ziele bluszczyka
- miód lub cukier (na 100 ml soku — 200 ml miodu lub cukru)
- opcjonalnie: kilka lasek cynamonu, wanilii, goździków, sok z 1 cytryny
Przepis:
Świeże ziele przepuścić przez wyciskarkę lub maszynkę do mięsa. Na każde 100 ml soku dodać 200 ml miodu lub cukru. Dokładnie wymieszać z przyprawami i sokiem z cytryny.
Zastosowanie i dawkowanie:
Przy osłabieniu organizmu, przeziębieniu, kaszlu.
Dawkowanie:
- Dorośli: 3–4 razy dziennie po 1 – 2 łyżki
- Dzieci: 2 łyżeczki 4 razy dziennie
Uwagi: Preparaty z bluszczykiem przyjmuje się wg zasady — małe dawki, ale często.
6. Syrop kurdybankowy na katar i kaszel
Składniki:
- 1 część intraktu lub nalewki
- 1 część miodu
Przepis:
Wymieszać składniki na zimno.
Zastosowanie i dawkowanie:
Na katar i uciążliwy kaszel. Zażywać co 4 – 6 godzin po 1 łyżce.
7. Syrop kurdybankowy wzmacniający — dla dzieci
Składniki:
- 6 części ziela bluszczyka
- 4 części kwiatów mniszka (z łodyżkami)
- 4 części kwiatów bzu czarnego
- miód (w proporcji 1:1 do uzyskanego soku)
Przepis:
Zioła wsypać do garnka, zalać wodą (nieco powyżej poziomu ziół). Doprowadzić do wrzenia, gotować na małym ogniu ok. 10 minut, następnie parzyć przez kolejne 30 minut.
Odcedzić sok, połączyć z miodem (proporcja 1:1), ponownie zagotować i gorący przelać do wyparzonych butelek.
Zastosowanie i dawkowanie:
W celu wzmocnienia odporności, kilka razy dziennie po 1 łyżce. Można dodawać do herbaty.
źródło: S. Korżawska „Ziołowe ambrozję”