W Pigułce
- system korzeniowy:
- palowy, głęboki, z silnie rozbudowanymi korzeniami bocznymi.
- budowa:
- korzeń palowy może sięgać do 1,5 – 2,5 m w głąb ziemi
- korzenie boczne osiągają długość kilkudziesięciu centymetrów i rozrastają się głównie w warstwie powierzchniowej gleby
- kłącza:
- grube, mięsiste, rozłogowe, pełzające kłącza, zlokalizowane płytko pod powierzchnią gleby
- wyrastają z nich korzenie przybyszowe oraz pąki odnawiające, z których rozwijają się wiosną nowe pędy nadziemne (łodygi)
- łodyga:
- prosta, wzniesiona, o twardej i sztywnej strukturze
- szorstka w dotyku, szczególnie u nasady
- silnie rozgałęziona:
- w części górnej pędy są mocno rozgałęzione – tworzą luźne, wiechowate kwiatostany w czasie kwitnienia
- dolne odcinki łodygi bywają purpurowo zabarwione – to cecha diagnostyczna i częsta w identyfikacji tego gatunku.
-
- osiąga zazwyczaj wysokość od 50 do 150 cm, rzadziej do 2 metrów
- u podstawy często lekko zdrewniała i bardziej szorstka
- w górnej części zwięzła, zielona lub lekko purpurowa
- osiąga zazwyczaj wysokość od 50 do 150 cm, rzadziej do 2 metrów
- pędy:
- okrągłe lub nieznacznie kanciaste w przekroju,
- bruzdowane,
- gęsto owłosione (kutnerowate lub przylegające owłosienie występuje zwłaszcza na młodych pędach; włoski są proste i delikatne)
cechy blaszki liściowej
- pierzasto podzielona, 2 – 3 – krotnie wcinana, często głęboko powcinana aż do nerwu głównego
- liście młode: mniej powcinane, o krótszych łatkach, delikatnie owłosione, jasnozielone.
- liście starsze: głęboko wcinane, silniej aromatyczne, bardziej srebrzyste od spodu.
- liście kwiatostanowe (podsadki) występujące w części szczytowej łodygi, przy koszyczkach kwiatowych są zmniejszone, zredukowane, nieklapowane lub tylko płytko wcinane, bez ogonka
- nasada liścia klinowata lub szeroko zbiegająca
- brzeg liścia – postrzępiony, drobno i nieregularnie ząbkowany, czasem delikatnie podwinięty do spodu
- powierzchnia blaszki:
- górna (wierzchnia) – ciemnozielona, matowa, pokryta przylegającymi, drobnymi włoskami, nadającymi jej lekko aksamitny, lecz suchy dotyk,
- dolna (spodnia) – wyraźnie jaśniejsza, niemal srebrzystobiała, gęsto pokryta kutnerowatymi włoskami (biały, filcowaty nalot)
- liście są długoogonkowe
- ułożenie liści na łodydze – skrętoległe
- pora kwitnienia: lipiec – wrzesień (VII – IX)
- barwa kwiatów
- ciemnożółta do brunatnożółtej, z odcieniem czerwonawym lub fioletawym w zewnętrznych częściach koszyczków
- typ kwiatostanu:
- kwiaty zebrane w wiechowate, szczytowe kwiatostany złożone z licznych koszyczków kwiatowych
- koszyczki są liczne, drobne, zwisające, ułożone jednostronnie na szypułkach, tworząc luźne, wiechowate skupienia na szczytach i górnych odgałęzieniach pędów.
- kwiaty nie są efektowne wizualnie – są drobne i mało kontrastowe
- wielkość i kształt kwiatów:
- kwiaty drobne, długości ok. 2 – 4 mm, skupione w koszyczkach o średnicy około 3 – 5 mm
- każdy koszyczek zawiera od kilku do kilkunastu kwiatów
- zarośla ruderalne, przydroża, ugory i nieużytki – bylica pospolita jest gatunkiem typowo ruderalnym, powszechnie zasiedlającym miejsca przekształcone przez człowieka, o dużej dostępności światła i zaburzonej strukturze gleby (np. po budowie, orce, zryciu).
- skraje pól, ogrodów i rowów melioracyjnych – bardzo często spotykana wzdłuż granic działek, ogrodzeń, przy murach i fundamentach, gdzie gleba jest próchniczna, rozluźniona i zasobna w azot.
- często towarzyszy takim roślinom jak pokrzywa zwyczajna, łopian czy szczaw tępolistny
- nasypy kolejowe, torowiska, pobocza dróg, tereny kolejowe i przemysłowe – wykazuje dużą odporność na zasolenie, zanieczyszczenia i antropopresję.
- skraje lasów liściastych i zarośli nadrzecznych
- wysypiska, miejsca po rozbiórkach, ruiny
- lubi gleby:
- próchniczne lub gliniasto-próchniczne, bogate w azot i fosfor
- preferuje stanowiska:
- nasłonecznione lub półcieniste, ale pełne słońce zdecydowanie sprzyja intensywnemu wzrostowi i kwitnieniu
W Pigułce
- system korzeniowy:
- palowy, głęboki, z silnie rozbudowanymi korzeniami bocznymi.
- budowa:
- korzeń palowy może sięgać do 1,5 – 2,5 m w głąb ziemi
- korzenie boczne osiągają długość kilkudziesięciu centymetrów i rozrastają się głównie w warstwie powierzchniowej gleby
- kłącza:
- grube, mięsiste, rozłogowe, pełzające kłącza, zlokalizowane płytko pod powierzchnią gleby
- wyrastają z nich korzenie przybyszowe oraz pąki odnawiające, z których rozwijają się wiosną nowe pędy nadziemne (łodygi)
- łodyga:
- prosta, wzniesiona, o twardej i sztywnej strukturze
- szorstka w dotyku, szczególnie u nasady
- silnie rozgałęziona:
- w części górnej pędy są mocno rozgałęzione – tworzą luźne, wiechowate kwiatostany w czasie kwitnienia
- dolne odcinki łodygi bywają purpurowo zabarwione – to cecha diagnostyczna i częsta w identyfikacji tego gatunku.
-
- osiąga zazwyczaj wysokość od 50 do 150 cm, rzadziej do 2 metrów
- u podstawy często lekko zdrewniała i bardziej szorstka
- w górnej części zwięzła, zielona lub lekko purpurowa
- osiąga zazwyczaj wysokość od 50 do 150 cm, rzadziej do 2 metrów
- pędy:
- okrągłe lub nieznacznie kanciaste w przekroju,
- bruzdowane,
- gęsto owłosione (kutnerowate lub przylegające owłosienie występuje zwłaszcza na młodych pędach; włoski są proste i delikatne)
cechy blaszki liściowej
- pierzasto podzielona, 2 – 3 – krotnie wcinana, często głęboko powcinana aż do nerwu głównego
- liście młode: mniej powcinane, o krótszych łatkach, delikatnie owłosione, jasnozielone.
- liście starsze: głęboko wcinane, silniej aromatyczne, bardziej srebrzyste od spodu.
- liście kwiatostanowe (podsadki) występujące w części szczytowej łodygi, przy koszyczkach kwiatowych są zmniejszone, zredukowane, nieklapowane lub tylko płytko wcinane, bez ogonka
- nasada liścia klinowata lub szeroko zbiegająca
- brzeg liścia – postrzępiony, drobno i nieregularnie ząbkowany, czasem delikatnie podwinięty do spodu
- powierzchnia blaszki:
- górna (wierzchnia) – ciemnozielona, matowa, pokryta przylegającymi, drobnymi włoskami, nadającymi jej lekko aksamitny, lecz suchy dotyk,
- dolna (spodnia) – wyraźnie jaśniejsza, niemal srebrzystobiała, gęsto pokryta kutnerowatymi włoskami (biały, filcowaty nalot)
- liście są długoogonkowe
- ułożenie liści na łodydze – skrętoległe
- pora kwitnienia: lipiec – wrzesień (VII – IX)
- barwa kwiatów
- ciemnożółta do brunatnożółtej, z odcieniem czerwonawym lub fioletawym w zewnętrznych częściach koszyczków
- typ kwiatostanu:
- kwiaty zebrane w wiechowate, szczytowe kwiatostany złożone z licznych koszyczków kwiatowych
- koszyczki są liczne, drobne, zwisające, ułożone jednostronnie na szypułkach, tworząc luźne, wiechowate skupienia na szczytach i górnych odgałęzieniach pędów.
- kwiaty nie są efektowne wizualnie – są drobne i mało kontrastowe
- wielkość i kształt kwiatów:
- kwiaty drobne, długości ok. 2 – 4 mm, skupione w koszyczkach o średnicy około 3 – 5 mm
- każdy koszyczek zawiera od kilku do kilkunastu kwiatów
- zarośla ruderalne, przydroża, ugory i nieużytki – bylica pospolita jest gatunkiem typowo ruderalnym, powszechnie zasiedlającym miejsca przekształcone przez człowieka, o dużej dostępności światła i zaburzonej strukturze gleby (np. po budowie, orce, zryciu).
- skraje pól, ogrodów i rowów melioracyjnych – bardzo często spotykana wzdłuż granic działek, ogrodzeń, przy murach i fundamentach, gdzie gleba jest próchniczna, rozluźniona i zasobna w azot.
- często towarzyszy takim roślinom jak pokrzywa zwyczajna, łopian czy szczaw tępolistny
- nasypy kolejowe, torowiska, pobocza dróg, tereny kolejowe i przemysłowe – wykazuje dużą odporność na zasolenie, zanieczyszczenia i antropopresję.
- skraje lasów liściastych i zarośli nadrzecznych
- wysypiska, miejsca po rozbiórkach, ruiny
- lubi gleby:
- próchniczne lub gliniasto-próchniczne, bogate w azot i fosfor
- preferuje stanowiska:
- nasłonecznione lub półcieniste, ale pełne słońce zdecydowanie sprzyja intensywnemu wzrostowi i kwitnieniu
Ciekawostki
- Bylica – ziele ognia i strażniczka nocy świętojańskiej
W tradycji ludowej bylica była jednym z najważniejszych ziół nocy świętojańskiej (23/24 czerwca) – palono ją w ogniskach, noszono przy sobie, wiązano w wianki i zawieszano nad drzwiami domostw. Wierzono, że chroni przed złymi mocami, urokami, chorobami i „czymś z drogi”. - Ziele sierpniowego błogosławieństwa
Wiązana razem z dziurawcem, piołunem i krwawnikiem – była święcona i przechowywana w chacie przez cały rok. Miała chronić ludzi, zwierzęta i dobytek. - Ziele wędrowca i pielgrzyma
Bylica była noszona przez wędrowców w butach lub przy pasie – miała chronić przed zmęczeniem, bólem nóg i ukąszeniami węży. - Słowiańskie i celtyckie rytuały oczyszczające, czyli między magią a uzdrowieniem
Używana do okadzania pomieszczeń, bydła i ludzi – jako alternatywa dla szałwii białej w obszarze kultury europejskiej. - Ziele Artemidy – opiekunki kobiet i dzikiej przyrody
Artemida była opiekunką kobiet i natury – stąd wiele „kobiecego” zastosowania przypisywanego bylicy. - Ziele piwowarów sprzed chmielowej ery
W średniowiecznej Europie bylicę dodawano do piwa jako składnik aromatyzujący i konserwujący – zanim zaczęto stosować chmiel.
SUROWIEC ZIELARSKI
BYLICA POSPOLITA – Artemisia vulgaris
- ziele bylicy pospolitej – Artemisiae vulgaris herba
CZAS ZBIORU
- zbioru dokonuje się w okresie pełnego kwitnienia – lipiec – sierpień (VII – VIII)
- pozyskuje się górne, ulistnione części pędów z rozwijającymi się koszyczkami kwiatowymi, zanim przekwitną lub zawiążą owoce
SUSZENIE
PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE
- olejek eteryczny – najwięcej w kwiatach i młodych liściach
- seskwiterpeny laktonowe
- flawonoidy
- kwasy fenolowe
- garbniki
- fitosterole
- kumaryny i ich pochodne
DZIAŁANIE
- żółciopędne i żółciotwórcze
- wiatropędne
- rozkurczowe
- przeciwzapalne
- przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze
- tonizujące i ogólnie wzmacniające
- przeciwutleniające
- neuroaktywne
- łagodnie uspokajające
- regulujące cykl miesiączkowy
ZASTOSOWANIE
wewnętrzne:
- układ pokarmowy
- osłabiony apetyt, zaburzenia trawienia, niestrawność
- wzdęcia, skurcze jelit, kolki – działa rozkurczowo i wiatropędnie
- niedostateczne wydzielanie żółci
- osłabiona wątroba – wspomaga pracy wątroby i łagodzi uczucia pełności
- układ rozrodczy kobiet
- nieregularne i bardzo skąpe miesiączki – stymuluje krwawienie miesiączkowe
- bolesne skurcze menstruacyjne – działa lekko rozkurczowo
- układ nerwowy
napary z bylicy mają lekkie działanie uspokajające – tradycyjnie stosowane- napięcie nerwowowe
- nadmierne pobudzenie
- trudności z zasypianiem
zewnętrzne:
- stany zapalne skóry (rany, owrzodzenia, czyraki i podrażnienia skórne – (działanie przeciwzapalne, antyseptyczne, ściągające) – w okładach i przemywaniach
- bóle mięśni, nerwobóle, dolegliwości reumatyczne – w kąpielach leczniczych (kąpiele z odwarem z ziela działają rozluźniająco i rozgrzewająco)
- nieświeży oddech w wyniku stanu zapalnego dziąseł i / lub gardła (działanie antyseptyczne, łagodzące) – płukanki do jamy ustnej i gardła
ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
Sytuacje wymagające ostrożności:
- alergia na bylicę lub inne astrowate (np. rumianek, ambrozja) – możliwe reakcje krzyżowe
- ciąża i karmienie piersią – przeciwwskazane ze względu na działanie pobudzające macicę i brak danych o bezpieczeństwie
- dzieci i osoby starsze – unikać stosowania doustnego bez nadzoru
- nie stosować długotrwale – ryzyko podrażnień i objawów neurologicznych (np. tujon)
- choroby neurologiczne (np. padaczka) – bylica może działać pobudzająco na OUN
- leki psychotropowe i uspokajające – możliwe interakcje
- zastosowanie zewnętrzne – ryzyko uczuleń, warto wykonać próbę skórną
PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA
1. Napar z ziela bylicy
Składniki:
- 1 łyżka suszonego ziela bylicy
- 250 ml wrzątku
Przepis:
Ziele zalać wrzątkiem, przykryć i parzyć przez 10 – 15 minut. Odcedzić.
Dawkowanie:
Pić 1/2 szklanki 1 – 2 razy dziennie, najlepiej przed posiłkiem.
Działanie i zastosowanie:
Pobudza trawienie, działa rozkurczowo, wiatropędnie, żółciopędnie; wspomaga miesiączkowanie i łagodzi bóle menstruacyjne.
2. Odwar z ziela bylicy
Składniki:
- 1 łyżka suszonego ziela
- 250 ml zimnej wody
Przepis:
Ziele zalać wodą, doprowadzić do wrzenia i gotować pod przykryciem 5 – 7 minut. Odstawić na 10 minut, przecedzić.
Dawkowanie:
Stosować doustnie (1/3 szklanki 2 razy dziennie) lub zewnętrznie do przemywań i kąpieli.
Działanie i zastosowanie:
Działa przeciwzapalnie i rozgrzewająco, pomocny przy nerwobólach, reumatyzmie i stanach zapalnych skóry.
3. Nalewka z bylicy
Składniki:
- 100 g suszonego ziela
- 500 ml alkoholu 40 – 60%
Przepis:
Ziele zalać alkoholem, odstawić na 14 dni w ciemne miejsce, codziennie wstrząsać. Po tym czasie przefiltrować i przelać do butelki z ciemnego szkła.
Dawkowanie:
10 – 20 kropli 1 – 3 razy dziennie, rozcieńczyć w niewielkiej ilości wody.
Działanie i zastosowanie:
Stymuluje trawienie, poprawia apetyt, działa tonizująco, wspiera w zaburzeniach cyklu miesiączkowego.
4. Wino z bylicy
Składniki:
- 30 g suszonego ziela
- 750 ml wytrawnego białego wina
Przepis:
Ziele zalać winem, odstawić na 5 – 7 dni w ciemne miejsce, następnie przefiltrować i przechowywać w chłodzie.
Dawkowanie:
1 kieliszek (30 – 50 ml) 1 raz dziennie przed obiadem.
Działanie i zastosowanie:
Wzmacnia trawienie, łagodzi wzdęcia i kolki, działa rozgrzewająco i poprawia krążenie.