W Pigułce

  • bylina; roślina wieloletnia, użytkowa, lecznicza, ozdobna
  • wzrost: 50 – 150 cm

  • system korzeniowy:
    • palowy, głęboki, z silnie rozbudowanymi korzeniami bocznymi.
  • budowa:
    • korzeń palowy może sięgać do 1,5 – 2,5 m w głąb ziemi
    • korzenie boczne osiągają długość kilkudziesięciu centymetrów i rozrastają się głównie w warstwie powierzchniowej gleby
  • kłącza:
    • grube, mięsiste, rozłogowe, pełzające kłącza, zlokalizowane płytko pod powierzchnią gleby
    • wyrastają z nich korzenie przybyszowe oraz pąki odnawiające, z których rozwijają się wiosną nowe pędy nadziemne (łodygi)

  • łodyga:
    • prosta, wzniesiona, o twardej i sztywnej strukturze
    • szorstka w dotyku, szczególnie u nasady
    • silnie rozgałęziona:
  • w części górnej pędy są mocno rozgałęzione – tworzą luźne, wiechowate kwiatostany w czasie kwitnienia
  • dolne odcinki łodygi bywają purpurowo zabarwione – to cecha diagnostyczna i częsta w identyfikacji tego gatunku.
    • osiąga zazwyczaj wysokość od 50 do 150 cm, rzadziej do 2 metrów
      • u podstawy często lekko zdrewniała i bardziej szorstka
      • w górnej części zwięzła, zielona lub lekko purpurowa
  • pędy:
    • okrągłe lub nieznacznie kanciaste w przekroju,
    • bruzdowane,
    • gęsto owłosione (kutnerowate lub przylegające owłosienie występuje zwłaszcza na młodych pędach; włoski są proste i delikatne)

cechy blaszki liściowej

  • pierzasto podzielona, 2 – 3 – krotnie wcinana, często głęboko powcinana aż do nerwu głównego
    • liście młode: mniej powcinane, o krótszych łatkach, delikatnie owłosione, jasnozielone.
    • liście starsze: głęboko wcinane, silniej aromatyczne, bardziej srebrzyste od spodu.
    • liście kwiatostanowe (podsadki) występujące w części szczytowej łodygi, przy koszyczkach kwiatowych są zmniejszone, zredukowane, nieklapowane lub tylko płytko wcinane, bez ogonka
  • nasada liścia klinowata lub szeroko zbiegająca
  • brzeg liścia – postrzępiony, drobno i nieregularnie ząbkowany, czasem delikatnie podwinięty do spodu
  • powierzchnia blaszki:
    • górna (wierzchnia) – ciemnozielona, matowa, pokryta przylegającymi, drobnymi włoskami, nadającymi jej lekko aksamitny, lecz suchy dotyk,
    • dolna (spodnia) – wyraźnie jaśniejsza, niemal srebrzystobiała, gęsto pokryta kutnerowatymi włoskami (biały, filcowaty nalot)
  • liście są długoogonkowe
  • ułożenie liści na łodydze – skrętoległe

  • pora kwitnienia: lipiec – wrzesień (VII – IX)
  • barwa kwiatów
    • ciemnożółta do brunatnożółtej, z odcieniem czerwonawym lub fioletawym w zewnętrznych częściach koszyczków
  • typ kwiatostanu:
    • kwiaty zebrane w wiechowate, szczytowe kwiatostany złożone z licznych koszyczków kwiatowych
  • koszyczki są liczne, drobne, zwisające, ułożone jednostronnie na szypułkach, tworząc luźne, wiechowate skupienia na szczytach i górnych odgałęzieniach pędów.
  • kwiaty nie są efektowne wizualnie – są drobne i mało kontrastowe
  • wielkość i kształt kwiatów:
    • kwiaty drobne, długości ok. 2 – 4 mm, skupione w koszyczkach o średnicy około 3 – 5 mm
    • każdy koszyczek zawiera od kilku do kilkunastu kwiatów

  • niełupka

  • zarośla ruderalne, przydroża, ugory i nieużytki – bylica pospolita jest gatunkiem typowo ruderalnym, powszechnie zasiedlającym miejsca przekształcone przez człowieka, o dużej dostępności światła i zaburzonej strukturze gleby (np. po budowie, orce, zryciu).
  • skraje pól, ogrodów i rowów melioracyjnych – bardzo często spotykana wzdłuż granic działek, ogrodzeń, przy murach i fundamentach, gdzie gleba jest próchniczna, rozluźniona i zasobna w azot.
  • często towarzyszy takim roślinom jak pokrzywa zwyczajna, łopian czy szczaw tępolistny
  • nasypy kolejowe, torowiska, pobocza dróg, tereny kolejowe i przemysłowe – wykazuje dużą odporność na zasolenie, zanieczyszczenia i antropopresję.
  • skraje lasów liściastych i zarośli nadrzecznych
  • wysypiska, miejsca po rozbiórkach, ruiny
  • lubi gleby:
    • próchniczne lub gliniasto-próchniczne, bogate w azot i fosfor
  • preferuje stanowiska:
    • nasłonecznione lub półcieniste, ale pełne słońce zdecydowanie sprzyja intensywnemu wzrostowi i kwitnieniu

W Pigułce

  • bylina; roślina wieloletnia, użytkowa, lecznicza, ozdobna
  • wzrost: 50 – 150 cm

  • system korzeniowy:
    • palowy, głęboki, z silnie rozbudowanymi korzeniami bocznymi.
  • budowa:
    • korzeń palowy może sięgać do 1,5 – 2,5 m w głąb ziemi
    • korzenie boczne osiągają długość kilkudziesięciu centymetrów i rozrastają się głównie w warstwie powierzchniowej gleby
  • kłącza:
    • grube, mięsiste, rozłogowe, pełzające kłącza, zlokalizowane płytko pod powierzchnią gleby
    • wyrastają z nich korzenie przybyszowe oraz pąki odnawiające, z których rozwijają się wiosną nowe pędy nadziemne (łodygi)

  • łodyga:
    • prosta, wzniesiona, o twardej i sztywnej strukturze
    • szorstka w dotyku, szczególnie u nasady
    • silnie rozgałęziona:
  • w części górnej pędy są mocno rozgałęzione – tworzą luźne, wiechowate kwiatostany w czasie kwitnienia
  • dolne odcinki łodygi bywają purpurowo zabarwione – to cecha diagnostyczna i częsta w identyfikacji tego gatunku.
    • osiąga zazwyczaj wysokość od 50 do 150 cm, rzadziej do 2 metrów
      • u podstawy często lekko zdrewniała i bardziej szorstka
      • w górnej części zwięzła, zielona lub lekko purpurowa
  • pędy:
    • okrągłe lub nieznacznie kanciaste w przekroju,
    • bruzdowane,
    • gęsto owłosione (kutnerowate lub przylegające owłosienie występuje zwłaszcza na młodych pędach; włoski są proste i delikatne)

cechy blaszki liściowej

  • pierzasto podzielona, 2 – 3 – krotnie wcinana, często głęboko powcinana aż do nerwu głównego
    • liście młode: mniej powcinane, o krótszych łatkach, delikatnie owłosione, jasnozielone.
    • liście starsze: głęboko wcinane, silniej aromatyczne, bardziej srebrzyste od spodu.
    • liście kwiatostanowe (podsadki) występujące w części szczytowej łodygi, przy koszyczkach kwiatowych są zmniejszone, zredukowane, nieklapowane lub tylko płytko wcinane, bez ogonka
  • nasada liścia klinowata lub szeroko zbiegająca
  • brzeg liścia – postrzępiony, drobno i nieregularnie ząbkowany, czasem delikatnie podwinięty do spodu
  • powierzchnia blaszki:
    • górna (wierzchnia) – ciemnozielona, matowa, pokryta przylegającymi, drobnymi włoskami, nadającymi jej lekko aksamitny, lecz suchy dotyk,
    • dolna (spodnia) – wyraźnie jaśniejsza, niemal srebrzystobiała, gęsto pokryta kutnerowatymi włoskami (biały, filcowaty nalot)
  • liście są długoogonkowe
  • ułożenie liści na łodydze – skrętoległe

  • pora kwitnienia: lipiec – wrzesień (VII – IX)
  • barwa kwiatów
    • ciemnożółta do brunatnożółtej, z odcieniem czerwonawym lub fioletawym w zewnętrznych częściach koszyczków
  • typ kwiatostanu:
    • kwiaty zebrane w wiechowate, szczytowe kwiatostany złożone z licznych koszyczków kwiatowych
  • koszyczki są liczne, drobne, zwisające, ułożone jednostronnie na szypułkach, tworząc luźne, wiechowate skupienia na szczytach i górnych odgałęzieniach pędów.
  • kwiaty nie są efektowne wizualnie – są drobne i mało kontrastowe
  • wielkość i kształt kwiatów:
    • kwiaty drobne, długości ok. 2 – 4 mm, skupione w koszyczkach o średnicy około 3 – 5 mm
    • każdy koszyczek zawiera od kilku do kilkunastu kwiatów

  • niełupka

  • zarośla ruderalne, przydroża, ugory i nieużytki – bylica pospolita jest gatunkiem typowo ruderalnym, powszechnie zasiedlającym miejsca przekształcone przez człowieka, o dużej dostępności światła i zaburzonej strukturze gleby (np. po budowie, orce, zryciu).
  • skraje pól, ogrodów i rowów melioracyjnych – bardzo często spotykana wzdłuż granic działek, ogrodzeń, przy murach i fundamentach, gdzie gleba jest próchniczna, rozluźniona i zasobna w azot.
  • często towarzyszy takim roślinom jak pokrzywa zwyczajna, łopian czy szczaw tępolistny
  • nasypy kolejowe, torowiska, pobocza dróg, tereny kolejowe i przemysłowe – wykazuje dużą odporność na zasolenie, zanieczyszczenia i antropopresję.
  • skraje lasów liściastych i zarośli nadrzecznych
  • wysypiska, miejsca po rozbiórkach, ruiny
  • lubi gleby:
    • próchniczne lub gliniasto-próchniczne, bogate w azot i fosfor
  • preferuje stanowiska:
    • nasłonecznione lub półcieniste, ale pełne słońce zdecydowanie sprzyja intensywnemu wzrostowi i kwitnieniu

Ciekawostki

  • Bylica – ziele ognia i strażniczka nocy świętojańskiej
    W tradycji ludowej bylica była jednym z najważniejszych ziół nocy świętojańskiej (23/24 czerwca) – palono ją w ogniskach, noszono przy sobie, wiązano w wianki i zawieszano nad drzwiami domostw. Wierzono, że chroni przed złymi mocami, urokami, chorobami i „czymś z drogi”.
  • Ziele sierpniowego błogosławieństwa
    Wiązana razem z dziurawcem, piołunem i krwawnikiem – była święcona i przechowywana w chacie przez cały rok. Miała chronić ludzi, zwierzęta i dobytek.
  • Ziele wędrowca i pielgrzyma
    Bylica była noszona przez wędrowców w butach lub przy pasie – miała chronić przed zmęczeniem, bólem nóg i ukąszeniami węży.
  • Słowiańskie i celtyckie rytuały oczyszczające, czyli między magią a uzdrowieniem
    Używana do okadzania pomieszczeń, bydła i ludzi – jako alternatywa dla szałwii białej w obszarze kultury europejskiej.
  • Ziele Artemidy – opiekunki kobiet i dzikiej przyrody
    Artemida była opiekunką kobiet i natury – stąd wiele „kobiecego” zastosowania przypisywanego bylicy.
  • Ziele piwowarów sprzed chmielowej ery
    W średniowiecznej Europie bylicę dodawano do piwa jako składnik aromatyzujący i konserwujący – zanim zaczęto stosować chmiel.

SUROWIEC ZIELARSKI

BYLICA POSPOLITA – Artemisia vulgaris

  • ziele bylicy pospolitej – Artemisiae vulgaris herba

CZAS ZBIORU

  • zbioru dokonuje się w okresie pełnego kwitnienia – lipiec – sierpień (VII – VIII)
    • pozyskuje się górne, ulistnione części pędów z rozwijającymi się koszyczkami kwiatowymi, zanim przekwitną lub zawiążą owoce

SUSZENIE

  • surowiec najlepiej suszyć w temperaturze pokojowej, w cienistych i przewiewnych miejscach, z dala od bezpośredniego światła słonecznego
  • suszarkach ziele suszy się w temperaturze do 40 °C

PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE

  • olejek eteryczny – najwięcej w kwiatach i młodych liściach
  • seskwiterpeny laktonowe
  • flawonoidy
  • kwasy fenolowe
  • garbniki
  • fitosterole
  • kumaryny i ich pochodne

DZIAŁANIE

  • żółciopędne i żółciotwórcze
  • wiatropędne
  • rozkurczowe
  • przeciwzapalne
  • przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze
  • tonizujące i ogólnie wzmacniające
  • przeciwutleniające
  • neuroaktywne
  • łagodnie uspokajające
  • regulujące cykl miesiączkowy

ZASTOSOWANIE

wewnętrzne:

  • układ pokarmowy
    • osłabiony apetyt, zaburzenia trawienia, niestrawność
    • wzdęcia, skurcze jelit, kolki – działa rozkurczowo i wiatropędnie
    • niedostateczne wydzielanie żółci
    • osłabiona wątroba – wspomaga pracy wątroby i łagodzi uczucia pełności
  • układ rozrodczy kobiet
    • nieregularne i bardzo skąpe miesiączki – stymuluje krwawienie miesiączkowe
    • bolesne skurcze menstruacyjne – działa lekko rozkurczowo
  • układ nerwowy
    napary z bylicy mają lekkie działanie uspokajające – tradycyjnie stosowane

    • napięcie nerwowowe
    • nadmierne pobudzenie
    • trudności z zasypianiem

zewnętrzne:

  • stany zapalne skóry (rany, owrzodzenia, czyraki i podrażnienia skórne – (działanie przeciwzapalne, antyseptyczne, ściągające) – w okładach i przemywaniach
  • bóle mięśni, nerwobóle, dolegliwości reumatyczne – w kąpielach leczniczych (kąpiele z odwarem z ziela działają rozluźniająco i rozgrzewająco)
  • nieświeży oddech w wyniku stanu zapalnego dziąseł i / lub gardła (działanie antyseptyczne, łagodzące) – płukanki do jamy ustnej i gardła

ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

Sytuacje wymagające ostrożności:

  • alergia na bylicę lub inne astrowate (np. rumianek, ambrozja) – możliwe reakcje krzyżowe
  • ciąża i karmienie piersią – przeciwwskazane ze względu na działanie pobudzające macicę i brak danych o bezpieczeństwie
  • dzieci i osoby starsze – unikać stosowania doustnego bez nadzoru
  • nie stosować długotrwale – ryzyko podrażnień i objawów neurologicznych (np. tujon)
  • choroby neurologiczne (np. padaczka) – bylica może działać pobudzająco na OUN
  • leki psychotropowe i uspokajające – możliwe interakcje
  • zastosowanie zewnętrzne – ryzyko uczuleń, warto wykonać próbę skórną

PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA

1. Napar z ziela bylicy

Składniki:

  • 1 łyżka suszonego ziela bylicy
  • 250 ml wrzątku

Przepis:
Ziele zalać wrzątkiem, przykryć i parzyć przez 10 – 15 minut. Odcedzić. 

Dawkowanie:
Pić 1/2 szklanki 1 – 2 razy dziennie, najlepiej przed posiłkiem.

Działanie i zastosowanie:
Pobudza trawienie, działa rozkurczowo, wiatropędnie, żółciopędnie; wspomaga miesiączkowanie i łagodzi bóle menstruacyjne.


2. Odwar z ziela bylicy

Składniki:

  • 1 łyżka suszonego ziela
  • 250 ml zimnej wody

Przepis:
Ziele zalać wodą, doprowadzić do wrzenia i gotować pod przykryciem 5 – 7 minut. Odstawić na 10 minut, przecedzić.

Dawkowanie:
Stosować doustnie (1/3 szklanki 2 razy dziennie) lub zewnętrznie do przemywań i kąpieli.

Działanie i zastosowanie:
Działa przeciwzapalnie i rozgrzewająco, pomocny przy nerwobólach, reumatyzmie i stanach zapalnych skóry.


3. Nalewka z bylicy

Składniki:

  • 100 g suszonego ziela
  • 500 ml alkoholu 40 – 60%

Przepis:
Ziele zalać alkoholem, odstawić na 14 dni w ciemne miejsce, codziennie wstrząsać. Po tym czasie przefiltrować i przelać do butelki z ciemnego szkła.

Dawkowanie:
10 – 20 kropli 1 – 3 razy dziennie, rozcieńczyć w niewielkiej ilości wody.

Działanie i zastosowanie:
Stymuluje trawienie, poprawia apetyt, działa tonizująco, wspiera w zaburzeniach cyklu miesiączkowego.


4. Wino z bylicy

Składniki:

  • 30 g suszonego ziela
  • 750 ml wytrawnego białego wina

Przepis:
Ziele zalać winem, odstawić na 5 – 7 dni w ciemne miejsce, następnie przefiltrować i przechowywać w chłodzie.

Dawkowanie:
1 kieliszek (30 – 50 ml) 1 raz dziennie przed obiadem.

Działanie i zastosowanie:
Wzmacnia trawienie, łagodzi wzdęcia i kolki, działa rozgrzewająco i poprawia krążenie.


 

BIBLIOGRAFIA

BIBLIOGRAFIA  – botanika

0%
OFERTA SPECJALNA

„Botanika dla Zielarza w pigułce"
to same najważniejsze rzeczy, które powinieneś wiedzieć

Możesz zamówić wersję elektroniczną, która będzie pomocna przy oznaczaniu roślin