W Pigułce

  • roślina wieloletnia, użytkowa, lecznicza, ozdobna
  • wzrost: 30 – 100 cm

  • system korzeniowy:
    • palowy, głęboki, dobrze rozwinięty i silnie rozgałęziony
    • jest przystosowany do ubogich, przepuszczalnych gleb i umożliwia roślinie rozwój w trudnych siedliskach – suchych murawach, skrajach lasów, nieużytkach
  • budowa:
    • korzeń główny sięga zazwyczaj od 0,3 do 0,8 m w głąb ziemi
  •  kłącza:
    • nie tworzy typowych kłączy, jak np. pokrzywa czy perz, ale ma grubą, skróconą szyję korzeniową, która pełni funkcję przetrwalnikową.
      Z tej części wyrastają co roku nowe pędy nadziemne

  • łodyga:
    • wyprostowana, wzniesiona, sztywna, zwykle nierozgałęziona w dolnej części, a rozgałęziona górą (przede wszystkim pod kwiatostanem)
    • w dolnej części może być nieznacznie zdrewniała i grubsza
    • zielona lub brunatnozielona, czasem lekko nabiegła purpurowo (szczególnie w miejscach silnie nasłonecznionych)
    • osiągająca zwykle 30 – 80 cm wysokości
  • pędy:
    • czterokanciaste w przekroju poprzecznymz dwoma wyraźnymi, naprzeciwległymi kantami, które są zazwyczaj bardziej wyraźne – z tego względu łodyga może sprawiać wrażenie „uskrzydlonej”

cechy blaszki liściowej:

  • cienka, eliptyczno – jajowata do lancetowatej, całobrzega
    • liście w okolicy kwiatostanu (podsadki) są mniejsze, lancetowate lub równowąskie, bez przezroczystych punktów, często ciemniej zabarwione lub z obecnymi czarnymi punktami gruczołowymi przy brzegach
  • brzeg liścia – całobrzegi, gładki, bez ząbkowania czy piłkowania
  • powierzchnia blaszki naga, gładka, nieco błyszcząca
    • w blaszce występują liczne, małe, przezroczyste punkty gruczołowe (zbiorniczki olejkowe) – widoczne pod światło jako charakterystyczne „dziurki”, co dało nazwę gatunkowi (perforatum = „podziurawiony”)
  • wierzchnia strona liścia – ciemnozielona lub zielona
  • spodnia strona – nieco jaśniejsza, również gładka, bez owłosienia
  • liście są bezogonkowe lub niemal siedzące (osadzone bezpośrednio na łodydze)
  • ułożenie liści na łodydze – naprzeciwległe: liście występują parami po obu stronach łodygi, ustawione naprzemiennie względem kolejnej pary – co tworzy charakterystyczny układ krzyżowy
  • pora kwitnienia: kwiecień – czerwiec (IV – VIII)
  • barwa kwiatów:
    • intensywnie żółta lub złocistożółta, z delikatnym pomarańczowym lub brunatnym odcieniem przy nasadzie płatków (szczególnie w pełnym nasłonecznieniu)
    • na płatkach widoczne są liczne, ciemnoczarne punkty gruczołowe, szczególnie na ich brzegach – zawierają olejki eteryczne i hiperycynę, istotne dla rozpoznania gatunku
  • typ kwiatostanu:
    • szczytowy, silnie rozgałęziony kwiatostan typu wierzchotki podbaldachowej
    • kwiatostany wyrastają na końcach pędów oraz bocznych rozgałęzieniach.
  • wielkość i kształt kwiatów:
    • średniej wielkości, o średnicy około 12 – 20 mm

  • torebka

  • słoneczne, suche łąki i pastwiska
  • przydroża, pobocza polnych dróg i ścieżek, nasypy kolejowe i wały, miedze, ugory, pastwiska, obrzeża pól, skraje łąk i terenów uprawnych
  • lubi gleby:
    • suche do umiarkowanie wilgotnej, przepuszczalne, o odczynie zasadowym do obojętnego
  • preferuje stanowisko wybitnie nasłonecznione (nie toleruje silnego zacienienia)

W Pigułce

  • roślina wieloletnia, użytkowa, lecznicza, ozdobna
  • wzrost: 30 – 100 cm

  • system korzeniowy:
    • palowy, głęboki, dobrze rozwinięty i silnie rozgałęziony
    • jest przystosowany do ubogich, przepuszczalnych gleb i umożliwia roślinie rozwój w trudnych siedliskach – suchych murawach, skrajach lasów, nieużytkach
  • budowa:
    • korzeń główny sięga zazwyczaj od 0,3 do 0,8 m w głąb ziemi
  •  kłącza:
    • nie tworzy typowych kłączy, jak np. pokrzywa czy perz, ale ma grubą, skróconą szyję korzeniową, która pełni funkcję przetrwalnikową.
      Z tej części wyrastają co roku nowe pędy nadziemne

  • łodyga:
    • wyprostowana, wzniesiona, sztywna, zwykle nierozgałęziona w dolnej części, a rozgałęziona górą (przede wszystkim pod kwiatostanem)
    • w dolnej części może być nieznacznie zdrewniała i grubsza
    • zielona lub brunatnozielona, czasem lekko nabiegła purpurowo (szczególnie w miejscach silnie nasłonecznionych)
    • osiągająca zwykle 30 – 80 cm wysokości
  • pędy:
    • czterokanciaste w przekroju poprzecznymz dwoma wyraźnymi, naprzeciwległymi kantami, które są zazwyczaj bardziej wyraźne – z tego względu łodyga może sprawiać wrażenie „uskrzydlonej”

cechy blaszki liściowej:

  • cienka, eliptyczno – jajowata do lancetowatej, całobrzega
    • liście w okolicy kwiatostanu (podsadki) są mniejsze, lancetowate lub równowąskie, bez przezroczystych punktów, często ciemniej zabarwione lub z obecnymi czarnymi punktami gruczołowymi przy brzegach
  • brzeg liścia – całobrzegi, gładki, bez ząbkowania czy piłkowania
  • powierzchnia blaszki naga, gładka, nieco błyszcząca
    • w blaszce występują liczne, małe, przezroczyste punkty gruczołowe (zbiorniczki olejkowe) – widoczne pod światło jako charakterystyczne „dziurki”, co dało nazwę gatunkowi (perforatum = „podziurawiony”)
  • wierzchnia strona liścia – ciemnozielona lub zielona
  • spodnia strona – nieco jaśniejsza, również gładka, bez owłosienia
  • liście są bezogonkowe lub niemal siedzące (osadzone bezpośrednio na łodydze)
  • ułożenie liści na łodydze – naprzeciwległe: liście występują parami po obu stronach łodygi, ustawione naprzemiennie względem kolejnej pary – co tworzy charakterystyczny układ krzyżowy
  • pora kwitnienia: kwiecień – czerwiec (IV – VIII)
  • barwa kwiatów:
    • intensywnie żółta lub złocistożółta, z delikatnym pomarańczowym lub brunatnym odcieniem przy nasadzie płatków (szczególnie w pełnym nasłonecznieniu)
    • na płatkach widoczne są liczne, ciemnoczarne punkty gruczołowe, szczególnie na ich brzegach – zawierają olejki eteryczne i hiperycynę, istotne dla rozpoznania gatunku
  • typ kwiatostanu:
    • szczytowy, silnie rozgałęziony kwiatostan typu wierzchotki podbaldachowej
    • kwiatostany wyrastają na końcach pędów oraz bocznych rozgałęzieniach.
  • wielkość i kształt kwiatów:
    • średniej wielkości, o średnicy około 12 – 20 mm

  • torebka

  • słoneczne, suche łąki i pastwiska
  • przydroża, pobocza polnych dróg i ścieżek, nasypy kolejowe i wały, miedze, ugory, pastwiska, obrzeża pól, skraje łąk i terenów uprawnych
  • lubi gleby:
    • suche do umiarkowanie wilgotnej, przepuszczalne, o odczynie zasadowym do obojętnego
  • preferuje stanowisko wybitnie nasłonecznione (nie toleruje silnego zacienienia)

Ciekawostki

  • „Dziurkowana” blaszka
    Liście dziurawca są „perforowane” przez liczne zbiorniczki olejkowe. Widoczne pod światło wyglądają jak dziurki – stąd łacińska nazwa perforatum.
  • Czarne kropki”, które leczą, czyli płatki z tajemnicą
    Czarne kropki widoczne na brzegach płatków to gruczoły zawierające hiperycynę, jeden z głównych składników czynnych rośliny.
  • Roślina nocy ognia i światła – dziurawiec świętojański
    Nazwa ludowa odnosi się do tradycji zbioru w okolicach Nocy Świętojańskiej (24 czerwca)– uznawano, że zebrane wtedy rośliny mają największą moc.
  • Strażnik domostw – dziurawiec jako amulet przeciw złu
    W Europie wieszano dziurawiec nad drzwiami, oknami i stajniami, by odpędzać złe duchy, uroki i nocne mary.
  • Ziele egzorcyzmów i procesów czarownic
    Dziurawiec to roślina, która była wymieniana jako środek do ochrony przed czarami w średniowiecznych podręcznikach teologicznych.
  • Krwawiący kwiat – mistyczny znak ziela świętojańskiego
    Gdy zgniecie się świeży kwiat, wydziela czerwony barwnik przypominający krew. Uważano to za symboliczne potwierdzenie jego mocy.
  • Ziele Matki Boskiej – święta roślina przydrożnych kapliczek
    W tradycji chrześcijańskiej uznawano dziurawiec za dar Matki Boskiej – „ziele łaski”, często sadzony przy przydrożnych kapliczkach.
  • Nie każdy dziurawiec leczy – jak odróżnić gatunki
    Tylko dziurawiec zwyczajny – H. perforatum – ma odpowiednie stężenie substancji czynnych służących do celów leczniczych. Inne gatunki dziurawca są często mylone z dziurawcem zwyczajnym, ale mają inne właściwości

SUROWIEC ZIELARSKI

DZIURAWIEC ZWYCZAJNY – Hypericum perforatum

  • ziele dziurawca – Hyperici herba

CZAS ZBIORU

  • zbioru dokonuje się w okresie kwitnienia: czerwiec – sierpień (VI – VIII)
    • ścina się wyłącznie górne części pędów – około 1/3 długości rośliny, obejmujące rozwinięte kwiaty, pąki kwiatowe, liście i niezdrewniałe części łodygi
    • najlepszy termin to okres około dnia św. Jana (24 czerwca), kiedy zawartość składników czynnych (hiperycyny, hyperforyny) jest najwyższa

SUSZENIE

  • zebrane ziele należy rozłożyć cienką warstwą w miejscu suchym, przewiewnym i zacienionym
    • dawniej ziele wiązano w niewielkiej grubości pęczki i wieszano pod okapem chałupy lub stodoły, w miejscu suchym i osłoniętym od deszczu
  • w suszarkach elektrycznych w temperaturze: 35 – 40 °C

PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE

  • naftodiantrony – m. in. hiperycyna
  • flawonoidy
  • garbniki
  • olejek eteryczny
  • fenolokwasy
  • sterole roślinne

DZIAŁANIE

  • przeciwdepresyjne
  • przeciwlękowe i uspokajające
  • przeciwwirusowe
  • przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze
  • przeciwzapalne
  • przeciwutleniające
  • ściągające i osłaniające
  • fotouczulające
  • regenerujące i gojące (zewnętrzne)

ZASTOSOWANIE

wewnętrzne:

  • układ nerwowy
    • łagodne i umiarkowane stany depresyjne
    • lęk, napięcie nerwowe, nerwice, drażliwość
    • bezsenność, problemy z zasypianiem
    • zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS)
  • układ pokarmowy
    • niestrawność, osłabienie trawienia
    • kolki jelitowe, lekkie skurcze przewodu pokarmowego
    • zaburzenia czynności wątroby i pęcherzyka żółciowego (żółciopędne)
    • choroba wrzodowa – wspomagająco
    • nadkwaśność
  • układ krążenia
    • wzmacnianie naczyń włosowatych
    • wspomaganie mikrokrążenia
    • profilaktyka stanów zapalnych naczyń (np. hemoroidy) – wewnętrznie w mieszankach do picia; zewnętrznie w okładach, maściach, czopkach
  • działanie ogólne
    • działanie przeciwwirusowe (m.in. HSV, HBV, HIV – wspomagająco)
    • przeciwbakteryjne (głównie Gram+), przeciwzapalne
    • immunomodulujące

zewnętrzne:

  • skóra i błony śluzowe
    • trudno gojące się rany, oparzenia I i II stopnia
    • otarcia naskórka, podrażnienia skóry
    • stany zapalne skóry (egzema, AZS)
    • odmrożenia, ukąszenia owadów
    • łagodzenie objawów opryszczki
  • mięśnie i stawy
    • bóle reumatyczne, nerwobóle
    • masaże pourazowe (siniaki, naciągnięcia)
  • jama ustna i gardło
    • płukanki przy zapaleniu gardła, aftach, nadżerkach błon śluzowych
    • płukania po ekstrakcji zębów

ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności:

  • nadwrażliwość / alergia na składniki dziurawca
  • ciąża i karmienie piersią – brak wystarczających danych o bezpieczeństwie; niewskazane bez nadzoru lekarskiego
  • dzieci i młodzież poniżej 12 roku życia ???
  • ekspozycja na światło słoneczne / solarium – ryzyko fotodermatoz i reakcji fototoksycznych, szczególnie przy dużych dawkach lub stosowaniu oleju dziurawcowego
  • jednoczesne przyjmowanie leków farmakologicznych – dziurawiec może osłabiać lub wzmacniać ich działanie;
    • szczególną ostrożność należy zachować w przypadku przyjmowania między innymi: leków przeciwdepresyjnych, przeciwnowotworowych, immunosupresyjnych, przeciwzakrzepowych, środków antykoncepcyjnych hormonalnych oraz leków stosowanych w terapii HIV

PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA

1. Napar z dziurawca

Składniki:

  • 1 łyżka suszonego ziela dziurawca (ok. 2 g)
  • 200 ml wrzącej wody

Przepis:
Ziele zalać wrzątkiem, przykryć, przez 10 – 15 minut, przecedzić i pić świeżo przygotowany

Dawkowanie:

  • 1 filiżanka 2 – 3 razy dziennie
  • najlepiej między posiłkami lub 30 minut przed snem (przy bezsenności)

Działanie i zastosowanie:

  • łagodne działanie przeciwdepresyjne, uspokajające, rozkurczowe
  • wspomaga trawienie, łagodzi stany napięcia, wzdęcia, niepokój
  • pomocniczo w dolegliwościach żołądkowo-jelitowych, PMS, migrenach

2. Odwar z dziurawca

Składniki:

  • 1 łyżka suszonego ziela
  • 250 ml zimnej wody

Przepis:
Ziele zalać zimną wodą i doprowadzić do wrzenia. Gotować na małym ogniu przez 5 minut i odstawić do naciągnięcia na 10 minut pod przykryciem, przecedzić.

Dawkowanie:

  • ½ szklanki 2 razy dziennie (np. przy kolkach, biegunkach, infekcjach)

Działanie i zastosowanie:

  • silniejsze działanie ściągające i przeciwbakteryjne niż napar
  • stosowany głównie przy biegunkach, problemach z wątrobą i woreczkiem żółciowym
  • do przemywań i okładów przy stanach zapalnych skóry

3. Nalewka z dziurawca

Składniki:

  • 50 g świeżego lub 30 g suszonego ziela
  • 250 ml alkoholu 40 – 60%

Przepis:

  • Ziele rozdrobnić, zalać alkoholem.
  • Przechowywać w ciemnym miejscu przez 2–3 tygodnie, codziennie wstrząsać.
  • Przecedzić, przelać do ciemnej butelki.

Dawkowanie:

  • 20 – 30 kropli 2 – 3 razy dziennie w kieliszku wody, po posiłku
  • w stanach depresyjnych, nerwowości, bólach miesiączkowych

Działanie i zastosowanie:

  • działa wyraźnie przeciwdepresyjnie, uspokajająco, rozkurczowo
  • poprawia trawienie i łagodzi napięcia nerwowe
  • wzmacnia odporność i wspiera regenerację organizmu

4. Olej z dziurawca

Składniki:

  • świeże kwiaty i wierzchołki ziela (około 1 szklanka)
  • 250 ml dobrej jakości oleju (np. oliwa z oliwek, olej lniany, słonecznikowy)

Przepis:

  • Zioła rozdrobnić i umieścić w słoju.
  • Zalać olejem tak, by całkowicie przykrył ziele.
  • Odstawić na 2 – 4 tygodnie w słoneczne miejsce, codziennie mieszać.
  • Po tym czasie przecedzić, przelać do ciemnej butelki.

Dawkowanie:

  • zewnętrznie: smarować 1 – 2 razy dziennie zmienione chorobowo miejsca
  • wewnętrznie: 1 łyżeczka dziennie

Działanie i zastosowanie:

  • zewnętrznie: gojenie ran, oparzeń, odmrożeń, nerwobóle, bóle stawów
  • wewnętrznie: wspomagająco przy chorobie wrzodowej, żółciopędnie
    działa silnie przeciwzapalnie, przeciwwirusowo, regenerująco

Uwaga:

olej z dziurawca działa fototoksycznie – nie stosować na skórę przed ekspozycją na słońce!


5. Wino dziurawcowe – tradycyjna forma ziołowego aperitifu

Składniki:

  • 2 garście świeżego lub suchego ziela dziurawca
  • 750 ml białego wytrawnego wina

Przepis:

  • Zioła rozdrobnione włożyć do słoja i zalać winem.
  • Macerować 7 – 10 dni w ciemnym miejscu, codziennie wstrząsać.
  • Przecedzić, przelać do ciemnej butelki.

Dawkowanie:

  • 1 mały kieliszek (30 – 50 ml) 1 raz dziennie przed posiłkiem

Działanie i zastosowanie:

  • wspomaga trawienie, działa rozkurczowo na żołądek i jelita,
  • delikatnie poprawia nastrój – przy wyczerpaniu nerwowym i apatii.

 

BIBLIOGRAFIA

BIBLIOGRAFIA  – botanika

0%
OFERTA SPECJALNA

„Botanika dla Zielarza w pigułce"
to same najważniejsze rzeczy, które powinieneś wiedzieć

Możesz zamówić wersję elektroniczną, która będzie pomocna przy oznaczaniu roślin