W Pigułce
- system korzeniowy:
- palowy, głęboki, dobrze rozwinięty i silnie rozgałęziony
- jest przystosowany do ubogich, przepuszczalnych gleb i umożliwia roślinie rozwój w trudnych siedliskach – suchych murawach, skrajach lasów, nieużytkach
- budowa:
- korzeń główny sięga zazwyczaj od 0,3 do 0,8 m w głąb ziemi
- kłącza:
- nie tworzy typowych kłączy, jak np. pokrzywa czy perz, ale ma grubą, skróconą szyję korzeniową, która pełni funkcję przetrwalnikową.
Z tej części wyrastają co roku nowe pędy nadziemne
- nie tworzy typowych kłączy, jak np. pokrzywa czy perz, ale ma grubą, skróconą szyję korzeniową, która pełni funkcję przetrwalnikową.
- łodyga:
- wyprostowana, wzniesiona, sztywna, zwykle nierozgałęziona w dolnej części, a rozgałęziona górą (przede wszystkim pod kwiatostanem)
- w dolnej części może być nieznacznie zdrewniała i grubsza
- zielona lub brunatnozielona, czasem lekko nabiegła purpurowo (szczególnie w miejscach silnie nasłonecznionych)
- osiągająca zwykle 30 – 80 cm wysokości
- pędy:
- czterokanciaste w przekroju poprzecznymz dwoma wyraźnymi, naprzeciwległymi kantami, które są zazwyczaj bardziej wyraźne – z tego względu łodyga może sprawiać wrażenie „uskrzydlonej”
cechy blaszki liściowej:
- cienka, eliptyczno – jajowata do lancetowatej, całobrzega
- liście w okolicy kwiatostanu (podsadki) są mniejsze, lancetowate lub równowąskie, bez przezroczystych punktów, często ciemniej zabarwione lub z obecnymi czarnymi punktami gruczołowymi przy brzegach
- brzeg liścia – całobrzegi, gładki, bez ząbkowania czy piłkowania
- powierzchnia blaszki naga, gładka, nieco błyszcząca
- w blaszce występują liczne, małe, przezroczyste punkty gruczołowe (zbiorniczki olejkowe) – widoczne pod światło jako charakterystyczne „dziurki”, co dało nazwę gatunkowi (perforatum = „podziurawiony”)
- wierzchnia strona liścia – ciemnozielona lub zielona
- spodnia strona – nieco jaśniejsza, również gładka, bez owłosienia
- liście są bezogonkowe lub niemal siedzące (osadzone bezpośrednio na łodydze)
- ułożenie liści na łodydze – naprzeciwległe: liście występują parami po obu stronach łodygi, ustawione naprzemiennie względem kolejnej pary – co tworzy charakterystyczny układ krzyżowy
- pora kwitnienia: kwiecień – czerwiec (IV – VIII)
- barwa kwiatów:
- intensywnie żółta lub złocistożółta, z delikatnym pomarańczowym lub brunatnym odcieniem przy nasadzie płatków (szczególnie w pełnym nasłonecznieniu)
- na płatkach widoczne są liczne, ciemnoczarne punkty gruczołowe, szczególnie na ich brzegach – zawierają olejki eteryczne i hiperycynę, istotne dla rozpoznania gatunku
- typ kwiatostanu:
- szczytowy, silnie rozgałęziony kwiatostan typu wierzchotki podbaldachowej
- kwiatostany wyrastają na końcach pędów oraz bocznych rozgałęzieniach.
- wielkość i kształt kwiatów:
- średniej wielkości, o średnicy około 12 – 20 mm
- słoneczne, suche łąki i pastwiska
- przydroża, pobocza polnych dróg i ścieżek, nasypy kolejowe i wały, miedze, ugory, pastwiska, obrzeża pól, skraje łąk i terenów uprawnych
- lubi gleby:
- suche do umiarkowanie wilgotnej, przepuszczalne, o odczynie zasadowym do obojętnego
- preferuje stanowisko wybitnie nasłonecznione (nie toleruje silnego zacienienia)
W Pigułce
- system korzeniowy:
- palowy, głęboki, dobrze rozwinięty i silnie rozgałęziony
- jest przystosowany do ubogich, przepuszczalnych gleb i umożliwia roślinie rozwój w trudnych siedliskach – suchych murawach, skrajach lasów, nieużytkach
- budowa:
- korzeń główny sięga zazwyczaj od 0,3 do 0,8 m w głąb ziemi
- kłącza:
- nie tworzy typowych kłączy, jak np. pokrzywa czy perz, ale ma grubą, skróconą szyję korzeniową, która pełni funkcję przetrwalnikową.
Z tej części wyrastają co roku nowe pędy nadziemne
- nie tworzy typowych kłączy, jak np. pokrzywa czy perz, ale ma grubą, skróconą szyję korzeniową, która pełni funkcję przetrwalnikową.
- łodyga:
- wyprostowana, wzniesiona, sztywna, zwykle nierozgałęziona w dolnej części, a rozgałęziona górą (przede wszystkim pod kwiatostanem)
- w dolnej części może być nieznacznie zdrewniała i grubsza
- zielona lub brunatnozielona, czasem lekko nabiegła purpurowo (szczególnie w miejscach silnie nasłonecznionych)
- osiągająca zwykle 30 – 80 cm wysokości
- pędy:
- czterokanciaste w przekroju poprzecznymz dwoma wyraźnymi, naprzeciwległymi kantami, które są zazwyczaj bardziej wyraźne – z tego względu łodyga może sprawiać wrażenie „uskrzydlonej”
cechy blaszki liściowej:
- cienka, eliptyczno – jajowata do lancetowatej, całobrzega
- liście w okolicy kwiatostanu (podsadki) są mniejsze, lancetowate lub równowąskie, bez przezroczystych punktów, często ciemniej zabarwione lub z obecnymi czarnymi punktami gruczołowymi przy brzegach
- brzeg liścia – całobrzegi, gładki, bez ząbkowania czy piłkowania
- powierzchnia blaszki naga, gładka, nieco błyszcząca
- w blaszce występują liczne, małe, przezroczyste punkty gruczołowe (zbiorniczki olejkowe) – widoczne pod światło jako charakterystyczne „dziurki”, co dało nazwę gatunkowi (perforatum = „podziurawiony”)
- wierzchnia strona liścia – ciemnozielona lub zielona
- spodnia strona – nieco jaśniejsza, również gładka, bez owłosienia
- liście są bezogonkowe lub niemal siedzące (osadzone bezpośrednio na łodydze)
- ułożenie liści na łodydze – naprzeciwległe: liście występują parami po obu stronach łodygi, ustawione naprzemiennie względem kolejnej pary – co tworzy charakterystyczny układ krzyżowy
- pora kwitnienia: kwiecień – czerwiec (IV – VIII)
- barwa kwiatów:
- intensywnie żółta lub złocistożółta, z delikatnym pomarańczowym lub brunatnym odcieniem przy nasadzie płatków (szczególnie w pełnym nasłonecznieniu)
- na płatkach widoczne są liczne, ciemnoczarne punkty gruczołowe, szczególnie na ich brzegach – zawierają olejki eteryczne i hiperycynę, istotne dla rozpoznania gatunku
- typ kwiatostanu:
- szczytowy, silnie rozgałęziony kwiatostan typu wierzchotki podbaldachowej
- kwiatostany wyrastają na końcach pędów oraz bocznych rozgałęzieniach.
- wielkość i kształt kwiatów:
- średniej wielkości, o średnicy około 12 – 20 mm
- słoneczne, suche łąki i pastwiska
- przydroża, pobocza polnych dróg i ścieżek, nasypy kolejowe i wały, miedze, ugory, pastwiska, obrzeża pól, skraje łąk i terenów uprawnych
- lubi gleby:
- suche do umiarkowanie wilgotnej, przepuszczalne, o odczynie zasadowym do obojętnego
- preferuje stanowisko wybitnie nasłonecznione (nie toleruje silnego zacienienia)
Ciekawostki
- „Dziurkowana” blaszka
Liście dziurawca są „perforowane” przez liczne zbiorniczki olejkowe. Widoczne pod światło wyglądają jak dziurki – stąd łacińska nazwa perforatum. - Czarne kropki”, które leczą, czyli płatki z tajemnicą
Czarne kropki widoczne na brzegach płatków to gruczoły zawierające hiperycynę, jeden z głównych składników czynnych rośliny. - Roślina nocy ognia i światła – dziurawiec świętojański
Nazwa ludowa odnosi się do tradycji zbioru w okolicach Nocy Świętojańskiej (24 czerwca)– uznawano, że zebrane wtedy rośliny mają największą moc. - Strażnik domostw – dziurawiec jako amulet przeciw złu
W Europie wieszano dziurawiec nad drzwiami, oknami i stajniami, by odpędzać złe duchy, uroki i nocne mary. - Ziele egzorcyzmów i procesów czarownic
Dziurawiec to roślina, która była wymieniana jako środek do ochrony przed czarami w średniowiecznych podręcznikach teologicznych. - Krwawiący kwiat – mistyczny znak ziela świętojańskiego
Gdy zgniecie się świeży kwiat, wydziela czerwony barwnik przypominający krew. Uważano to za symboliczne potwierdzenie jego mocy. - Ziele Matki Boskiej – święta roślina przydrożnych kapliczek
W tradycji chrześcijańskiej uznawano dziurawiec za dar Matki Boskiej – „ziele łaski”, często sadzony przy przydrożnych kapliczkach. - Nie każdy dziurawiec leczy – jak odróżnić gatunki
Tylko dziurawiec zwyczajny – H. perforatum – ma odpowiednie stężenie substancji czynnych służących do celów leczniczych. Inne gatunki dziurawca są często mylone z dziurawcem zwyczajnym, ale mają inne właściwości
SUROWIEC ZIELARSKI
DZIURAWIEC ZWYCZAJNY – Hypericum perforatum
- ziele dziurawca – Hyperici herba
CZAS ZBIORU
- zbioru dokonuje się w okresie kwitnienia: czerwiec – sierpień (VI – VIII)
- ścina się wyłącznie górne części pędów – około 1/3 długości rośliny, obejmujące rozwinięte kwiaty, pąki kwiatowe, liście i niezdrewniałe części łodygi
- najlepszy termin to okres około dnia św. Jana (24 czerwca), kiedy zawartość składników czynnych (hiperycyny, hyperforyny) jest najwyższa
SUSZENIE
- zebrane ziele należy rozłożyć cienką warstwą w miejscu suchym, przewiewnym i zacienionym
- dawniej ziele wiązano w niewielkiej grubości pęczki i wieszano pod okapem chałupy lub stodoły, w miejscu suchym i osłoniętym od deszczu
- w suszarkach elektrycznych w temperaturze: 35 – 40 °C
PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE
- naftodiantrony – m. in. hiperycyna
- flawonoidy
- garbniki
- olejek eteryczny
- fenolokwasy
- sterole roślinne
DZIAŁANIE
- przeciwdepresyjne
- przeciwlękowe i uspokajające
- przeciwwirusowe
- przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze
- przeciwzapalne
- przeciwutleniające
- ściągające i osłaniające
- fotouczulające
- regenerujące i gojące (zewnętrzne)
ZASTOSOWANIE
wewnętrzne:
- układ nerwowy
- łagodne i umiarkowane stany depresyjne
- lęk, napięcie nerwowe, nerwice, drażliwość
- bezsenność, problemy z zasypianiem
- zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS)
- układ pokarmowy
- niestrawność, osłabienie trawienia
- kolki jelitowe, lekkie skurcze przewodu pokarmowego
- zaburzenia czynności wątroby i pęcherzyka żółciowego (żółciopędne)
- choroba wrzodowa – wspomagająco
- nadkwaśność
- układ krążenia
- wzmacnianie naczyń włosowatych
- wspomaganie mikrokrążenia
- profilaktyka stanów zapalnych naczyń (np. hemoroidy) – wewnętrznie w mieszankach do picia; zewnętrznie w okładach, maściach, czopkach
- działanie ogólne
- działanie przeciwwirusowe (m.in. HSV, HBV, HIV – wspomagająco)
- przeciwbakteryjne (głównie Gram+), przeciwzapalne
- immunomodulujące
zewnętrzne:
- skóra i błony śluzowe
- trudno gojące się rany, oparzenia I i II stopnia
- otarcia naskórka, podrażnienia skóry
- stany zapalne skóry (egzema, AZS)
- odmrożenia, ukąszenia owadów
- łagodzenie objawów opryszczki
- mięśnie i stawy
- bóle reumatyczne, nerwobóle
- masaże pourazowe (siniaki, naciągnięcia)
- jama ustna i gardło
- płukanki przy zapaleniu gardła, aftach, nadżerkach błon śluzowych
- płukania po ekstrakcji zębów
ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności:
- nadwrażliwość / alergia na składniki dziurawca
- ciąża i karmienie piersią – brak wystarczających danych o bezpieczeństwie; niewskazane bez nadzoru lekarskiego
- dzieci i młodzież poniżej 12 roku życia ???
- ekspozycja na światło słoneczne / solarium – ryzyko fotodermatoz i reakcji fototoksycznych, szczególnie przy dużych dawkach lub stosowaniu oleju dziurawcowego
- jednoczesne przyjmowanie leków farmakologicznych – dziurawiec może osłabiać lub wzmacniać ich działanie;
- szczególną ostrożność należy zachować w przypadku przyjmowania między innymi: leków przeciwdepresyjnych, przeciwnowotworowych, immunosupresyjnych, przeciwzakrzepowych, środków antykoncepcyjnych hormonalnych oraz leków stosowanych w terapii HIV
PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA
1. Napar z dziurawca
Składniki:
- 1 łyżka suszonego ziela dziurawca (ok. 2 g)
- 200 ml wrzącej wody
Przepis:
Ziele zalać wrzątkiem, przykryć, przez 10 – 15 minut, przecedzić i pić świeżo przygotowany
Dawkowanie:
- 1 filiżanka 2 – 3 razy dziennie
- najlepiej między posiłkami lub 30 minut przed snem (przy bezsenności)
Działanie i zastosowanie:
- łagodne działanie przeciwdepresyjne, uspokajające, rozkurczowe
- wspomaga trawienie, łagodzi stany napięcia, wzdęcia, niepokój
- pomocniczo w dolegliwościach żołądkowo-jelitowych, PMS, migrenach
2. Odwar z dziurawca
Składniki:
- 1 łyżka suszonego ziela
- 250 ml zimnej wody
Przepis:
Ziele zalać zimną wodą i doprowadzić do wrzenia. Gotować na małym ogniu przez 5 minut i odstawić do naciągnięcia na 10 minut pod przykryciem, przecedzić.
Dawkowanie:
-
½ szklanki 2 razy dziennie (np. przy kolkach, biegunkach, infekcjach)
Działanie i zastosowanie:
- silniejsze działanie ściągające i przeciwbakteryjne niż napar
- stosowany głównie przy biegunkach, problemach z wątrobą i woreczkiem żółciowym
- do przemywań i okładów przy stanach zapalnych skóry
3. Nalewka z dziurawca
Składniki:
- 50 g świeżego lub 30 g suszonego ziela
- 250 ml alkoholu 40 – 60%
Przepis:
- Ziele rozdrobnić, zalać alkoholem.
- Przechowywać w ciemnym miejscu przez 2–3 tygodnie, codziennie wstrząsać.
- Przecedzić, przelać do ciemnej butelki.
Dawkowanie:
- 20 – 30 kropli 2 – 3 razy dziennie w kieliszku wody, po posiłku
- w stanach depresyjnych, nerwowości, bólach miesiączkowych
Działanie i zastosowanie:
- działa wyraźnie przeciwdepresyjnie, uspokajająco, rozkurczowo
- poprawia trawienie i łagodzi napięcia nerwowe
- wzmacnia odporność i wspiera regenerację organizmu
4. Olej z dziurawca
Składniki:
- świeże kwiaty i wierzchołki ziela (około 1 szklanka)
- 250 ml dobrej jakości oleju (np. oliwa z oliwek, olej lniany, słonecznikowy)
Przepis:
- Zioła rozdrobnić i umieścić w słoju.
- Zalać olejem tak, by całkowicie przykrył ziele.
- Odstawić na 2 – 4 tygodnie w słoneczne miejsce, codziennie mieszać.
- Po tym czasie przecedzić, przelać do ciemnej butelki.
Dawkowanie:
- zewnętrznie: smarować 1 – 2 razy dziennie zmienione chorobowo miejsca
- wewnętrznie: 1 łyżeczka dziennie
Działanie i zastosowanie:
- zewnętrznie: gojenie ran, oparzeń, odmrożeń, nerwobóle, bóle stawów
- wewnętrznie: wspomagająco przy chorobie wrzodowej, żółciopędnie
działa silnie przeciwzapalnie, przeciwwirusowo, regenerująco
Uwaga:
olej z dziurawca działa fototoksycznie – nie stosować na skórę przed ekspozycją na słońce!
5. Wino dziurawcowe – tradycyjna forma ziołowego aperitifu
Składniki:
- 2 garście świeżego lub suchego ziela dziurawca
- 750 ml białego wytrawnego wina
Przepis:
- Zioła rozdrobnione włożyć do słoja i zalać winem.
- Macerować 7 – 10 dni w ciemnym miejscu, codziennie wstrząsać.
- Przecedzić, przelać do ciemnej butelki.
Dawkowanie:
-
1 mały kieliszek (30 – 50 ml) 1 raz dziennie przed posiłkiem
Działanie i zastosowanie:
- wspomaga trawienie, działa rozkurczowo na żołądek i jelita,
- delikatnie poprawia nastrój – przy wyczerpaniu nerwowym i apatii.