W Pigułce
- system korzeniowy:
- wiązkowy, płytki, rozgałęziony
- liczne korzenie wyrastają z podstawy pędu, tworząc sieć drobnych, gęsto rozgałęzionych korzeni
- korzenie płytkie, najczęściej do 20 – 30 cm głębokości
- kłącza:
- jasnota biała nie tworzy typowych kłączy
- posiada zdolność do zakorzeniania się części nadziemnych (pełzających pędów) w glebie; w miejscach zakorzenienia powstają nowe rozety liściowe i korzenie przybyszowe
- łodyga:
- wzniesiona lub podnosząca się, nierozgałęziona, miękka, czterokanciasta, delikatnie owłosiona
- zielna przez cały cykl wegetacyjny i dęta (wewnątrz pusta)
- z czasem w dolnej części może lekko twardnieć, ale nie drewnieje jak u roślin półkrzewiastych
- dolne partie łodygi bywają lekko nabiegłe purpurowo lub czerwonawo, zwłaszcza u roślin rosnących na pełnym słońcu lub w warunkach suszy
- osiągająca zwykle 20 – 60 cm wysokości
- pędy:
- mają wyraźnie czworokątny (czworograniasty) przekrój poprzeczny
cechy blaszki liściowej
- szerokojajowata do sercowatej, z ostrym wierzchołkiem
- liście znajdujące się tuż przy kwiatach są mniejsze, często o zredukowanej powierzchni, słabo ząbkowane lub z jedynie lekko zarysowanymi klapami
- brzeg liścia – ostro i nieregularnie ząbkowany, wyraźnie piłkowany
- nasada liścia – sercowata lub szeroko klinowata, często z wyraźnym wgłębieniem u ogonka.
- powierzchnia blaszki – matowa, miękka, delikatnie owłosiona zwłaszcza na dolnej stronie, z włoskami pojedynczymi, prostymi
- wierzchnia strona liścia – matowa, ciemnozielona
- spodnia strona – jaśniejsza, z widocznym unerwieniem i słabym owłosieniem wzdłuż głównego nerwu
- liście długoogonkowe, z dobrze wykształconym ogonkiem liściowym (ogonek osadzony bezpośrednio w węzłach pędu)
- ułożenie liści na łodydze – naprzeciwległe – liście wyrastają parami z węzłów pędu
- pora kwitnienia: maj – październik (V – X)
- często kwitnie w dwóch falach jednak główna intensywność kwitnienia przypada na maj i czerwiec
- barwa kwiatów:
- korona kwiatowa biała, bez przebarwień
- u starszych roślin mogą wystąpić lekko kremowe lub żółtawobiałe tony
- typ kwiatostanu:
- okółki osadzone w kątach liści – tzw. okółkowe kwiatostany kłosokształtne
- kwiaty wyrastają w kątach liści parami, tworząc wyraźne nibyokółki, zebrane na łodydze w luźny, pozorny kłos
- wielkość i kształt kwiatów:
- pojedyncze kwiaty mają długość około 2 cm
- korona grzbiecista, dwuwargowa
- zarośla ruderalne i nadrzeczne zakrzewienia – roślina pospolicie występuje w siedliskach ruderalnych, szczególnie w sąsiedztwie zabudowań wiejskich, przy płotach, na obrzeżach ogrodów, ścieżek i nieużytków
tworzy zwarte łany w towarzystwiepokrzywy zwyczajnej (Urtica dioica), łopianu, rzepichy, szczawiu, siewek bzu czarnego i innych roślin azotolubnych. - przy rowach, drogach i ciekach wodnych, gdzie gleba jest wilgotna,
- na skrajach wilgotnych lasów liściastych, w miejscach z dostępem do światła, pobocza dróg i przydroża
- przy ogrodzeniach – na obrzeżach wsi, ogrodów i nieużytków
- lubi gleby:
- wilgotne, żyzne i próchnicze – szczególnie tam, gdzie jest dużoazotu (dobrze czuje się w tpowarzystwie innych roślin azotolubnych, np.: pokrzywy zwyczajnej, łopianu, rzepichy, szczawiu, siewek bzu czarnego i innych roślin azotolubnych
- nie znosi suszy – potrzebuje świeżej lub lekko wilgotnej gleby, ale nie zalanej wodą
- preferuje stanowisko lekko półcieniste lecz oświetlone i nasłonecznione – w pełnym cieniu kwitnie słabo, a na pełnym słońcu może więdnąć
W Pigułce
- bylina, roślina wieloletnia, użytkowa, miododajna, lecznicza, ozdobna
-
kwiaty mają delikatny, słodkawy zapach
, szczególnie w godzinach przedpołudniowych
- wzrost: 20 – 60 cm
- system korzeniowy:
- wiązkowy, płytki, rozgałęziony
- liczne korzenie wyrastają z podstawy pędu, tworząc sieć drobnych, gęsto rozgałęzionych korzeni
- korzenie płytkie, najczęściej do 20 – 30 cm głębokości
- kłącza:
- jasnota biała nie tworzy typowych kłączy
- posiada zdolność do zakorzeniania się części nadziemnych (pełzających pędów) w glebie; w miejscach zakorzenienia powstają nowe rozety liściowe i korzenie przybyszowe
- łodyga:
- wzniesiona lub podnosząca się, nierozgałęziona, miękka, czterokanciasta, delikatnie owłosiona
- zielna przez cały cykl wegetacyjny i dęta (wewnątrz pusta)
- z czasem w dolnej części może lekko twardnieć, ale nie drewnieje jak u roślin półkrzewiastych
- dolne partie łodygi bywają lekko nabiegłe purpurowo lub czerwonawo, zwłaszcza u roślin rosnących na pełnym słońcu lub w warunkach suszy
- osiągająca zwykle 20 – 60 cm wysokości
- pędy:
- mają wyraźnie czworokątny (czworograniasty) przekrój poprzeczny
cechy blaszki liściowej
- szerokojajowata do sercowatej, z ostrym wierzchołkiem
- liście znajdujące się tuż przy kwiatach są mniejsze, często o zredukowanej powierzchni, słabo ząbkowane lub z jedynie lekko zarysowanymi klapami
- brzeg liścia – ostro i nieregularnie ząbkowany, wyraźnie piłkowany
- nasada liścia – sercowata lub szeroko klinowata, często z wyraźnym wgłębieniem u ogonka.
- powierzchnia blaszki – matowa, miękka, delikatnie owłosiona zwłaszcza na dolnej stronie, z włoskami pojedynczymi, prostymi
- wierzchnia strona liścia – matowa, ciemnozielona
- spodnia strona – jaśniejsza, z widocznym unerwieniem i słabym owłosieniem wzdłuż głównego nerwu
- liście długoogonkowe, z dobrze wykształconym ogonkiem liściowym (ogonek osadzony bezpośrednio w węzłach pędu)
- ułożenie liści na łodydze – naprzeciwległe – liście wyrastają parami z węzłów pędu
- pora kwitnienia: maj – październik (V – X)
- często kwitnie w dwóch falach jednak główna intensywność kwitnienia przypada na maj i czerwiec
- barwa kwiatów:
- korona kwiatowa biała, bez przebarwień
- u starszych roślin mogą wystąpić lekko kremowe lub żółtawobiałe tony
- typ kwiatostanu:
- okółki osadzone w kątach liści – tzw. okółkowe kwiatostany kłosokształtne
- kwiaty wyrastają w kątach liści parami, tworząc wyraźne nibyokółki, zebrane na łodydze w luźny, pozorny kłos
- wielkość i kształt kwiatów:
- pojedyncze kwiaty mają długość około 2 cm
- korona grzbiecista, dwuwargowa
- zarośla ruderalne i nadrzeczne zakrzewienia – roślina pospolicie występuje w siedliskach ruderalnych, szczególnie w sąsiedztwie zabudowań wiejskich, przy płotach, na obrzeżach ogrodów, ścieżek i nieużytków
tworzy zwarte łany w towarzystwiepokrzywy zwyczajnej (Urtica dioica), łopianu, rzepichy, szczawiu, siewek bzu czarnego i innych roślin azotolubnych. - przy rowach, drogach i ciekach wodnych, gdzie gleba jest wilgotna,
- na skrajach wilgotnych lasów liściastych, w miejscach z dostępem do światła, pobocza dróg i przydroża
- przy ogrodzeniach – na obrzeżach wsi, ogrodów i nieużytków
- lubi gleby:
- wilgotne, żyzne i próchnicze – szczególnie tam, gdzie jest dużoazotu (dobrze czuje się w tpowarzystwie innych roślin azotolubnych, np.: pokrzywy zwyczajnej, łopianu, rzepichy, szczawiu, siewek bzu czarnego i innych roślin azotolubnych
- nie znosi suszy – potrzebuje świeżej lub lekko wilgotnej gleby, ale nie zalanej wodą
- preferuje stanowisko lekko półcieniste lecz oświetlone i nasłonecznione – w pełnym cieniu kwitnie słabo, a na pełnym słońcu może więdnąć
Ciekawostki
- Nieparząca pokrzywa, która tylko udaje
Jasnota biała często mylona jest z pokrzywą zwyczajną (Urtica dioica) z powodu bardzo podobnego pokroju i ulistnienia.
Nazwy ludowe jak „głucha pokrzywa” czy „martwa pokrzywa” podkreślają tę cechę. - Roślina kobieca
Jasnota była tradycyjnie stosowana w dolegliwościach kobiecych (np. upławy, bolesne miesiączki), co wiązało ją symbolicznie z czystością i kobiecością. W wielu regionach nazywano ją „zielem panien” lub „zielem dziewic”. - Ziele dla ubogich
Jasnota biała była dawniej wykorzystywana jako pożywienie postne – młode liście dodawano do zup, sałatek i gotowano jak szpinak. Dzięki łagodnemu smakowi zyskiwała popularność na wsiach. - Dym z jasnoty w rytuałach oczyszczających
W niektórych regionach Polski i Europy Wschodniej suszoną jasnotę spalano w palenisku przy porodzie lub chorobie, aby „odgonić zło” i „oczyścić dom” – wierząc, że jej „biały kwiat niesie pokój i łaskę”. - Symbol cichej cnoty i kobiecego milczenia
W dawnych zielnikach i symbolice chrześcijańskiej jasnota była rośliną przypisywaną Matce Boskiej – ze względu na śnieżnobiały kolor kwiatów i łagodne działanie. Kwiat ten miał reprezentować czystość, łagodność i ochronę domowego ogniska. - „Kwiat boskiego milczenia”
Według ludowych podań, jasnota miała wyrosnąć w miejscu, gdzie anioł dotknął ziemi, nie wypowiadając słowa – stąd przypisywano jej duchową moc wyciszania złych emocji. - Kwiaty jadalne i dekoracyjne
Kwiaty jasnoty są słodkawe, lekko miodowe w Można je używać jako jadalne dekoracje do deserów, sałatek i naparów ziołowych. - Zioło mnichów i zakonów
Jasnota była uprawiana w przyklasztornych ogrodach jako ziele o działaniu „czyszczącym” i łagodzącym, często w zestawieniu z melisą, bratkiem i dziewanną.
SUROWIEC ZIELARSKI
- kwiat jasnoty białej – Lamii albi flos
oraz aktualnie rzadko stosowane
- ziele jasnoty białej – Lamii albi herba
- korzeń jasnoty białej – Lamii albi radix
CZAS ZBIORU
- kwiat
To najcenniejszy i najczęściej stosowany surowiec, zarejestrowany w wielu farmakopeach europejskich
-
- zbioru dokonuje się w okresie kwitnienia: maj – sierpień (V – VIII)
- zbiera się wyłącznie w pełni rozwinięte kwiaty, bez kielichów.
- surowiec powinien być biały, suchy, aromatyczny, lekko słodkawy w zapachu
- zbioru dokonuje się w okresie kwitnienia: maj – sierpień (V – VIII)
SUSZENIE
- kwiat
- zebrane kwiaty najlepiej suszyć w temperaturze pokojowej, w zacienionym i przewiewnym miejscu, z dala od bezpośredniego światła słoneczneg
- uwaga! kwiaty łatwo ulegają fermentacji i szybko tracą barwę, jeśli są suszone w zbyt wilgotnym środowisku
- w suszarkach – w temperaturze nieprzekraczającej 35 °C (optymalnie 30 – 35 °C)
- zebrane kwiaty najlepiej suszyć w temperaturze pokojowej, w zacienionym i przewiewnym miejscu, z dala od bezpośredniego światła słoneczneg
Kwiaty jasnoty, jeśli są nieprawidłowo suszone lub zbierane szybko ciemnieją i tracą tym samym swoje właściwości. Dzieje się tak gdy:
- podczas suszenia jest zbyt wysoka wilgotność powietrza
- surowiec był zbierany np. po deszczu lub z rosą
- kwiaty podczas zbierania były za bardzo ugniatane
Prawidłowo wysuszone kwiaty powinny zachować barwę kremowo – białą, delikatny zapach i być kruche w dotyku.
Należy przechowywać je w szczelnie zamkniętych pudełkach
PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE
- kwiat:
- flawonoidy
- śluzy
- irydoidy
- fenolokfwasy
- olejek eteryczny
- garbniki
DZIAŁANIE
- kwiaty
wewnętrzne:
- powlekające i regenerujące na nabłonek oraz błony śluzowe
- kwiaty jasnoty białej mają szczególne powinowactwo z błonami śluzowymi różnych narządów
- przeciwzapalnie – działanie irydoidów
- wykrztuśne (mukolityczne) – zwiększa wydzielanie śluzu w drogach oddechowych i ułatwia jego usuwanie
- uszczelniające na ściany naczyń włosowatych
- przeciwkrwotoczne– hamuje drobne krwawienia, szczególnie z narządów rodnych
- przeciwwysiękowe – obserwowane w kontekście działania ściągającego i przeciwzapalnego – zmniejszenie obrzęków i przesięków z naczyń włosowatych
- ściągające
- fungistatyczne, antybakteryjne
- żółciopędne – działanie łagodne
- ochronne na miąższ wątroby – związane z działaniem przeciwzapalnym, przeciwutleniającym i żółciopędnym
- rozkurczowe – działanie na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego i macicy – prawdopodobnie związane z flawonoidami i iridoidami
- wspierające funkcje przemiany materii
Najlepiej udokumentowane działania to: osłaniające, przeciwzapalne, ściągające, wykrztuśne i łagodnie przeciwbakteryjne. Inne działania (ogólnoustrojowe):
- działanie przeciwkrwotoczne
- działanie przeciwwysiękowe
- działanie przeciwbakteryjne, fungistatyczne
- działanie żółciopędne
- łagodne działanie hepatoprotekcyjne
ZASTOSOWANIE
- kwiat
wewnętrzne:
- układ moczowo – płciowy (wewnętrzne i zewnętrzne zastosowanie)
- obfite, bolesne i nieregularne miesiączki (napar + nasiadówki)
- krwawienia maciczne, pozamiesiączkowe
- białe upławy (napar + nasiadówki)
- zapalenie pochwy, szyjki macicy
- zapalenie przydatków
- zapalenie pęcherza, skurcze
- kamica moczowa
- prostata (łagodne objawy zapalne)
- okres menopauzy
Działanie to opiera się na działaniu ściągającym, przeciwzapalnym i przeciwkrwotocznym. Wskazania te są silnie zakorzenione w praktyce ludowej, choć słabiej zbadane klinicznie
- układ oddechowy
- nieżyt gardła, krtani i oskrzeli, przewlekły kaszel
- przewlekłe zapalenie oskrzeli
- chrypka, suchy kaszel, oczyszczanie dróg oddechowych
- palacze i osoby przebywające w zanieczyszczonych, zapylonych pomieszczeniach – kwiaty jasnoty zwiększają ilość produkowanego w drogach oddechowych śluzu i rozrzedzają go, co wpływa na oczyszczenie oskrzeli – wskazane zarówno u palaczy tytoniu, z uporczywym kaszlem jak i dla osób, które wdychają znaczne ilości pyłów
- układ nerwowy i ogólny stan psychiczny
- podniecenie nerwowe, bezsenność, lęk, stres
- okres przekwitania – jako środek wyciszający i łagodzący objawy emocjonalne
Jasnota wykazuje delikatne działanie uspokajające – przypisuje się to kombinacji flawonoidów i śluzów. Działanie nie jest jednak potwierdzone badaniami klinicznymi
- układ pokarmowy
- nieżyt żołądka i jelit
- zaburzenia trawienia
- hemoroidy
- zaparcia
- niewydolność wątroby
Działanie ściągające, przeciwzapalne i rozkurczowe potwierdza tradycyjne użycie. Zawarte flawonoidy i garbniki wspierają trawienie i pracę jelit
- układ krwionośny
- kruchość naczyń krwionośnych – napary i okłady
- stany zapalne żył – okłady
- zaburzenia metaboliczne
- zaburzenia przemiany materii
- przewlekłe choroby skóry na tle metabolicznym
zewnętrzne:
- trądzik, wysypka, stany zapalne skóry
- trudno gojące się rany, owrzodzenia – przemywania naparami
- upławy – irygacje lub / i nasiadówki
- stany zapalne pochwy – nasiadówki / płukanki
- hemoroidy – wlewy, nasiadówki
- problemy z oczami: oczy zmęczone, opuchnięte, zacienione, podkrążone, podrażnione, ze stanami zapalnymi w tym zapalenie spojówek – przemywania oczu naparem
- W lecznictwie ludowym kwiaty jasnoty białej zalecane były w okresie klimakterium, w schorzeniach dróg moczowo – płciowych, w zapaleniu przewodu pokarmowego, w stanach zapalnych żył, obrzękach reumatycznych i w okładach na siniaki
- Odwar z kwiatów jasnoty stosowano doustnie także w biegunkach niemowląt i małych dzieci
ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności:
- nadwrażliwość lub alergia na składniki jasnoty – bardzo rzadko spotykane
- kobiety w ciąży i karmiące
- nie przeprowadzono badań toksykologicznych ani klinicznych dotyczących wpływu jasnoty białej na ciążę lub laktację
- dzieci poniżej 12 roku życia
- chociaż tradycyjnie napar był podawany dzieciom (np. przy biegunkach lub kaszlu), brakuje badań potwierdzających bezpieczeństwo i skuteczność u niemowląt i małych dzieci
Nie są znane żadne zagrożenia dla zdrowia ani skutki uboczne w związku z prawidłowym podawaniem wyznaczonych dawek terapeutycznych
PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA
1. Napar z kwiatu jasnoty białej (herbatka ziołowa)
Składniki:
- 1 łyżka suszonych kwiatów jasnoty białej
- 250 ml wrzącej wody
Przepis:
Zalać kwiaty wrzątkiem, przykryć i parzyć przez 10 – 15 minut. Następnie przecedzić.
Dawkowanie:
Pić 2 – 3 razy dziennie po 1 szklance – najlepiej między posiłkami.
Działanie i zastosowanie:
Działa osłaniająco, przeciwzapalnie, łagodnie wykrztuśnie, wspomaga leczenie nieżytów gardła, przeziębień, kaszlu, a także zaburzeń miesiączkowania i upławów.
2. Odwar z ziela jasnoty białej (mocniejszy niż napar)
Składniki:
- 2 łyżki ziela (liście + kwiaty)
- 300 ml wody
Przepis:
Zalać zimną wodą, doprowadzić do wrzenia i gotować pod przykryciem przez 5 – 7 minut, następnie odstawić na 10 minut i przecedzić.
Dawkowanie:
Po ½ szklanki 2 – 3 razy dziennie, można stosować także zewnętrznie.
Działanie i zastosowanie:
Pomocny w stanach zapalnych błon śluzowych (jelit, pochwy, odbytu), w leczeniu hemoroidów, obrzęków, zapaleń skóry, jako płukanka lub nasiadówka.
3. Nalewka z jasnoty białej (na spirytusie lub wódce)
1. Składniki:
- 50 g świeżych kwiatów lub ziela
- 250 ml alkoholu 40 – 50% (spirytus rozcieńczony lub wódka)
Przepis:
Zalać ziele alkoholem, szczelnie zamknąć, odstawić na 14 dni w ciemnym miejscu, codziennie wstrząsać. Przecedzić, przelać do butelki z ciemnego szkła.
Dawkowanie:
15 – 20 kropli 1 – 3 razy dziennie w niewielkiej ilości wody lub herbaty ziołowej.
Działanie i zastosowanie:
Działa przeciwzapalnie, ściągająco, tonizująco, wspiera krążenie i przemianę materii, łagodzi objawy menopauzy i dolegliwości trawienne.
4. Gliceryt z jasnoty (bezalkoholowy wyciąg dla dzieci i osób wrażliwych)
Składniki:
- 1 część suszonych kwiatów
- 3 części mieszanki gliceryny i wody (w proporcji 3:1)
Przepis:
Zalać ziele mieszanką, odstawić w ciemnym miejscu na 3 tygodnie, przecedzić.
Dawkowanie:
Dorośli: 1 łyżeczka 2 – 3 razy dziennie
Dzieci: 10 – 15 kropli w wodzie lub soku
Działanie i zastosowanie:
Łagodnie działa osłaniająco na gardło, uspokajająco i wykrztuśnie, bez alkoholu – odpowiednie dla dzieci, kobiet w ciąży (po konsultacji), osób starszych.
Kąpiel z jasnoty białej (do skóry i śluzówek)
1. Składniki:
- 3 – 4 łyżki suszonego ziela jasnoty
- 1 litr wrzącej wody
Przepis:
Zalać surowiec wrzątkiem, parzyć pod przykryciem 20 minut, przecedzić i wlać do wanny z ciepłą wodą.
Dawkowanie:
Kąpiel przez 15 – 20 minut, 2 – 3 razy w tygodniu.
Działanie i zastosowanie:
Działa przeciwzapalnie, przeciwświądowo, regenerująco, szczególnie w przypadku egzemy, trądziku, stanów zapalnych pochwy i skóry.
Macerat na zimno (dla delikatnej skóry i błon śluzowych)
Składniki:
- 1 łyżka suszonych kwiatów jasnoty
- 250 ml przegotowanej, letniej wody
Przepis:
Zalać kwiaty wodą i odstawić na 6 – 8 godzin, przecedzić.
Dawkowanie:
Do picia (1 – 2 razy dziennie), płukania gardła lub przemywania skóry.
Działanie i zastosowanie:
Bardzo delikatny środek o działaniu osłaniającym, przeciwzapalnym, chłodzącym – szczególnie przy podrażnieniach jamy ustnej, błon śluzowych i skóry u dzieci, seniorów lub alergików.