W Pigułce

  • naturalnie występuje w Europie, Azji Środkowej i na Kaukazie
  • charakteryzuje się silnym, cytrynowo – miętowym zapachem, który działa pobudzająco na wiele gatunków kotów (stąd nazwa)
  • wysokość: 40 – 100 cm
  • korzeń palowy, dobrze rozwinięty, z licznymi bocznymi korzonkami
  • korzeń główny wrasta głęboko w glebę, co czyni roślinę odporną na krótkotrwałe susze
  • kłącza brak
  • łodyga wzniesiona, czterokanciasta (typowa dla rodziny jasnotowatych), osiągająca zwykle 40 – 100 cm wysokości
  • owłosiona na całej długości, szczególnie na krawędziach – pokryta krótkimi, miękkimi włoskami oraz włoskami gruczołkowatymi, co nadaje jej delikatnie szorstki lub lekko lepki charakter w dotyku
  • bogato ugałęziona, szczególnie w górnych partiach – rozgałęzienia są regularne, często z kwiatostanami na końcach pędów bocznych
  • każdy pęd zakończony jest szczytowym kwiatostanem (kłosowatym nibyokółkiem), n
  • łodyga często nieco zaczerwieniona lub purpurowa u nasady, szczególnie przy większym nasłonecznieniu

cechy blaszki liściowej

  • owłosiona, jajowato-sercowata lub szerokojajowata, z wyraźnie karbowano-ząbkowanym brzegiem i ostrym wierzchołkiem
  • powierzchnia liści pokryta włoskami gruczołowatymi i prostymi
  • liście dolne:
    • sercowato – jajowate lub szerokojajowate
    • osadzone na dość długich ogonkach liściowych
    • brzeg karbowany lub grubo ząbkowany
  • ustawione naprzeciwlegle
  • liście górne:
    • podługowato – jajowate lub wydłużone, mniejsze od dolnych
    • zwykle na krótszych ogonkach lub prawie siedzące
    • brzeg również ząbkowany, unerwienie pierzaste
  • ustawienie liści na łodydze:
  • nakrzyżległe – liście wyrastają parami naprzeciw siebie, a każda para ustawiona jest prostopadle do poprzedniej, tworząc układ nakrzyżległy-decusowany (typowy dla rodziny jasnotowatych)
  • liście intensywnie pachną
  • pora kwitnienia – od czerwca do września (VI–IX), czasem nawet do października przy sprzyjających warunkach. Regularne przycinanie kwiatostanów pobudza roślinę do dalszego kwitnienia
  • barwa kwiatów: jasnofioletowa, liliowa, różowawa lub biaława, z ciemniejszymi plamkami na dolnej wardze (intensywność barwy może się różnić w zależności od warunków uprawy i odmiany)
  • kwiaty zebrane są w gęste, szczytowe kwiatostany w formie nibyokółków, tworzących wiechowaty układ
    • są grzbieciste, dwuwargowe, o długości do 1,5 cm
    • korona jest najczęściej jasnofioletowa, biaława lub różowawa, z ciemniejszymi plamkami na dolnej wardze
    • kwiaty są miododajne, przyciągają owady zapylające
    • mają intensywny, cytrynowo – miętowy zapach, z nutami podobnymi do melisy, który pochodzi z olejków eterycznych obecnych w kwiatach
    • zapach jest szczególnie wyczuwalny w upalne dni i przy rozcieraniu kwiatostanów
  • rozłupnia
  • nasiona są bardzo drobne, długości około 1 mm
  • preferuje stanowiska słoneczne, suche lub umiarkowanie wilgotne
  • lubi gleby przepuszczalne i bogate w wapń
  • w uprawach ogrodowych zaleca się stanowiska osłonięte i ciepłe

W Pigułce

  • naturalnie występuje w Europie, Azji Środkowej i na Kaukazie
  • charakteryzuje się silnym, cytrynowo – miętowym zapachem, który działa pobudzająco na wiele gatunków kotów (stąd nazwa)
  • wysokość: 40 – 100 cm
  • korzeń palowy, dobrze rozwinięty, z licznymi bocznymi korzonkami
  • korzeń główny wrasta głęboko w glebę, co czyni roślinę odporną na krótkotrwałe susze
  • kłącza brak
  • łodyga wzniesiona, czterokanciasta (typowa dla rodziny jasnotowatych), osiągająca zwykle 40 – 100 cm wysokości
  • owłosiona na całej długości, szczególnie na krawędziach – pokryta krótkimi, miękkimi włoskami oraz włoskami gruczołkowatymi, co nadaje jej delikatnie szorstki lub lekko lepki charakter w dotyku
  • bogato ugałęziona, szczególnie w górnych partiach – rozgałęzienia są regularne, często z kwiatostanami na końcach pędów bocznych
  • każdy pęd zakończony jest szczytowym kwiatostanem (kłosowatym nibyokółkiem), n
  • łodyga często nieco zaczerwieniona lub purpurowa u nasady, szczególnie przy większym nasłonecznieniu

cechy blaszki liściowej

  • owłosiona, jajowato-sercowata lub szerokojajowata, z wyraźnie karbowano-ząbkowanym brzegiem i ostrym wierzchołkiem
  • powierzchnia liści pokryta włoskami gruczołowatymi i prostymi
  • liście dolne:
    • sercowato – jajowate lub szerokojajowate
    • osadzone na dość długich ogonkach liściowych
    • brzeg karbowany lub grubo ząbkowany
  • ustawione naprzeciwlegle
  • liście górne:
    • podługowato – jajowate lub wydłużone, mniejsze od dolnych
    • zwykle na krótszych ogonkach lub prawie siedzące
    • brzeg również ząbkowany, unerwienie pierzaste
  • ustawienie liści na łodydze:
  • nakrzyżległe – liście wyrastają parami naprzeciw siebie, a każda para ustawiona jest prostopadle do poprzedniej, tworząc układ nakrzyżległy-decusowany (typowy dla rodziny jasnotowatych)
  • liście intensywnie pachną
  • pora kwitnienia – od czerwca do września (VI–IX), czasem nawet do października przy sprzyjających warunkach. Regularne przycinanie kwiatostanów pobudza roślinę do dalszego kwitnienia
  • barwa kwiatów: jasnofioletowa, liliowa, różowawa lub biaława, z ciemniejszymi plamkami na dolnej wardze (intensywność barwy może się różnić w zależności od warunków uprawy i odmiany)
  • kwiaty zebrane są w gęste, szczytowe kwiatostany w formie nibyokółków, tworzących wiechowaty układ
    • są grzbieciste, dwuwargowe, o długości do 1,5 cm
    • korona jest najczęściej jasnofioletowa, biaława lub różowawa, z ciemniejszymi plamkami na dolnej wardze
    • kwiaty są miododajne, przyciągają owady zapylające
    • mają intensywny, cytrynowo – miętowy zapach, z nutami podobnymi do melisy, który pochodzi z olejków eterycznych obecnych w kwiatach
    • zapach jest szczególnie wyczuwalny w upalne dni i przy rozcieraniu kwiatostanów
  • rozłupnia
  • nasiona są bardzo drobne, długości około 1 mm
  • preferuje stanowiska słoneczne, suche lub umiarkowanie wilgotne
  • lubi gleby przepuszczalne i bogate w wapń
  • w uprawach ogrodowych zaleca się stanowiska osłonięte i ciepłe

Ciekawostki

  • Kocimiętka – „koci narkotyk”
    – ok. 70% kotów po osiągnięciu dojrzałości płciowej (ok. 6 miesiąca życia) reaguje na zapach kocimiętki – tarzają się w niej, liżą, ocierają, biegają z euforią, a niektóre uspokajają się
    – reakcja trwa 5 – 15 minut, po czym następuje faza braku reaktywności na 1 – 2 godziny
    – co ciekawe, wrażliwość jest dziedziczna – nie wszystkie koty ją odziedziczają
  • Komary i muchy nienawidzą kocimiętki
    olejek eteryczny z kocimiętki (szczególnie nepetalakton) działa jako naturalny repelent, który odstrasza komary i muchy
  • Kocimiętka była tradycyjnie pita zamiast herbaty
    – w średniowiecznej i nowożytnej Europie, zanim herbata z Chin stała się popularna, napar z kocimiętki był używany jako napój codzienny; doceniano jego działanie rozluźniające, „ciepło w żołądku” oraz wpływ na spokojny sen
  • Znana w zielarstwie ludowym od setek lat
    – w medycynie klasztornej stosowana jako „ziele św. benedykta” – na dolegliwości nerwowe i żołądkowe
    – w lecznictwie ludowym uważana za „roślinę dla dzieci” – łagodziła kolki, ząbkowanie i pobudzenie
  • Roślina miododajna i przyjazna zapylaczom
    – kocimiętka to cenny pożytek dla pszczół, trzmieli i motyli
    – kwitnie długo – od czerwca aż do września – i wabi owady intensywnym aromatem.
  • Kiedyś kocimiętki używano jako… odświeżacza i zapachu do mycia
    – dawniej suszona kocimiętka była wkładana do szaf i bieliźniarki, by odstraszać mole
    – napary stosowano także do mycia włosów i skóry, szczególnie u dzieci (łagodząco i odstraszająco na pasożyty)

SUROWIEC ZIELARSKI

KOCIMIĘTKA WŁAŚCIWA Nepeta cataria

  • ziele kocimiętki – Nepetae herba
    górne, ulistnione części rośliny

CZAS ZBIORU

  • ziele zbiera się  w początkowym okresie kwitnienia – czerwiec – lipiec (VI – VII), gdy zawartość olejku eterycznego jest najwyższa
    • ścina się wierzchołki pędów o długości do 25 cm
    • jeśli kocimiętka jest w uprawie możliwy jest także drugi pokos: sierpień – wrzesień, jeśli roślina zostanie wcześniej przycięta
    • ważne, aby unikać zbioru po deszczu – nadmiar wilgoci sprzyja pleśni i pogarsza jakość suszenia

SUSZENIE

  • surowiec najlepiej suszyć w temperaturze pokojowej, w cienistych i przewiewnych miejscach, z dala od bezpośredniego światła słonecznego (światło degraduje składniki czynne)
  • ziele można suszyć gdy jest rozłożone cienką warstwą lub zwieszone w niewielkich pęczkach
  • można również zastosować suszarki ogrzewane do maksymalnej temperatury 35 – 45°C, co pozwala zachować najwyższą zawartość substancji czynnych

PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE

  • olejek eteryczny – to najważniejszy składnik farmakologiczny
    • nepetalakton – główny związek aktywny
  • irydoidy
  • flawonoidy
  • gorycze
  • garbniki
  • kwasy fenolowe

 

DZIAŁANIE

  • uspokajające – działanie lagodne
  • rozkurczowe
  • wiatropędne (karminatywne)
  • przeciwzapalne
  • napotne – pomocna w przeziębieniach i grypie:
  • przeciwdrobnoustrojowe (antybakteryjne i przeciwgrzybicze)
  • łagodnie przeciwbólowe i przeciwgorączkowe – tradycyjnie stosowana u dzieci

Kocimiętka i jej wpływ na koty (działanie nepetalaktonu)

Choć nie dotyczy bezpośrednio człowieka, warto odnotować, że nepetalakton, główny składnik olejku eterycznego kocimiętki, wykazuje silne działanie na koty domowe

  • substancja ta działa na receptory węchowe i układ limbiczny zwierząt, wywołując reakcje euforyczne, pobudzenie lub relaks
  • efekt trwa zazwyczaj 5 – 15 minut, po czym występuje okres refrakcji (brak reakcji na bodziec)
  • wrażliwość na nepetalakton jest uwarunkowana genetycznie – wykazuje ją ok. 60 – 70% kotów

ZASTOSOWANIE

wewnętrzne:

  • układ nerwowy
    • pomaga w stanach napięcia nerwowego, lęku, bezsenności, rozdrażnienia – napar, nalewka, mieszanki ziołowe (np. z melisą, chmielem, lawendą)
  • układ pokarmowy
    • wzdęcia – działanie wiatropędne (karminatywne)
    • niestrawność, uczucie pełności – działanie łagodne
    • skurcze jelitowe, bóle brzucha, kolki
  • układ oddechowy
    • w lekkich infekcjach górnych dróg oddechowych – przeziębienie, grypa – działa napotnie, wspiera obniżanie gorączki (napar lub inhalacje z olejku z kocimiętki)
  • układ moczowo – płciowy
    • bolesne miesiączkowanie – łagodzi skurcze macicy, działa rozkurczowo
    • pomocniczo przy stanach zapalnych pęcherza – jako środek moczopędny i przeciwzapalny (tradycyjne zastosowanie)

Zastosowanie weterynaryjne

  • dla kotów –  jako stymulant behawioralny (suszone ziele, olejek w sprayu).\
  • odstraszacz owadów – olejek z kocimiętki wykazuje silne działanie przeciwko komarom i muchom (repelent)

ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

  • Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności
    • nadwrażliwość lub alergia na składniki kocimiętki
    • kobiety w ciąży i karmiące
      brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u kobiet ciężarnych i karmiących
    • dzieci poniżej 12 roku życia – brak badań
    • osoby przyjmujące leki  – brak badań dotyczących interakcji

PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA

1. Napar z kocimiętki – na uspokojenie i trawienie

Składniki:

  • 1 łyżka suszonego ziela kocimiętki
  • 200 ml wrzącej wody

Sposób przygotowania:

  • Zioło zalać wrzątkiem.
  • Przykryć i parzyć przez 10–15 minut.
  • Przecedzić.

Dawkowanie i zastosowanie:

  • Pić 1 – 2 razy dziennie:
    – przed snem (na uspokojenie),
    – po posiłku (na trawienie i wzdęcia).

2. Napar dla dzieci – przy kolkach, nerwowości, bezsenności

Składniki:

  • 1 łyżeczka ziela na 150 ml wody

Przygotowanie:

  1. Zaparzyć jak wyżej (ok. 10 minut).
  2. Przecedzić.

Zastosowanie:

  • Podawać 2 – 3 łyżeczki naparu dzieciom powyżej 6 miesiąca życia po konsultacji z pediatrą
  • Można dodać odrobinę miodu (dla dzieci >1 roku życia)

3. Tonik z kocimiętki – na skórę trądzikową i stany zapalne

Składniki:

  • 1 szklanka mocnego naparu (2 łyżki ziela na 200 ml)
  • Opcjonalnie: kilka kropel soku z cytryny lub ocet jabłkowy (konserwująco)

Zastosowanie:

  • Stosować do przemywania twarzy 1–2 razy dziennie.
  • Przechowywać w lodówce do 5 dni.

4. Kąpiel ziołowa z kocimiętką – dla dzieci i dorosłych

Składniki:

  • 2 – 3 garści suszonego ziela (ok. 50 – 80 g)
  • 2 litry wody

Przygotowanie:

  1. Zalać ziele wrzątkiem, gotować 5 minut pod przykryciem.
  2. Odstawić na 10 minut.
  3. Przecedzić do wanny z ciepłą wodą.

Działanie:

  • Kojące, uspokajające, łagodzące stany zapalne skóry (również przy egzemach, alergiach).
  • Ułatwia zasypianie u dzieci.

5. Nalewka z kocimiętki – na trawienie i napięcie nerwowe

Składniki:

  • 50 g suszonego ziela kocimiętki
  • 250 ml alkoholu 40 – 50% (np. wódka)

Przygotowanie:

  1. Zalać ziele alkoholem w szklanym słoju.
  2. Odstawić na 2–3 tygodnie w ciemne miejsce, codziennie wstrząsając.
  3. Przecedzić i przelać do ciemnej butelki.

Dawkowanie:

  • 10 – 20 kropli rozcieńczonych w wodzie, 1–2 razy dziennie.
  • Na stres, bóle głowy, wzdęcia i niestrawność.

6. Saszetka lub spray z kocimiętki – dla kotów

Saszetka:

  • Wypełnić mały woreczek materiałowy suszoną kocimiętką i zaszyć.
    – koty chętnie się bawią, tarzają lub śpią z saszetką.

Spray:

  • Mocny napar (2 – 3 łyżki ziela na 250 ml wody), ostudzić i przelać do atomizera.
    – spryskać drapak, kocyk, legowisko – unikać kontaktu z oczami zwierzęcia.

BIBLIOGRAFIA

BIBLIOGRAFIA  – botanika

0%
OFERTA SPECJALNA

„Botanika dla Zielarza w pigułce"
to same najważniejsze rzeczy, które powinieneś wiedzieć

Możesz zamówić wersję elektroniczną, która będzie pomocna przy oznaczaniu roślin