W Pigułce
- łodyga wzniesiona, czterokanciasta (typowa dla rodziny jasnotowatych), osiągająca zwykle 40 – 100 cm wysokości
- owłosiona na całej długości, szczególnie na krawędziach – pokryta krótkimi, miękkimi włoskami oraz włoskami gruczołkowatymi, co nadaje jej delikatnie szorstki lub lekko lepki charakter w dotyku
- bogato ugałęziona, szczególnie w górnych partiach – rozgałęzienia są regularne, często z kwiatostanami na końcach pędów bocznych
- każdy pęd zakończony jest szczytowym kwiatostanem (kłosowatym nibyokółkiem), n
- łodyga często nieco zaczerwieniona lub purpurowa u nasady, szczególnie przy większym nasłonecznieniu
cechy blaszki liściowej
- owłosiona, jajowato-sercowata lub szerokojajowata, z wyraźnie karbowano-ząbkowanym brzegiem i ostrym wierzchołkiem
- powierzchnia liści pokryta włoskami gruczołowatymi i prostymi
- liście dolne:
- sercowato – jajowate lub szerokojajowate
- osadzone na dość długich ogonkach liściowych
- brzeg karbowany lub grubo ząbkowany
- ustawione naprzeciwlegle
- liście górne:
- podługowato – jajowate lub wydłużone, mniejsze od dolnych
- zwykle na krótszych ogonkach lub prawie siedzące
- brzeg również ząbkowany, unerwienie pierzaste
- ustawienie liści na łodydze:
- nakrzyżległe – liście wyrastają parami naprzeciw siebie, a każda para ustawiona jest prostopadle do poprzedniej, tworząc układ nakrzyżległy-decusowany (typowy dla rodziny jasnotowatych)
- liście intensywnie pachną
- pora kwitnienia – od czerwca do września (VI–IX), czasem nawet do października przy sprzyjających warunkach. Regularne przycinanie kwiatostanów pobudza roślinę do dalszego kwitnienia
- barwa kwiatów: jasnofioletowa, liliowa, różowawa lub biaława, z ciemniejszymi plamkami na dolnej wardze (intensywność barwy może się różnić w zależności od warunków uprawy i odmiany)
- kwiaty zebrane są w gęste, szczytowe kwiatostany w formie nibyokółków, tworzących wiechowaty układ
- są grzbieciste, dwuwargowe, o długości do 1,5 cm
- korona jest najczęściej jasnofioletowa, biaława lub różowawa, z ciemniejszymi plamkami na dolnej wardze
- kwiaty są miododajne, przyciągają owady zapylające
- mają intensywny, cytrynowo – miętowy zapach, z nutami podobnymi do melisy, który pochodzi z olejków eterycznych obecnych w kwiatach
- zapach jest szczególnie wyczuwalny w upalne dni i przy rozcieraniu kwiatostanów
W Pigułce
- naturalnie występuje w Europie, Azji Środkowej i na Kaukazie
- charakteryzuje się silnym, cytrynowo – miętowym zapachem, który działa pobudzająco na wiele gatunków kotów (stąd nazwa)
- wysokość: 40 – 100 cm
- korzeń palowy, dobrze rozwinięty, z licznymi bocznymi korzonkami
- korzeń główny wrasta głęboko w glebę, co czyni roślinę odporną na krótkotrwałe susze
- kłącza brak
- łodyga wzniesiona, czterokanciasta (typowa dla rodziny jasnotowatych), osiągająca zwykle 40 – 100 cm wysokości
- owłosiona na całej długości, szczególnie na krawędziach – pokryta krótkimi, miękkimi włoskami oraz włoskami gruczołkowatymi, co nadaje jej delikatnie szorstki lub lekko lepki charakter w dotyku
- bogato ugałęziona, szczególnie w górnych partiach – rozgałęzienia są regularne, często z kwiatostanami na końcach pędów bocznych
- każdy pęd zakończony jest szczytowym kwiatostanem (kłosowatym nibyokółkiem), n
- łodyga często nieco zaczerwieniona lub purpurowa u nasady, szczególnie przy większym nasłonecznieniu
cechy blaszki liściowej
- owłosiona, jajowato-sercowata lub szerokojajowata, z wyraźnie karbowano-ząbkowanym brzegiem i ostrym wierzchołkiem
- powierzchnia liści pokryta włoskami gruczołowatymi i prostymi
- liście dolne:
- sercowato – jajowate lub szerokojajowate
- osadzone na dość długich ogonkach liściowych
- brzeg karbowany lub grubo ząbkowany
- ustawione naprzeciwlegle
- liście górne:
- podługowato – jajowate lub wydłużone, mniejsze od dolnych
- zwykle na krótszych ogonkach lub prawie siedzące
- brzeg również ząbkowany, unerwienie pierzaste
- ustawienie liści na łodydze:
- nakrzyżległe – liście wyrastają parami naprzeciw siebie, a każda para ustawiona jest prostopadle do poprzedniej, tworząc układ nakrzyżległy-decusowany (typowy dla rodziny jasnotowatych)
- liście intensywnie pachną
- pora kwitnienia – od czerwca do września (VI–IX), czasem nawet do października przy sprzyjających warunkach. Regularne przycinanie kwiatostanów pobudza roślinę do dalszego kwitnienia
- barwa kwiatów: jasnofioletowa, liliowa, różowawa lub biaława, z ciemniejszymi plamkami na dolnej wardze (intensywność barwy może się różnić w zależności od warunków uprawy i odmiany)
- kwiaty zebrane są w gęste, szczytowe kwiatostany w formie nibyokółków, tworzących wiechowaty układ
- są grzbieciste, dwuwargowe, o długości do 1,5 cm
- korona jest najczęściej jasnofioletowa, biaława lub różowawa, z ciemniejszymi plamkami na dolnej wardze
- kwiaty są miododajne, przyciągają owady zapylające
- mają intensywny, cytrynowo – miętowy zapach, z nutami podobnymi do melisy, który pochodzi z olejków eterycznych obecnych w kwiatach
- zapach jest szczególnie wyczuwalny w upalne dni i przy rozcieraniu kwiatostanów
Ciekawostki
- Kocimiętka – „koci narkotyk”
– ok. 70% kotów po osiągnięciu dojrzałości płciowej (ok. 6 miesiąca życia) reaguje na zapach kocimiętki – tarzają się w niej, liżą, ocierają, biegają z euforią, a niektóre uspokajają się
– reakcja trwa 5 – 15 minut, po czym następuje faza braku reaktywności na 1 – 2 godziny
– co ciekawe, wrażliwość jest dziedziczna – nie wszystkie koty ją odziedziczają - Komary i muchy nienawidzą kocimiętki
olejek eteryczny z kocimiętki (szczególnie nepetalakton) działa jako naturalny repelent, który odstrasza komary i muchy - Kocimiętka była tradycyjnie pita zamiast herbaty
– w średniowiecznej i nowożytnej Europie, zanim herbata z Chin stała się popularna, napar z kocimiętki był używany jako napój codzienny; doceniano jego działanie rozluźniające, „ciepło w żołądku” oraz wpływ na spokojny sen - Znana w zielarstwie ludowym od setek lat
– w medycynie klasztornej stosowana jako „ziele św. benedykta” – na dolegliwości nerwowe i żołądkowe
– w lecznictwie ludowym uważana za „roślinę dla dzieci” – łagodziła kolki, ząbkowanie i pobudzenie - Roślina miododajna i przyjazna zapylaczom
– kocimiętka to cenny pożytek dla pszczół, trzmieli i motyli
– kwitnie długo – od czerwca aż do września – i wabi owady intensywnym aromatem. - Kiedyś kocimiętki używano jako… odświeżacza i zapachu do mycia
– dawniej suszona kocimiętka była wkładana do szaf i bieliźniarki, by odstraszać mole
– napary stosowano także do mycia włosów i skóry, szczególnie u dzieci (łagodząco i odstraszająco na pasożyty)
SUROWIEC ZIELARSKI
KOCIMIĘTKA WŁAŚCIWA Nepeta cataria
- ziele kocimiętki – Nepetae herba
górne, ulistnione części rośliny
CZAS ZBIORU
- ziele zbiera się w początkowym okresie kwitnienia – czerwiec – lipiec (VI – VII), gdy zawartość olejku eterycznego jest najwyższa
- ścina się wierzchołki pędów o długości do 25 cm
- jeśli kocimiętka jest w uprawie możliwy jest także drugi pokos: sierpień – wrzesień, jeśli roślina zostanie wcześniej przycięta
- ważne, aby unikać zbioru po deszczu – nadmiar wilgoci sprzyja pleśni i pogarsza jakość suszenia
SUSZENIE
- surowiec najlepiej suszyć w temperaturze pokojowej, w cienistych i przewiewnych miejscach, z dala od bezpośredniego światła słonecznego (światło degraduje składniki czynne)
- ziele można suszyć gdy jest rozłożone cienką warstwą lub zwieszone w niewielkich pęczkach
- można również zastosować suszarki ogrzewane do maksymalnej temperatury 35 – 45°C, co pozwala zachować najwyższą zawartość substancji czynnych
PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE
- olejek eteryczny – to najważniejszy składnik farmakologiczny
- nepetalakton – główny związek aktywny
- irydoidy
- flawonoidy
- gorycze
- garbniki
- kwasy fenolowe
DZIAŁANIE
- uspokajające – działanie lagodne
- rozkurczowe
- wiatropędne (karminatywne)
- przeciwzapalne
- napotne – pomocna w przeziębieniach i grypie:
- przeciwdrobnoustrojowe (antybakteryjne i przeciwgrzybicze)
- łagodnie przeciwbólowe i przeciwgorączkowe – tradycyjnie stosowana u dzieci
Kocimiętka i jej wpływ na koty (działanie nepetalaktonu)
Choć nie dotyczy bezpośrednio człowieka, warto odnotować, że nepetalakton, główny składnik olejku eterycznego kocimiętki, wykazuje silne działanie na koty domowe
- substancja ta działa na receptory węchowe i układ limbiczny zwierząt, wywołując reakcje euforyczne, pobudzenie lub relaks
- efekt trwa zazwyczaj 5 – 15 minut, po czym występuje okres refrakcji (brak reakcji na bodziec)
- wrażliwość na nepetalakton jest uwarunkowana genetycznie – wykazuje ją ok. 60 – 70% kotów
ZASTOSOWANIE
wewnętrzne:
- układ nerwowy
- pomaga w stanach napięcia nerwowego, lęku, bezsenności, rozdrażnienia – napar, nalewka, mieszanki ziołowe (np. z melisą, chmielem, lawendą)
- układ pokarmowy
- wzdęcia – działanie wiatropędne (karminatywne)
- niestrawność, uczucie pełności – działanie łagodne
- skurcze jelitowe, bóle brzucha, kolki
- układ oddechowy
- w lekkich infekcjach górnych dróg oddechowych – przeziębienie, grypa – działa napotnie, wspiera obniżanie gorączki (napar lub inhalacje z olejku z kocimiętki)
- układ moczowo – płciowy
- bolesne miesiączkowanie – łagodzi skurcze macicy, działa rozkurczowo
- pomocniczo przy stanach zapalnych pęcherza – jako środek moczopędny i przeciwzapalny (tradycyjne zastosowanie)
Zastosowanie weterynaryjne
- dla kotów – jako stymulant behawioralny (suszone ziele, olejek w sprayu).\
- odstraszacz owadów – olejek z kocimiętki wykazuje silne działanie przeciwko komarom i muchom (repelent)
ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
- Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności
- nadwrażliwość lub alergia na składniki kocimiętki
- kobiety w ciąży i karmiące
brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u kobiet ciężarnych i karmiących - dzieci poniżej 12 roku życia – brak badań
- osoby przyjmujące leki – brak badań dotyczących interakcji
PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA
1. Napar z kocimiętki – na uspokojenie i trawienie
Składniki:
- 1 łyżka suszonego ziela kocimiętki
- 200 ml wrzącej wody
Sposób przygotowania:
- Zioło zalać wrzątkiem.
- Przykryć i parzyć przez 10–15 minut.
- Przecedzić.
Dawkowanie i zastosowanie:
- Pić 1 – 2 razy dziennie:
– przed snem (na uspokojenie),
– po posiłku (na trawienie i wzdęcia).
2. Napar dla dzieci – przy kolkach, nerwowości, bezsenności
Składniki:
- 1 łyżeczka ziela na 150 ml wody
Przygotowanie:
- Zaparzyć jak wyżej (ok. 10 minut).
- Przecedzić.
Zastosowanie:
- Podawać 2 – 3 łyżeczki naparu dzieciom powyżej 6 miesiąca życia po konsultacji z pediatrą
- Można dodać odrobinę miodu (dla dzieci >1 roku życia)
3. Tonik z kocimiętki – na skórę trądzikową i stany zapalne
Składniki:
- 1 szklanka mocnego naparu (2 łyżki ziela na 200 ml)
- Opcjonalnie: kilka kropel soku z cytryny lub ocet jabłkowy (konserwująco)
Zastosowanie:
- Stosować do przemywania twarzy 1–2 razy dziennie.
- Przechowywać w lodówce do 5 dni.
4. Kąpiel ziołowa z kocimiętką – dla dzieci i dorosłych
Składniki:
- 2 – 3 garści suszonego ziela (ok. 50 – 80 g)
- 2 litry wody
Przygotowanie:
- Zalać ziele wrzątkiem, gotować 5 minut pod przykryciem.
- Odstawić na 10 minut.
- Przecedzić do wanny z ciepłą wodą.
Działanie:
- Kojące, uspokajające, łagodzące stany zapalne skóry (również przy egzemach, alergiach).
- Ułatwia zasypianie u dzieci.
5. Nalewka z kocimiętki – na trawienie i napięcie nerwowe
Składniki:
- 50 g suszonego ziela kocimiętki
- 250 ml alkoholu 40 – 50% (np. wódka)
Przygotowanie:
- Zalać ziele alkoholem w szklanym słoju.
- Odstawić na 2–3 tygodnie w ciemne miejsce, codziennie wstrząsając.
- Przecedzić i przelać do ciemnej butelki.
Dawkowanie:
- 10 – 20 kropli rozcieńczonych w wodzie, 1–2 razy dziennie.
- Na stres, bóle głowy, wzdęcia i niestrawność.
6. Saszetka lub spray z kocimiętki – dla kotów
Saszetka:
- Wypełnić mały woreczek materiałowy suszoną kocimiętką i zaszyć.
– koty chętnie się bawią, tarzają lub śpią z saszetką.
Spray:
- Mocny napar (2 – 3 łyżki ziela na 250 ml wody), ostudzić i przelać do atomizera.
– spryskać drapak, kocyk, legowisko – unikać kontaktu z oczami zwierzęcia.