W Pigułce

  • roślina jednoroczna lub dwuletnia, lecznicza i użytkowa (m.in. w paszy, ogrodnictwie), pospolity chwast
  • występuje w formach:
    • jarych – kiełkujących wiosną i kwitnących latem,
    • ozimych – kiełkujących jesienią, zimujących w postaci rozety i kwitnących wiosną następnego roku
  • cykl życiowy – krótki, zdolna do wielokrotnego kwitnienia w ciągu sezonu
  • wzrost: 5 – 50 cm
  • system korzeniowy palowy:
    • słabo rozwinięty u form jarych (cykl kilkutygodniowy), dobrze u form ozimych (rozwijających się przez zimę)
  • budowa:
    • główny, stożkowaty korzeń palowy, zwykle płytko sięgający (ok. 10 – 30 cm)
    • liczne, cienkie korzenie boczne wyrastających promieniście z części podziemnej łodygi
  • pozostałe cechy:
    • system korzeniowy dobrze przystosowany do gleb ruderalnych i okresowo przesuszających się

  • nieco kanciasta, wzniesiona, rozgałęziająca się – zwłaszcza u form ozimych w górnej części, naga lub słabo owłosiona, ale u niektórych osobników w dolnej części pędu mogą występować krótkie, miękkie włoski
  • barwa – najczęściej jasnozielona, rzadziej słomkowa, zielonożółta lub z czerwonymi przebarwieniami (szczególnie przy nasłonecznieniu)
  • ulistnienie – dolne liście tworzą rozetę, natomiast liście łodygowe są skrętoległe, siedzące, z charakterystycznymi uchwytnymi uszkami obejmującymi łodygę

cechy blaszki liściowej

  • bardzo zmienna (w zależności od pory roku i wieku rośliny (starsze mają liście silniej podzielone)
    • młode rośliny (w stadium rozety) mają liście bardziej pierzastodzielne
    • starsze formy ozime lub kwitnące często mają liście mniej podzielone, z wyraźną blaszką główną
    • w ogólnym zarysie lancetowata, zwężająca się w ogonek, długość 0,5 – 4 cm
  • liście dolne – odziomkowe
    • ułożone w rozetę przyziemną,
    • ogonkowe, dość długie,
    • pierzastodzielne, z odcinkami lancetowatymi lub wydłużonymi, często zatokowo ząbkowane, rzadziej całobrzegie,
    • silnie zróżnicowane – od prawie całobrzegich po głęboko wcinane, segmentowe
  • liście górne – łodygowe
    • siedzące – bez ogonka,
    • ustawione liści na łodydze – skrętolegle
    • obejmujące łodygę nasadą, która ma często kształt strzałkowaty (z uszkami po bokach),
    • kształt: od lancetowatego do równowąskiego,
    • wymiary: długość: 1 – 5,5 cm, rzadko do 8 cm, szerokość: 1 – 1,5 cm, rzadko do 2 cm,
    • brzeg blaszki: całobrzegi lub ząbkowany (niekiedy drobno piłkowany).
  • u niektórych osobników pojawiają się formy przypominające przylistki u podstawy liści dolnych , jednak w klasycznej morfologii tasznik nie posiada typowych przylistków
  • pora kwitnienia maj – listopad (V – XI)
    w warunkach łagodnej zimy możliwe kwitnienie także zimą i wczesną wiosną (nawet luty–marzec)
  • barwa kwiatów – przeważnie białe – najczęstsza forma, rzadziej występują odcienie białożółte lub jasnoróżowe;
  • kwiaty zebrane są w długie, szczytowe grono występujące w górnej części pędu, które może przyjmować formę baldachogrona w końcowej fazie kwitnienia
  • kwiaty są liczne, niepozorne, drobne, czteropłatkowe; rozwijają się stopniowo od dołu ku górze – typowy układ racemozalny (gronowy)

Tasznik pospolity ma nietypowy sposób kwitnienia – podczas gdy górne pąki dopiero się rozwijają, niżej położone kwiaty już dawno przekwitły i przekształciły się w owoce. Dzięki temu na jednej łodydze można jednocześnie obserwować:

  • pąki kwiatowe na szczycie,
  • rozwinięte kwiaty pośrodku,
  • i dojrzewające łuszczyny u podstawy grona

Ten „wielopiętrowy” układ kwiatostanu to nie tylko ciekawostka estetyczna – to także strategia ewolucyjna, która pozwala tasznikowi wydłużyć czas owocowania i zwiększyć szanse na sukces reprodukcyjny w zmiennych warunkach środowiskowych.

  • łuszczynka
  • miejsca występowania:
    • pola uprawne, ugory, miedze, nasypy kolejowe, przydroża, przychacia, torowiska, szczeliny murów, ogrody (jako chwast ogrodowy)
  • preferencje siedliskowe:
    • stanowiska nasłonecznione i gleby bogate w azot. nie znosi terenów podmokłych
  • typ siedliska:
    • roślina ruderalna (miejsca przekształcone przez człowieka) i segetalna (chwast pól uprawnych)

W Pigułce

  • roślina jednoroczna lub dwuletnia, lecznicza i użytkowa (m.in. w paszy, ogrodnictwie), pospolity chwast
  • występuje w formach:
    • jarych – kiełkujących wiosną i kwitnących latem,
    • ozimych – kiełkujących jesienią, zimujących w postaci rozety i kwitnących wiosną następnego roku
  • cykl życiowy – krótki, zdolna do wielokrotnego kwitnienia w ciągu sezonu
  • wzrost: 5 – 50 cm
  • system korzeniowy palowy:
    • słabo rozwinięty u form jarych (cykl kilkutygodniowy), dobrze u form ozimych (rozwijających się przez zimę)
  • budowa:
    • główny, stożkowaty korzeń palowy, zwykle płytko sięgający (ok. 10 – 30 cm)
    • liczne, cienkie korzenie boczne wyrastających promieniście z części podziemnej łodygi
  • pozostałe cechy:
    • system korzeniowy dobrze przystosowany do gleb ruderalnych i okresowo przesuszających się

  • nieco kanciasta, wzniesiona, rozgałęziająca się – zwłaszcza u form ozimych w górnej części, naga lub słabo owłosiona, ale u niektórych osobników w dolnej części pędu mogą występować krótkie, miękkie włoski
  • barwa – najczęściej jasnozielona, rzadziej słomkowa, zielonożółta lub z czerwonymi przebarwieniami (szczególnie przy nasłonecznieniu)
  • ulistnienie – dolne liście tworzą rozetę, natomiast liście łodygowe są skrętoległe, siedzące, z charakterystycznymi uchwytnymi uszkami obejmującymi łodygę

cechy blaszki liściowej

  • bardzo zmienna (w zależności od pory roku i wieku rośliny (starsze mają liście silniej podzielone)
    • młode rośliny (w stadium rozety) mają liście bardziej pierzastodzielne
    • starsze formy ozime lub kwitnące często mają liście mniej podzielone, z wyraźną blaszką główną
    • w ogólnym zarysie lancetowata, zwężająca się w ogonek, długość 0,5 – 4 cm
  • liście dolne – odziomkowe
    • ułożone w rozetę przyziemną,
    • ogonkowe, dość długie,
    • pierzastodzielne, z odcinkami lancetowatymi lub wydłużonymi, często zatokowo ząbkowane, rzadziej całobrzegie,
    • silnie zróżnicowane – od prawie całobrzegich po głęboko wcinane, segmentowe
  • liście górne – łodygowe
    • siedzące – bez ogonka,
    • ustawione liści na łodydze – skrętolegle
    • obejmujące łodygę nasadą, która ma często kształt strzałkowaty (z uszkami po bokach),
    • kształt: od lancetowatego do równowąskiego,
    • wymiary: długość: 1 – 5,5 cm, rzadko do 8 cm, szerokość: 1 – 1,5 cm, rzadko do 2 cm,
    • brzeg blaszki: całobrzegi lub ząbkowany (niekiedy drobno piłkowany).
  • u niektórych osobników pojawiają się formy przypominające przylistki u podstawy liści dolnych , jednak w klasycznej morfologii tasznik nie posiada typowych przylistków
  • pora kwitnienia maj – listopad (V – XI)
    w warunkach łagodnej zimy możliwe kwitnienie także zimą i wczesną wiosną (nawet luty–marzec)
  • barwa kwiatów – przeważnie białe – najczęstsza forma, rzadziej występują odcienie białożółte lub jasnoróżowe;
  • kwiaty zebrane są w długie, szczytowe grono występujące w górnej części pędu, które może przyjmować formę baldachogrona w końcowej fazie kwitnienia
  • kwiaty są liczne, niepozorne, drobne, czteropłatkowe; rozwijają się stopniowo od dołu ku górze – typowy układ racemozalny (gronowy)

Tasznik pospolity ma nietypowy sposób kwitnienia – podczas gdy górne pąki dopiero się rozwijają, niżej położone kwiaty już dawno przekwitły i przekształciły się w owoce. Dzięki temu na jednej łodydze można jednocześnie obserwować:

  • pąki kwiatowe na szczycie,
  • rozwinięte kwiaty pośrodku,
  • i dojrzewające łuszczyny u podstawy grona

Ten „wielopiętrowy” układ kwiatostanu to nie tylko ciekawostka estetyczna – to także strategia ewolucyjna, która pozwala tasznikowi wydłużyć czas owocowania i zwiększyć szanse na sukces reprodukcyjny w zmiennych warunkach środowiskowych.

  • łuszczynka
  • miejsca występowania:
    • pola uprawne, ugory, miedze, nasypy kolejowe, przydroża, przychacia, torowiska, szczeliny murów, ogrody (jako chwast ogrodowy)
  • preferencje siedliskowe:
    • stanowiska nasłonecznione i gleby bogate w azot. nie znosi terenów podmokłych
  • typ siedliska:
    • roślina ruderalna (miejsca przekształcone przez człowieka) i segetalna (chwast pól uprawnych)

Ciekawostki

  • Botaniczne ciekawostki
    • tasznik kwitnie i owocuje jednocześnie – na jednej łodydze można znaleźć zarówno pąki, kwiaty, jak i dojrzałe owoce (łuszczyny) – tworząc efekt „wielopiętrowego” kwiatostanu
    • kształt jego owoców – łuszczyn przypominających małe serduszka – stał się inspiracją dla nazwy „chlebek Matki Boskiej”, „kaletnik”, „pasterska torba”.
  • Kulinarne i użytkowe (mniej znane)
    młode liście tasznika można jeść na surowo – mają lekko pieprzny, rzeżuchowy smak, które nadają się zarówno do sałatek jak i zup
  • Tasznik to globalny wędrowiec
    Uważany jest za drugi najpowszechniejszy gatunek rośliny na Ziemi – ustępuje miejsca tylko rdestowi ptasiemu (Polygonum aviculare). Można go spotkać na każdym kontynencie poza Antarktydą.
  • Zasiedli nawet suszę – byle nie bagno
    Tasznik świetnie przystosowuje się do suchych, nasłonecznionych stanowisk – tworzy grubą warstwę wosków na liściach, zwija blaszki liściowe i zwiększa ich owłosienie, by ograniczyć transpirację. Jego słaby punkt – źle znosi miejsca z zastoinami wodnymi, w których jego liście zaczynają szybko zamierać.
  • Zimowa rozeta przetrwa niejedną noc
    w warunkach łagodnej zimy tasznik może zakwitać nawet w lutym, będąc jedną z najwcześniejszych roślin ruderalnych kwitnących w Polsce; liście zebrane w przyziemną rozetę potrafią przetrwać spadki temperatury nawet do –12 °C
  • Tradycyjne wykorzystanie łuszczyn tasznika jako materiału ozdobnego
    w tradycji ludowej z łuszczyn tasznika robiono „paciorki” i „serduszka” dla dzieci – jako naturalne zabawki i ozdoby
  • Etnobotaniczna funkcja tasznika w ochronie zdrowia kobiet
    wierzono, że tasznik chroni kobiety przed poronieniem i krwotokiem – był noszony w woreczkach ochronnych lub wkładany pod poduszkę
  • Poplon z serduszkiem – tasznik w roli użyźniacza
    w niektórych krajach (np. Japonii) tasznik bywa świadomie siany jako roślina poplonowa, użyźniająca glebę i poprawiająca strukturę roli.
  • Roślina oczyszczająca… ale nie dla zielarzy
    może bioakumulować azotany i metale ciężkie, dlatego nie zaleca się zbierania go z terenów miejskich i przemysłowych.

SUROWIEC ZIELARSKI

TASZNIK POSPOLITY – Capsella bursa pastoris

  • ziele tasznika – Bursa pastorisi herba
  • ziele tasznika wraz z korzeniem – Bursa pastoris herba cum radicibus

Podobne właściwości lecznicze i zbliżony skład chemiczny mają tobołki polne – Thlaspi arvense wykazują, są jednak znacznie rzadziej wykorzystywane

CZAS ZBIORU

  • ziele zbiera się wyłącznie w czasie kwitnienia, ale gdy roślina wytworzy już owoce – maj – wrzesień (V – IX)

SUSZENIE

  • zebrane  ziele należy rozłożyć cienką warstwą w przewiewnym, suchym i zacienionym miejscu
  • w suszarkach w temperaturze do 35˚C

warto wiedzieć

tasznik to surowiec nietrwały

  • prawidłowo wysuszone ziele można przechowywać maksymalnie do 4 miesięcy, najlepiej w szczelnych, papierowych lub szklanych opakowaniach, z dala od światła i wilgoci
  • preparaty ze świeżego surowca (sok, napar, nalewka) mają największą wartość farmakologiczną dlatego, jeśli to tylko możliwe, w zastosowaniach terapeutycznych zawsze warto preferować świeże przetwory

PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE

  • glukozynolany – głównie synigryna
  • flawonoidy
  • aminy biogenne: tyramina, cholina, acetylocholina
  • fenolokwasy – chlorogenowy, syryngowy, wanilinowy
  • garbniki
  • sole mineralne – sole potasu (w stosunkowo dużych ilościach) i wapnia

I coś, co jest warte przemyślenia

Choć tasznik często kojarzony jest z witaminą K i garbnikami, to wg Kohmülzera najważniejsze są… aminy biogenne, takie jak cholina (do 1%), acetylocholina, tyramina i histamina – to one mają odpowiadać za jego kluczowe działanie biologiczne.
Ale jest haczyk: jak zauważa dr Henryk Różański, te związki są nietrwałe i wrażliwe na temperaturę oraz alkohol. Podczas przygotowywania naparów, odwarów czy nalewek dochodzi do denaturacji białek i inaktywacji enzymów.
Dlatego największy potencjał terapeutyczny tasznika drzemie w świeżym soku i maceracie ze świeżego ziela. Jak podsumowuje dr H. Różański:

„Dochodzi się do prawdy średniowiecznej – świeży, i jeszcze raz – świeży surowiec!”

Preparaty świeże – farmakologicznie najcenniejsze:

  • Świeże przetwory (szczególnie sok i napar z rozdrobnionego, świeżego ziela) zawierają:
    • aktywną mirozynazę (enzym przekształcający glukozynolany do izotiocyjanianów),
    • niewydestruowane witaminy i aminy biogenne,
    • lepszą biodostępność flawonoidów i fenolokwasów
  • Dlatego sok i świeży napar są szczególnie polecane przy:
    • krwawieniach, stanach zapalnych, podwyższonym ciśnieniu

DZIAŁANIE

  • przeciwkrwotoczne
    przede wszystkim świeże ziele, które sprawdza się przy krwawieniach z naczyń włosowatych. Szczególna skuteczność dotyczy:

    • błon śluzowych (np. nosa, przewodu pokarmowego, dróg moczowych, macicy),
    • wyłącznie w podaniu doustnym, najlepiej w postaci maceratu lub soku ze świeżego ziela
    • uwaga: tasznik nie wykazuje skuteczności w przypadku krwawień płucnych!
  • obkurczające – powoduje obkurczanie macicy – mechanizm podobny do działania alkaloidów sporyszu, choć znacznie słabszy
  • wpływa na mięśniówkę żołądka i jelit, podnosząc jej napięcie i poprawiając tonus przewodu pokarmowego
  • tonizujące na mięśniówkę gładką – zwiększa napięcie ścian naczyń krwionośnych
  • uszczelniające naczynia krwionośne – co może ograniczać wysięki i mikrokrwawienia
  • zapobiega wylewom krwi pod skórę i wysiękom limfy
  • przeciwzapalne i ściągające
  • odkażające
  • moczopędne – działanie łagodne
  • regulujące przemianę materii
  • regulujące cykl miesiączkowy – często stosowany w fitoterapii ginekologicznej
  • usprawniające pracę przewodu pokarmowego

ZASTOSOWANIE

wewnętrzne:

  • układ krążenia
    • krwawienia z naczyń włosowatych (np. z nosa, dziąseł, drobnych urazów) – szczególnie u osób z osłabioną strukturą naczyń
      przy krwawieniach z nosa, zwłaszcza często powtarzających się – stosowanie wewnętrzne i zewnętrzne, które warto połączyć z suplementacją witaminą C i naparem z ruty
    • skaza naczyniowa – jako środek wspomagający w przypadku drobnych, samoistnych wybroczyn i siniaków
    • tendencja do siniaków i wylewów podskórnych – profilaktycznie przy zwiększonej przepuszczalności naczyń
    • zbyt obfite miesiączki – jako środek naczyniotropowy i hemostatyczny, działający na mikrokrążenie maciczne
    • nadciśnienie tętnicze – łagodne działanie hipotensyjne, zwłaszcza w formie świeżego soku lub maceratu (działanie słabe, pomocnicze)
  • układ moczowy
    • wspomagająco przy zakażeniach pęcherza moczowego – dzięki działaniu ściągającemu i przeciwzapalnemu na błony śluzowe;
    • łagodne działanie moczopędne – wspiera eliminację nadmiaru płynów z organizmu;
    • w stanach obrzęków lub zatrzymania wody – jako łagodny środek diuretyczny, szczególnie w okresie napięcia przedmiesiączkowego;
    • pomocniczo przy krwawieniach z dróg moczowych (pod warunkiem, że nie pochodzą z nerek – nie ma tu udokumentowanej skuteczności)
    •  wspomagająco w zakażeniach pęcherza (działanie ściągające)
  • układ rozrodczy (ginekologia tradycyjna):
    • przy obfitych i nieregularnych miesiączkach – jako środek obkurczający macicę i zmniejszający krwawienia;
    • po porodzie  – wspomagająco dla obkurczenia macicy i profilaktyki krwawień poporodowych – pomocniczo
      uwaga – tasznik może być wykorzystany zamiast sporyszu i kłączy gorzknika, choć działa od nich zdecydowanie słabiej
    • przy krwawieniach acyklicznych – jako preparat regulujący czynność naczyń i mięśniówki macicy
    • w zespole napięcia przedmiesiączkowego (PMS) – dzięki łagodnemu działaniu rozkurczowemu i tonizującemu
  • układ pokarmowy
    • wspomagająco przy drobnych krwawieniach z przewodu pokarmowego – działanie przeciwkrwotoczne i ściągające
    • przy rozregulowanej przemianie materii – jako łagodny środek tonizujący, stosowany w tradycji zielarskiej na poprawę trawienia i przyswajania
    • w stanach osłabienia napięcia mięśni gładkich żołądka i jelit – np. po krwotokach, chorobach wyniszczających lub zaburzeniach apetytu (działanie ogólnie wzmacniające i pobudzające perystaltykę)
  • układ nerwowy i wegetatywny
    • łagodzenie napięcia wegetatywnego, szczególnie w kontekście zaburzeń psychosomatycznych towarzyszących miesiączce (np. bólów głowy, drażliwości, kołatania serca)
    • jako składnik ziołowych mieszanek o działaniu uspokajającym i hipotensyjnym, stosowanych przy łagodnych nerwicach krążeniowych i napięciowych
    • w tradycyjnych mieszankach rekonwalescencyjnych – wspomagająco w stanach wyczerpania po krwotokach, porodzie, osłabieniu z powodu utraty krwi

zewnętrzne:

  • rany, siniaki, wybroczyny, żylaki – jako okłady z naparu lub maceratu
  • hemoroidy (w nasiadówkach, półkąpielach lub kompresach; pomocne są także przemywania w połączeniu z lewatywą z tasznika)
  • siniaki, stłuczenia, żylaki, owrzodzenia podudzi – okłady
  • kompresy przy stanach zapalnych okolic płciowych i odbytu
  • krwawiące rany trudne do zatamowania – w odwarach

Z apteki Marii Treben

W swoich słynnych zielarskich opracowaniach Maria Treben opisywała tasznik jako „jedno z najlepszych ziół przeciwkrwotocznych dla kobiet”. Zalecała go szczególnie w problemach ginekologicznych, podkreślając skuteczność świeżego soku przy krwawieniach macicznych, naparu z suszonego ziela przy miesiączkach, a także kąpieli nasiadówkowych przy hemoroidach i dolegliwościach poporodowych.
Jej zdaniem tasznik:

„Zatrzymuje krew tam, gdzie krwawienie jest szkodliwe, ale poprawia jej krążenie, gdy jest ono upośledzone.”

To trafne ujęcie ludowej zasady „równoważącego działania” rośliny – zachowującego się jak naturalny adaptogen układu krążenia.

ŚRODKI OSTROŻNOŚCI

Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności

  • nadwrażliwość lub alergia na składniki tasznika
  • kobiety w ciąży i karmiące – przeciwwskazanie bezwzględne
    • tasznik może pobudzać skurcze macicy, co zwiększa ryzyko poronienia lub przedwczesnego porodu
  • dzieci poniżej 12 roku życia – brak wystarczających danych potwierdzających bezpieczeństwo stosowania
  • schorzenia serca
  • zakrzepica
  • osoby przyjmujące leki na. nadciśnienie – tasznik może wpływać na ciśnienie krwi (obniżać lub podnosić w zależności od dawki i reakcji organizmu), co może interferować z terapią farmakologiczną

PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA

1. Napar z tasznika

Składniki:

  • 1 łyżka suszonego ziela tasznika
  • 200 ml wrzątku

Przepis:
Ziele zalać wrzątkiem, przykryć i zaparzać przez 10 – 15 minut. Przecedzić.

Działanie i dawkowanie:

  • działa ściągająco, lekko przeciwkrwotocznie, tonizująco na naczynia
  • pić 2 – 3 razy dziennie po 1/2 szklanki, najlepiej między posiłkami
  • działa łagodniej niż sok czy macerat, ale sprawdzi się w dłuższym stosowaniu

Zastosowanie:

  • zbyt obfite miesiączki
  • skaza naczyniowa, tendencja do siniaków
  • wspomagająco przy hemoroidach, krwawieniach z nosa, łagodnych biegunkach

Zastosawanie i dawkowanie naparu  wg M. Treben

  • krwawienia z nosa, żołądka, jelit i macicy – 2 – 3 szklanki naparu na dzień
  • nadmierne krwawienia miesiączkowe oraz uregulowaniu miesiączki w okresie dojrzewania płciowego – 8 – 10 dni przed rozpoczęciem miesiączki po 2 szklanki naparu dziennie, (1 kopiasta łyżeczka tasznika na szklankę gorącej wody)
  • klimakterium – 2 szklanki naparu pić przez 4 tygodnie, następnie przerwa 3 tygodnie i taką kuracje powtarzać
  • w celu uregulowania ciśnienia

„tasznik – podobnie jak jemioła – jest rośliną regulującą krążenie i poleca się go zarówno przy wysokim jak i przy zbyt niskim ciśnieniu krwi. W przeciwieństwie do jemioły, którą przygotowuje się na zimno, przez noc, herbatkę z tasznika zaparza się. Pije się codziennie po dwie szklanki do czasu aż krążenie unormuje się”

  • we wszystkich schorzeniach mięśni (zwiotczenia mięśni, wypadnięcia np.: macicy, przepukliny)

„gdy przy zaniku mięśni nic już nie pomaga zastosuj: tasznik drobno pokrojony, zalany wódką zbożową i przez 10 dni stojący w pobliżu pieca lub na słońcu, wcieraj kilka razy dziennie, a do wewnątrz zażywaj 4 szklanki herbatki z przywrotnika pospolitego w ciągu dnia”.


2. Świeży sok z tasznika

Składniki:

  • świeże ziele tasznika (najlepiej kwitnące)
  • opcjonalnie można dodać kilka kropel soku z cytryny jako konserwant

Przepis:
Ziele umyć, rozdrobnić i wycisnąć w wyciskarce lub przez gazę. Przechowywać w lodówce do 2 dni.

Działanie i dawkowanie:

  • działanie silne: przeciwkrwotoczne, obkurczające macicę, poprawiające napięcie naczyń
  • 1 łyżeczka soku 2 – 3 razy dziennie, w razie potrzeby rozcieńczyć w 1/4 szklanki wody
  • nie stosować dłużej niż 7 dni bez konsultacji

Zastosowanie:

  • krwawienia maciczne, zbyt obfite miesiączki
  • wyczerpanie po porodzie lub utracie krwi
  • kruchość naczyń, tendencja do siniaków

  Sok z tasznika wg dr H. Różańskiego

Zebrane świeże ziele tasznika umyć i zmielić w maszynce do mięsa.  Na każdą szklankę papki tasznikowej dodać 100 ml wódki i pozostawić do wytrawienia w szczelnie zakręconym słoju. Po godzinie odcisnąć sok (ręcznie lub przez wyciskarkę)
otrzymany wyciąg przyjmować 3 -6 x dziennie po 1 łyżce na 50 ml wody
Aby sok zakonserwować można zalać go:
* winem w proporcjach: 100 ml wyciągu na 150 ml wina
* miodem / cukrem / gliceryną – w takich samych proporcjach
Tak zakonserwowany sok zażywać 3 – 4 razy dz. po 2 – 3 łyżeczki


3. Macerat na zimno z tasznika

Składniki:

  • 1 łyżka świeżego (lub lekko podsuszonego) ziela tasznika
  • 200 ml przegotowanej, chłodnej wody

Przepis:
Zalać ziele wodą, odstawić na 8 – 10 godzin (najlepiej na noc), przecedzić.

Działanie i dawkowanie:

  • działa silniej niż napar, zachowuje aminy biogenne i enzymy
  • pić 2 razy dziennie po 1/2 szklanki

Zastosowanie:

  • krwawienia śluzówkowe (nos, przewód pokarmowy)
  • miesiączki, hemoroidy, drobne urazy naczyniowe
  • osłabienie naczyń, drobne wybroczyny

4. Nalewka z tasznika

Składniki:

  • 100 g świeżego ziela tasznika
  • 400 ml 40 – 50% alkoholu
  • szklany słoik

Przepis:
Ziele rozdrobnić, zalać alkoholem, szczelnie zamknąć. Odstawić na 10–14 dni w ciemnym miejscu, codziennie wstrząsać. Po tym czasie przecedzić, przelać do butelki z ciemnego szkła.

Działanie i dawkowanie:

  • działa ściągająco, lekko rozkurczowo, wzmacnia naczynia
  • 10 – 15 kropli w 1/4 szklanki wody 2 – 3 razy dziennie

Zastosowanie:

  • pomocniczo przy skazach naczyniowych, hemoroidach
  • do wcierania w żylaki i siniaki (zewnętrznie)
  • alternatywa dla osób, które nie tolerują soku

BIBLIOGRAFIA

BIBLIOGRAFIA  – botanika

0%
OFERTA SPECJALNA

„Botanika dla Zielarza w pigułce"
to same najważniejsze rzeczy, które powinieneś wiedzieć

Możesz zamówić wersję elektroniczną, która będzie pomocna przy oznaczaniu roślin