W Pigułce
- roślina jednoroczna lub dwuletnia, lecznicza i użytkowa (m.in. w paszy, ogrodnictwie), pospolity chwast
- występuje w formach:
- jarych – kiełkujących wiosną i kwitnących latem,
- ozimych – kiełkujących jesienią, zimujących w postaci rozety i kwitnących wiosną następnego roku
- cykl życiowy – krótki, zdolna do wielokrotnego kwitnienia w ciągu sezonu
- wzrost: 5 – 50 cm
- system korzeniowy palowy:
- słabo rozwinięty u form jarych (cykl kilkutygodniowy), dobrze u form ozimych (rozwijających się przez zimę)
- budowa:
- główny, stożkowaty korzeń palowy, zwykle płytko sięgający (ok. 10 – 30 cm)
- liczne, cienkie korzenie boczne wyrastających promieniście z części podziemnej łodygi
- pozostałe cechy:
- system korzeniowy dobrze przystosowany do gleb ruderalnych i okresowo przesuszających się
- system korzeniowy dobrze przystosowany do gleb ruderalnych i okresowo przesuszających się
- nieco kanciasta, wzniesiona, rozgałęziająca się – zwłaszcza u form ozimych w górnej części, naga lub słabo owłosiona, ale u niektórych osobników w dolnej części pędu mogą występować krótkie, miękkie włoski
- barwa – najczęściej jasnozielona, rzadziej słomkowa, zielonożółta lub z czerwonymi przebarwieniami (szczególnie przy nasłonecznieniu)
- ulistnienie – dolne liście tworzą rozetę, natomiast liście łodygowe są skrętoległe, siedzące, z charakterystycznymi uchwytnymi uszkami obejmującymi łodygę
cechy blaszki liściowej
- bardzo zmienna (w zależności od pory roku i wieku rośliny (starsze mają liście silniej podzielone)
- młode rośliny (w stadium rozety) mają liście bardziej pierzastodzielne
- starsze formy ozime lub kwitnące często mają liście mniej podzielone, z wyraźną blaszką główną
- w ogólnym zarysie lancetowata, zwężająca się w ogonek, długość 0,5 – 4 cm
- liście dolne – odziomkowe
- ułożone w rozetę przyziemną,
- ogonkowe, dość długie,
- pierzastodzielne, z odcinkami lancetowatymi lub wydłużonymi, często zatokowo ząbkowane, rzadziej całobrzegie,
- silnie zróżnicowane – od prawie całobrzegich po głęboko wcinane, segmentowe
- liście górne – łodygowe
- siedzące – bez ogonka,
- ustawione liści na łodydze – skrętolegle
- obejmujące łodygę nasadą, która ma często kształt strzałkowaty (z uszkami po bokach),
- kształt: od lancetowatego do równowąskiego,
- wymiary: długość: 1 – 5,5 cm, rzadko do 8 cm, szerokość: 1 – 1,5 cm, rzadko do 2 cm,
- brzeg blaszki: całobrzegi lub ząbkowany (niekiedy drobno piłkowany).
- u niektórych osobników pojawiają się formy przypominające przylistki u podstawy liści dolnych , jednak w klasycznej morfologii tasznik nie posiada typowych przylistków
- pora kwitnienia maj – listopad (V – XI)
w warunkach łagodnej zimy możliwe kwitnienie także zimą i wczesną wiosną (nawet luty–marzec) - barwa kwiatów – przeważnie białe – najczęstsza forma, rzadziej występują odcienie białożółte lub jasnoróżowe;
- kwiaty zebrane są w długie, szczytowe grono występujące w górnej części pędu, które może przyjmować formę baldachogrona w końcowej fazie kwitnienia
- kwiaty są liczne, niepozorne, drobne, czteropłatkowe; rozwijają się stopniowo od dołu ku górze – typowy układ racemozalny (gronowy)
Tasznik pospolity ma nietypowy sposób kwitnienia – podczas gdy górne pąki dopiero się rozwijają, niżej położone kwiaty już dawno przekwitły i przekształciły się w owoce. Dzięki temu na jednej łodydze można jednocześnie obserwować:
- pąki kwiatowe na szczycie,
- rozwinięte kwiaty pośrodku,
- i dojrzewające łuszczyny u podstawy grona
Ten „wielopiętrowy” układ kwiatostanu to nie tylko ciekawostka estetyczna – to także strategia ewolucyjna, która pozwala tasznikowi wydłużyć czas owocowania i zwiększyć szanse na sukces reprodukcyjny w zmiennych warunkach środowiskowych.
- miejsca występowania:
- pola uprawne, ugory, miedze, nasypy kolejowe, przydroża, przychacia, torowiska, szczeliny murów, ogrody (jako chwast ogrodowy)
- preferencje siedliskowe:
- stanowiska nasłonecznione i gleby bogate w azot. nie znosi terenów podmokłych
- typ siedliska:
- roślina ruderalna (miejsca przekształcone przez człowieka) i segetalna (chwast pól uprawnych)
W Pigułce
- roślina jednoroczna lub dwuletnia, lecznicza i użytkowa (m.in. w paszy, ogrodnictwie), pospolity chwast
- występuje w formach:
- jarych – kiełkujących wiosną i kwitnących latem,
- ozimych – kiełkujących jesienią, zimujących w postaci rozety i kwitnących wiosną następnego roku
- cykl życiowy – krótki, zdolna do wielokrotnego kwitnienia w ciągu sezonu
- wzrost: 5 – 50 cm
- system korzeniowy palowy:
- słabo rozwinięty u form jarych (cykl kilkutygodniowy), dobrze u form ozimych (rozwijających się przez zimę)
- budowa:
- główny, stożkowaty korzeń palowy, zwykle płytko sięgający (ok. 10 – 30 cm)
- liczne, cienkie korzenie boczne wyrastających promieniście z części podziemnej łodygi
- pozostałe cechy:
- system korzeniowy dobrze przystosowany do gleb ruderalnych i okresowo przesuszających się
- system korzeniowy dobrze przystosowany do gleb ruderalnych i okresowo przesuszających się
- nieco kanciasta, wzniesiona, rozgałęziająca się – zwłaszcza u form ozimych w górnej części, naga lub słabo owłosiona, ale u niektórych osobników w dolnej części pędu mogą występować krótkie, miękkie włoski
- barwa – najczęściej jasnozielona, rzadziej słomkowa, zielonożółta lub z czerwonymi przebarwieniami (szczególnie przy nasłonecznieniu)
- ulistnienie – dolne liście tworzą rozetę, natomiast liście łodygowe są skrętoległe, siedzące, z charakterystycznymi uchwytnymi uszkami obejmującymi łodygę
cechy blaszki liściowej
- bardzo zmienna (w zależności od pory roku i wieku rośliny (starsze mają liście silniej podzielone)
- młode rośliny (w stadium rozety) mają liście bardziej pierzastodzielne
- starsze formy ozime lub kwitnące często mają liście mniej podzielone, z wyraźną blaszką główną
- w ogólnym zarysie lancetowata, zwężająca się w ogonek, długość 0,5 – 4 cm
- liście dolne – odziomkowe
- ułożone w rozetę przyziemną,
- ogonkowe, dość długie,
- pierzastodzielne, z odcinkami lancetowatymi lub wydłużonymi, często zatokowo ząbkowane, rzadziej całobrzegie,
- silnie zróżnicowane – od prawie całobrzegich po głęboko wcinane, segmentowe
- liście górne – łodygowe
- siedzące – bez ogonka,
- ustawione liści na łodydze – skrętolegle
- obejmujące łodygę nasadą, która ma często kształt strzałkowaty (z uszkami po bokach),
- kształt: od lancetowatego do równowąskiego,
- wymiary: długość: 1 – 5,5 cm, rzadko do 8 cm, szerokość: 1 – 1,5 cm, rzadko do 2 cm,
- brzeg blaszki: całobrzegi lub ząbkowany (niekiedy drobno piłkowany).
- u niektórych osobników pojawiają się formy przypominające przylistki u podstawy liści dolnych , jednak w klasycznej morfologii tasznik nie posiada typowych przylistków
- pora kwitnienia maj – listopad (V – XI)
w warunkach łagodnej zimy możliwe kwitnienie także zimą i wczesną wiosną (nawet luty–marzec) - barwa kwiatów – przeważnie białe – najczęstsza forma, rzadziej występują odcienie białożółte lub jasnoróżowe;
- kwiaty zebrane są w długie, szczytowe grono występujące w górnej części pędu, które może przyjmować formę baldachogrona w końcowej fazie kwitnienia
- kwiaty są liczne, niepozorne, drobne, czteropłatkowe; rozwijają się stopniowo od dołu ku górze – typowy układ racemozalny (gronowy)
Tasznik pospolity ma nietypowy sposób kwitnienia – podczas gdy górne pąki dopiero się rozwijają, niżej położone kwiaty już dawno przekwitły i przekształciły się w owoce. Dzięki temu na jednej łodydze można jednocześnie obserwować:
- pąki kwiatowe na szczycie,
- rozwinięte kwiaty pośrodku,
- i dojrzewające łuszczyny u podstawy grona
Ten „wielopiętrowy” układ kwiatostanu to nie tylko ciekawostka estetyczna – to także strategia ewolucyjna, która pozwala tasznikowi wydłużyć czas owocowania i zwiększyć szanse na sukces reprodukcyjny w zmiennych warunkach środowiskowych.
- miejsca występowania:
- pola uprawne, ugory, miedze, nasypy kolejowe, przydroża, przychacia, torowiska, szczeliny murów, ogrody (jako chwast ogrodowy)
- preferencje siedliskowe:
- stanowiska nasłonecznione i gleby bogate w azot. nie znosi terenów podmokłych
- typ siedliska:
- roślina ruderalna (miejsca przekształcone przez człowieka) i segetalna (chwast pól uprawnych)
Ciekawostki
- Botaniczne ciekawostki
- tasznik kwitnie i owocuje jednocześnie – na jednej łodydze można znaleźć zarówno pąki, kwiaty, jak i dojrzałe owoce (łuszczyny) – tworząc efekt „wielopiętrowego” kwiatostanu
- kształt jego owoców – łuszczyn przypominających małe serduszka – stał się inspiracją dla nazwy „chlebek Matki Boskiej”, „kaletnik”, „pasterska torba”.
- Kulinarne i użytkowe (mniej znane)
młode liście tasznika można jeść na surowo – mają lekko pieprzny, rzeżuchowy smak, które nadają się zarówno do sałatek jak i zup - Tasznik to globalny wędrowiec
Uważany jest za drugi najpowszechniejszy gatunek rośliny na Ziemi – ustępuje miejsca tylko rdestowi ptasiemu (Polygonum aviculare). Można go spotkać na każdym kontynencie poza Antarktydą. - Zasiedli nawet suszę – byle nie bagno
Tasznik świetnie przystosowuje się do suchych, nasłonecznionych stanowisk – tworzy grubą warstwę wosków na liściach, zwija blaszki liściowe i zwiększa ich owłosienie, by ograniczyć transpirację. Jego słaby punkt – źle znosi miejsca z zastoinami wodnymi, w których jego liście zaczynają szybko zamierać. - Zimowa rozeta przetrwa niejedną noc
w warunkach łagodnej zimy tasznik może zakwitać nawet w lutym, będąc jedną z najwcześniejszych roślin ruderalnych kwitnących w Polsce; liście zebrane w przyziemną rozetę potrafią przetrwać spadki temperatury nawet do –12 °C - Tradycyjne wykorzystanie łuszczyn tasznika jako materiału ozdobnego
w tradycji ludowej z łuszczyn tasznika robiono „paciorki” i „serduszka” dla dzieci – jako naturalne zabawki i ozdoby - Etnobotaniczna funkcja tasznika w ochronie zdrowia kobiet
wierzono, że tasznik chroni kobiety przed poronieniem i krwotokiem – był noszony w woreczkach ochronnych lub wkładany pod poduszkę - Poplon z serduszkiem – tasznik w roli użyźniacza
w niektórych krajach (np. Japonii) tasznik bywa świadomie siany jako roślina poplonowa, użyźniająca glebę i poprawiająca strukturę roli. - Roślina oczyszczająca… ale nie dla zielarzy
może bioakumulować azotany i metale ciężkie, dlatego nie zaleca się zbierania go z terenów miejskich i przemysłowych.
SUROWIEC ZIELARSKI
TASZNIK POSPOLITY – Capsella bursa pastoris
- ziele tasznika – Bursa pastorisi herba
- ziele tasznika wraz z korzeniem – Bursa pastoris herba cum radicibus
Podobne właściwości lecznicze i zbliżony skład chemiczny mają tobołki polne – Thlaspi arvense wykazują, są jednak znacznie rzadziej wykorzystywane
CZAS ZBIORU
- ziele zbiera się wyłącznie w czasie kwitnienia, ale gdy roślina wytworzy już owoce – maj – wrzesień (V – IX)
SUSZENIE
- zebrane ziele należy rozłożyć cienką warstwą w przewiewnym, suchym i zacienionym miejscu
- w suszarkach w temperaturze do 35˚C
warto wiedzieć
tasznik to surowiec nietrwały
- prawidłowo wysuszone ziele można przechowywać maksymalnie do 4 miesięcy, najlepiej w szczelnych, papierowych lub szklanych opakowaniach, z dala od światła i wilgoci
- preparaty ze świeżego surowca (sok, napar, nalewka) mają największą wartość farmakologiczną dlatego, jeśli to tylko możliwe, w zastosowaniach terapeutycznych zawsze warto preferować świeże przetwory
PODSTAWOWE ZWIĄZKI CZYNNE
- glukozynolany – głównie synigryna
- flawonoidy
- aminy biogenne: tyramina, cholina, acetylocholina
- fenolokwasy – chlorogenowy, syryngowy, wanilinowy
- garbniki
- sole mineralne – sole potasu (w stosunkowo dużych ilościach) i wapnia
I coś, co jest warte przemyślenia
Choć tasznik często kojarzony jest z witaminą K i garbnikami, to wg Kohmülzera najważniejsze są… aminy biogenne, takie jak cholina (do 1%), acetylocholina, tyramina i histamina – to one mają odpowiadać za jego kluczowe działanie biologiczne.
Ale jest haczyk: jak zauważa dr Henryk Różański, te związki są nietrwałe i wrażliwe na temperaturę oraz alkohol. Podczas przygotowywania naparów, odwarów czy nalewek dochodzi do denaturacji białek i inaktywacji enzymów.
Dlatego największy potencjał terapeutyczny tasznika drzemie w świeżym soku i maceracie ze świeżego ziela. Jak podsumowuje dr H. Różański:„Dochodzi się do prawdy średniowiecznej – świeży, i jeszcze raz – świeży surowiec!”
Preparaty świeże – farmakologicznie najcenniejsze:
- Świeże przetwory (szczególnie sok i napar z rozdrobnionego, świeżego ziela) zawierają:
- aktywną mirozynazę (enzym przekształcający glukozynolany do izotiocyjanianów),
- niewydestruowane witaminy i aminy biogenne,
- lepszą biodostępność flawonoidów i fenolokwasów
- Dlatego sok i świeży napar są szczególnie polecane przy:
- krwawieniach, stanach zapalnych, podwyższonym ciśnieniu
DZIAŁANIE
- przeciwkrwotoczne
przede wszystkim świeże ziele, które sprawdza się przy krwawieniach z naczyń włosowatych. Szczególna skuteczność dotyczy:- błon śluzowych (np. nosa, przewodu pokarmowego, dróg moczowych, macicy),
- wyłącznie w podaniu doustnym, najlepiej w postaci maceratu lub soku ze świeżego ziela
- uwaga: tasznik nie wykazuje skuteczności w przypadku krwawień płucnych!
- obkurczające – powoduje obkurczanie macicy – mechanizm podobny do działania alkaloidów sporyszu, choć znacznie słabszy
- wpływa na mięśniówkę żołądka i jelit, podnosząc jej napięcie i poprawiając tonus przewodu pokarmowego
- tonizujące na mięśniówkę gładką – zwiększa napięcie ścian naczyń krwionośnych
- uszczelniające naczynia krwionośne – co może ograniczać wysięki i mikrokrwawienia
- zapobiega wylewom krwi pod skórę i wysiękom limfy
- przeciwzapalne i ściągające
- odkażające
- moczopędne – działanie łagodne
- regulujące przemianę materii
- regulujące cykl miesiączkowy – często stosowany w fitoterapii ginekologicznej
- usprawniające pracę przewodu pokarmowego
ZASTOSOWANIE
wewnętrzne:
- układ krążenia
- krwawienia z naczyń włosowatych (np. z nosa, dziąseł, drobnych urazów) – szczególnie u osób z osłabioną strukturą naczyń
przy krwawieniach z nosa, zwłaszcza często powtarzających się – stosowanie wewnętrzne i zewnętrzne, które warto połączyć z suplementacją witaminą C i naparem z ruty - skaza naczyniowa – jako środek wspomagający w przypadku drobnych, samoistnych wybroczyn i siniaków
- tendencja do siniaków i wylewów podskórnych – profilaktycznie przy zwiększonej przepuszczalności naczyń
- zbyt obfite miesiączki – jako środek naczyniotropowy i hemostatyczny, działający na mikrokrążenie maciczne
- nadciśnienie tętnicze – łagodne działanie hipotensyjne, zwłaszcza w formie świeżego soku lub maceratu (działanie słabe, pomocnicze)
- krwawienia z naczyń włosowatych (np. z nosa, dziąseł, drobnych urazów) – szczególnie u osób z osłabioną strukturą naczyń
- układ moczowy
- wspomagająco przy zakażeniach pęcherza moczowego – dzięki działaniu ściągającemu i przeciwzapalnemu na błony śluzowe;
- łagodne działanie moczopędne – wspiera eliminację nadmiaru płynów z organizmu;
- w stanach obrzęków lub zatrzymania wody – jako łagodny środek diuretyczny, szczególnie w okresie napięcia przedmiesiączkowego;
- pomocniczo przy krwawieniach z dróg moczowych (pod warunkiem, że nie pochodzą z nerek – nie ma tu udokumentowanej skuteczności)
- wspomagająco w zakażeniach pęcherza (działanie ściągające)
- układ rozrodczy (ginekologia tradycyjna):
- przy obfitych i nieregularnych miesiączkach – jako środek obkurczający macicę i zmniejszający krwawienia;
- po porodzie – wspomagająco dla obkurczenia macicy i profilaktyki krwawień poporodowych – pomocniczo
uwaga – tasznik może być wykorzystany zamiast sporyszu i kłączy gorzknika, choć działa od nich zdecydowanie słabiej - przy krwawieniach acyklicznych – jako preparat regulujący czynność naczyń i mięśniówki macicy
- w zespole napięcia przedmiesiączkowego (PMS) – dzięki łagodnemu działaniu rozkurczowemu i tonizującemu
- układ pokarmowy
- wspomagająco przy drobnych krwawieniach z przewodu pokarmowego – działanie przeciwkrwotoczne i ściągające
- przy rozregulowanej przemianie materii – jako łagodny środek tonizujący, stosowany w tradycji zielarskiej na poprawę trawienia i przyswajania
- w stanach osłabienia napięcia mięśni gładkich żołądka i jelit – np. po krwotokach, chorobach wyniszczających lub zaburzeniach apetytu (działanie ogólnie wzmacniające i pobudzające perystaltykę)
- układ nerwowy i wegetatywny
- łagodzenie napięcia wegetatywnego, szczególnie w kontekście zaburzeń psychosomatycznych towarzyszących miesiączce (np. bólów głowy, drażliwości, kołatania serca)
- jako składnik ziołowych mieszanek o działaniu uspokajającym i hipotensyjnym, stosowanych przy łagodnych nerwicach krążeniowych i napięciowych
- w tradycyjnych mieszankach rekonwalescencyjnych – wspomagająco w stanach wyczerpania po krwotokach, porodzie, osłabieniu z powodu utraty krwi
zewnętrzne:
- rany, siniaki, wybroczyny, żylaki – jako okłady z naparu lub maceratu
- hemoroidy (w nasiadówkach, półkąpielach lub kompresach; pomocne są także przemywania w połączeniu z lewatywą z tasznika)
- siniaki, stłuczenia, żylaki, owrzodzenia podudzi – okłady
- kompresy przy stanach zapalnych okolic płciowych i odbytu
- krwawiące rany trudne do zatamowania – w odwarach
Z apteki Marii Treben
W swoich słynnych zielarskich opracowaniach Maria Treben opisywała tasznik jako „jedno z najlepszych ziół przeciwkrwotocznych dla kobiet”. Zalecała go szczególnie w problemach ginekologicznych, podkreślając skuteczność świeżego soku przy krwawieniach macicznych, naparu z suszonego ziela przy miesiączkach, a także kąpieli nasiadówkowych przy hemoroidach i dolegliwościach poporodowych.
Jej zdaniem tasznik:„Zatrzymuje krew tam, gdzie krwawienie jest szkodliwe, ale poprawia jej krążenie, gdy jest ono upośledzone.”
To trafne ujęcie ludowej zasady „równoważącego działania” rośliny – zachowującego się jak naturalny adaptogen układu krążenia.
ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
Sytuacje, które zawsze wymagają ostrożności
- nadwrażliwość lub alergia na składniki tasznika
- kobiety w ciąży i karmiące – przeciwwskazanie bezwzględne
- tasznik może pobudzać skurcze macicy, co zwiększa ryzyko poronienia lub przedwczesnego porodu
- dzieci poniżej 12 roku życia – brak wystarczających danych potwierdzających bezpieczeństwo stosowania
- schorzenia serca
- zakrzepica
- osoby przyjmujące leki na. nadciśnienie – tasznik może wpływać na ciśnienie krwi (obniżać lub podnosić w zależności od dawki i reakcji organizmu), co może interferować z terapią farmakologiczną
PRZYKŁADOWE SPOSOBY PRZYRZĄDZANIA
1. Napar z tasznika
Składniki:
- 1 łyżka suszonego ziela tasznika
- 200 ml wrzątku
Przepis:
Ziele zalać wrzątkiem, przykryć i zaparzać przez 10 – 15 minut. Przecedzić.
Działanie i dawkowanie:
- działa ściągająco, lekko przeciwkrwotocznie, tonizująco na naczynia
- pić 2 – 3 razy dziennie po 1/2 szklanki, najlepiej między posiłkami
- działa łagodniej niż sok czy macerat, ale sprawdzi się w dłuższym stosowaniu
Zastosowanie:
- zbyt obfite miesiączki
- skaza naczyniowa, tendencja do siniaków
- wspomagająco przy hemoroidach, krwawieniach z nosa, łagodnych biegunkach
Zastosawanie i dawkowanie naparu wg M. Treben
- krwawienia z nosa, żołądka, jelit i macicy – 2 – 3 szklanki naparu na dzień
- nadmierne krwawienia miesiączkowe oraz uregulowaniu miesiączki w okresie dojrzewania płciowego – 8 – 10 dni przed rozpoczęciem miesiączki po 2 szklanki naparu dziennie, (1 kopiasta łyżeczka tasznika na szklankę gorącej wody)
- klimakterium – 2 szklanki naparu pić przez 4 tygodnie, następnie przerwa 3 tygodnie i taką kuracje powtarzać
- w celu uregulowania ciśnienia
„tasznik – podobnie jak jemioła – jest rośliną regulującą krążenie i poleca się go zarówno przy wysokim jak i przy zbyt niskim ciśnieniu krwi. W przeciwieństwie do jemioły, którą przygotowuje się na zimno, przez noc, herbatkę z tasznika zaparza się. Pije się codziennie po dwie szklanki do czasu aż krążenie unormuje się”
- we wszystkich schorzeniach mięśni (zwiotczenia mięśni, wypadnięcia np.: macicy, przepukliny)
„gdy przy zaniku mięśni nic już nie pomaga zastosuj: tasznik drobno pokrojony, zalany wódką zbożową i przez 10 dni stojący w pobliżu pieca lub na słońcu, wcieraj kilka razy dziennie, a do wewnątrz zażywaj 4 szklanki herbatki z przywrotnika pospolitego w ciągu dnia”.
2. Świeży sok z tasznika
Składniki:
- świeże ziele tasznika (najlepiej kwitnące)
- opcjonalnie można dodać kilka kropel soku z cytryny jako konserwant
Przepis:
Ziele umyć, rozdrobnić i wycisnąć w wyciskarce lub przez gazę. Przechowywać w lodówce do 2 dni.
Działanie i dawkowanie:
- działanie silne: przeciwkrwotoczne, obkurczające macicę, poprawiające napięcie naczyń
- 1 łyżeczka soku 2 – 3 razy dziennie, w razie potrzeby rozcieńczyć w 1/4 szklanki wody
- nie stosować dłużej niż 7 dni bez konsultacji
Zastosowanie:
- krwawienia maciczne, zbyt obfite miesiączki
- wyczerpanie po porodzie lub utracie krwi
- kruchość naczyń, tendencja do siniaków
Sok z tasznika wg dr H. Różańskiego
Zebrane świeże ziele tasznika umyć i zmielić w maszynce do mięsa. Na każdą szklankę papki tasznikowej dodać 100 ml wódki i pozostawić do wytrawienia w szczelnie zakręconym słoju. Po godzinie odcisnąć sok (ręcznie lub przez wyciskarkę)
otrzymany wyciąg przyjmować 3 -6 x dziennie po 1 łyżce na 50 ml wody
Aby sok zakonserwować można zalać go:
* winem w proporcjach: 100 ml wyciągu na 150 ml wina
* miodem / cukrem / gliceryną – w takich samych proporcjach
Tak zakonserwowany sok zażywać 3 – 4 razy dz. po 2 – 3 łyżeczki
3. Macerat na zimno z tasznika
Składniki:
- 1 łyżka świeżego (lub lekko podsuszonego) ziela tasznika
- 200 ml przegotowanej, chłodnej wody
Przepis:
Zalać ziele wodą, odstawić na 8 – 10 godzin (najlepiej na noc), przecedzić.
Działanie i dawkowanie:
- działa silniej niż napar, zachowuje aminy biogenne i enzymy
- pić 2 razy dziennie po 1/2 szklanki
Zastosowanie:
- krwawienia śluzówkowe (nos, przewód pokarmowy)
- miesiączki, hemoroidy, drobne urazy naczyniowe
- osłabienie naczyń, drobne wybroczyny
4. Nalewka z tasznika
Składniki:
- 100 g świeżego ziela tasznika
- 400 ml 40 – 50% alkoholu
- szklany słoik
Przepis:
Ziele rozdrobnić, zalać alkoholem, szczelnie zamknąć. Odstawić na 10–14 dni w ciemnym miejscu, codziennie wstrząsać. Po tym czasie przecedzić, przelać do butelki z ciemnego szkła.
Działanie i dawkowanie:
- działa ściągająco, lekko rozkurczowo, wzmacnia naczynia
- 10 – 15 kropli w 1/4 szklanki wody 2 – 3 razy dziennie
Zastosowanie:
- pomocniczo przy skazach naczyniowych, hemoroidach
- do wcierania w żylaki i siniaki (zewnętrznie)
- alternatywa dla osób, które nie tolerują soku